Vijf moorden en het Krijtje
Niet alleen door de verkiezingen was vorige weekeinde memorabel. Op zaterdag 24 mei stormde een terrorist het Joods Museum in Brussel binnen en schoot er vier mensen dood; een schokkende terreuraanval. Volgens wat we vandaag weten, is de dader, of minstens de medeplichtige, ene Mhedi Nemmouche, een Noord-Afrikaan met Franse nationaliteit die als Syriëstrijder zou gevochten hebben. Men zou verwachten dat journalisten, ‘opiniemakers’, professoren, criminologen en specialisten meer dan voldoende inspiratie hebben om opiniebijdragen te schrijven over de vele aspecten van die zaak: waarom en hoe radicaliseren Noord-Afrikanen tot wandelende tijdbommen? Speelt de boodschap van de islam en de Koran daarin een rol? Worden Syriëstrijders niet veel te laks aangepakt bij hun terugkeer?
Alsof die terreuraanval nog niet volstond, werd op vrijdagmorgen 23 mei om 5 uur in Brugge de 19-jarige Vlaming Mikey Peeters met een reeks messteken afgemaakt, wellicht door de 20-jarige Tsjetsjeen Suleyman. Volgens de media was de familie nog maar enkele jaren in het land. Ook hier zou men toch kunnen verwachten dat er meer dan voldoende inspiratie was om opiniebijdragen te schrijven: zijn we niet te laks in het binnenlaten van mensen uit oorlogsgebieden? Zijn vluchtelingen uit oorlogsgebieden sneller geneigd tot extreem geweld en wapendracht? De praktijken van de zwarte bendes in Brussel lijken daar immers op te wijzen.
‘Onze kwaliteitskranten’
We keken het even voor u na in de zelfverklaarde ‘kwaliteitskranten’ De Standaard en De Morgen. Over de wrede moord op de Vlaming Mikey Peeters door de Tsjetsjeen Suleyman vonden we in beide kranten geen enkel opiniestuk terug: niet van journalisten, niet van ‘opiniemakers’, niet van politici en niet van specialisten. De moord op een jonge Vlaming is blijkbaar niet interessant genoeg. Dat de dader wellicht een politiek vluchteling was of is, leidt blijkbaar tot geen enkele kritische bedenking.
Voor de terreuraanval in Brussel was er al iets meer belangstelling. In De Standaard verschenen een drietal opiniebijdragen, waarvan één op zijn minst de wenkbrauwen doet fronsen: ene Montasser AlDe’emet, die blijkbaar voor de Antwerpse en Leuvense universiteit werkt, stelt onder de titel ‘begrijpen in plaats van veroordelen’ dat we de ex-Syriëstrijders vooral niet repressief mogen aanpakken. Natuurlijk niet, Montasser, we zullen hen een cursus multicultureel bloemschikken aanbieden.
Ook in De Morgen is er nauwelijks aandacht, tenzij dan een minimaliserend standpunt van journalist Bart Eeckhout: ‘Naar het zich laat aanzien opereerde de verdachte op zijn eentje of hoogstens met een uiterst klein netwerkje. Hij is het terroristische prototype van de lone wolf, de eenzame schutter of bommenlegger. Het is niet omdat één zo’n type opduikt in Brussel dat we op elke straathoek roedels wolven moeten ontwaren.’ Het mechanisme is duidelijk: wat er ook gebeurt, hoeveel doden er ook vallen, het is altijd maar een ‘geïsoleerd geval’. Dat enkele dagen later tientallen hysterische moslims met Al Qaida-vlaggen in Antwerpen betoogden, is van geen tel. Dat de aanslagen van 9/11 ook uitgevoerd werden door een ‘klein netwerkje’ ook niet… Voor het overige ook in De Morgen geen diepgaande opinieteksten over de viervoudige moord in Brussel.
De gevel van Peter Verlinden
Maar toen gebeurde Het, de Misdaad die alle andere misdaden in de schaduw stelde: een kwajongen schreef met een krijtje op een gevel. Tja, dat gebeurt in Vlaanderen duizenden keren per dag. Dat is onbeleefd, onfatsoenlijk en het hoort niet. Maar met wat water is het opgelost, en een groot maatschappelijk probleem lijkt het ons niet. Maar: met het Krijtje werd het woord ‘negers!’ geschreven. Op een huis waarin een negerin woont, en ook een VRT-Journalist, Peter Verlinden. Dus gingen de politiek-correcte poppen aan het dansen: Verlinden zag er meteen ‘racisme’ in en hij mocht er meteen een opiniestuk over publiceren op de website van de VRT. Zijn stelling kwam erop neer dat het hem niet verwonderde, dat eigenlijk alle Vlamingen diep in hun hart racisten zijn, dat dat de schuld is van Filip Dewinter, en dat bijgevolg Bart de Wever zich daarvoor moet verontschuldigen. Kunt u nog volgen?
Wij niet, maar de verenigde persmeute, gevolgd door de rood-groene opiniemakers, uiteraard wel. In De Morgen verscheen er een golf van heilig verontwaardigde bijdragen: ‘Het blijft te stil rond racisme’ (Mathias Declercq), ‘Ik ben maar een neger’ (Peter Verlinden zelf), ‘racisme: we zijn allemaal vatbaar’ (Lode Delputte), ‘Ik heb gevoeld waartoe racisme kan leiden’. De Standaard overtrof zelfs De Morgen in linkse hysterie: ‘Onverschilligheid doodt’ (Tom Naegels), ‘de toekomst van mijn kinderen wordt bedreigd’, ‘Vlaams bunkertje’ (Marc Reynebeau), ‘de verdoken racist in elk van ons’ (Isaac Demey), ‘als mepspelletjes ons koud laten’ (Youssef Kobo) en als klap op de vuurpijl: ‘Een kreet, omdat het moet’, door de Arabisch-Vlaamse racist Abou Jahjah, die niet met krijt schreef, maar met bakstenen de ruiten van alle Vlaamse winkeliers op de Turnhoutsebaan in Borgerhout liet ingooien. Alles samengeteld minstens vijftien opiniebijdragen, allemaal met dezelfde teneur: het Krijtje was een bijzonder ernstig voorval, en hét probleem vandaag is het ‘racisme’ van de Vlamingen.
Zo krijgen we opnieuw een klaar beeld op de onwaarschijnlijke kloof tussen ‘medialand’ en het ‘echte land’. Zware moorden op Vlamingen of Joden, die wellicht zelfs racistisch geïnspireerd zijn, worden beschouwd als geïsoleerde gebeurtenissen waartussen geen enkele samenhang te bespeuren valt; zelfs louter suggereren dat er een verband zou kunnen zijn door islamisme, culturele ontworteling, te lakse immigratie of te lakse asielregels wordt afgedaan als ‘racistisch’. Absolute fait divers, zoals het schrijven met een krijtje, worden dan weer opgeklopt tot misdaden van de eerste orde die gebruikt worden om de Vlamingen te stigmatiseren, de Vlaams-nationale partijen VB én N-VA onder vuur te nemen, en te pleiten voor het agressief gebruiken van strafwetten om vermeende ‘racisten’ te vervolgen en op te sluiten.
