Uncategorized

Morele chantage werkt

Redactie Binnenland

De kersverse federale regering zal zich de debatten van afgelopen week nog lang heugen. Nog voor premier Charles Michel één woord van zijn regeringsverklaring had kunnen zeggen, tackelde de PS al met de voeten vooruit. Van Michel werd een verklaring geëist voor het gedrag van twee N-VA-excellenties, Jan Jambon en Theo Francken. Wegens foute feestjes, aangebrande Facebook-posts… Volgens PS-furie Onkelinx was het duidelijk: Michel heeft twee héél nare types aan boord gehesen. De Franstalige oppositiepartijen en de Vlaamse linkse partijen huilden in hetzelfde koor. Vooral Francken kreeg het bijzonder hard te verduren, en hij moest te langen leste as over het hoofd strooien. Mea culpa, mea maxima culpa. De tactiek van links heeft nog maar eens gewerkt.

Die tactiek is al zo oud als de straat en behoort tot het DNA van de linkerzijde. Vanuit een torenhoog moreel superioriteitsgevoel bepaalt ze het speelveld van alle andere politieke en ideologische stromingen. Links zet de lijnen uit, de grenzen zo streng bewaakt als het IJzeren Gordijn. Wie Onkelinx cum suis bezig zag, zou kunnen denken dat het enkel (slecht) politiek theater betreft. Dat is slechts ten dele waar: links is er echt heilig van overtuigd dat het hogere morele doelen dient dan rechts. Dat maakt hen ook zo gevaarlijk. In zulke schema’s worden politieke tegenstanders niet alleen vijanden, maar werktuigen van het Kwaad. En het Kwaad moet met alle middelen worden bestreden. De politiek-ideologische strijd krijgt religieuze dimensies.

Die tactiek maakt links immuun voor kritiek. Men kan zeer terecht en met talloze voorbeelden de hypocrisie van linkse politici of opiniemakers hekelen, maar hun strijd voor een moreel verheven doel maakt dat het speelveld voor henzelf veel groter is. Als zij koketteren met terroristische groeperingen in het buitenland, dan gaat het steevast om ‘bevrijdingsbewegingen’. Gebruiken ze ooit geweld, dan was dat als ‘reactie’ op de ‘repressie van de staat’. Hun feestjes met toast kaviaar en hun Porsches blijven steevast faits divers, maar die van anderen zijn haast een staatszaak. Hun beleidsdaden zijn altijd boven elke verdenking verheven, wat hen niet belet een identiek beleid frontaal aan te vallen indien het door rechts wordt gevoerd. Het boekje van links opendoen heeft geen enkel effect, te meer omdat – zeker in Vlaanderen – links de media haast volledig controleert.

De morele chantage werkt perfect. Ook nu weer. Links viseerde de voorbije week niet in de eerste plaats de N-VA, maar wel alle andere regeringspartijen. Kijk eens, ‘gij lieert u met het Kwaad’! Daar zijn de trado’s als de dood voor. Na één dag gebrul in het halfrond werd het MR, CD&V en Open Vld al te machtig. Allemaal drongen ze aan op een geste van de N-VA, op een knieval van Francken. Het is de tactiek van het cordon sanitaire. Dat cordon is minder een uitsluitingsmechanisme tegen ‘onwelvoeglijke’ partijen als het Vlaams Blok/Belang, dan wel een houdgreep waarin links alle anderen stevig vast heeft (tot profijt van zichzelf, dat spreekt). Het cordon moet iedereen bij de morele les houden. In dit geval is voornamelijk de MR de geviseerde partij. In Franstalig België bestond er al een officieus cordon rond de N-VA. Niemand wilde met die partij federaal samenwerken. Vóór de verkiezingen heeft ook Michel daar dure eden op gezworen. Maar hij had de culot het cordon te doorbreken: dát is wat links tot razernij drijft.

De kop van Francken is (vooralsnog) niet gerold. Toch heeft de linkerzijde deze week een belangrijke overwinning geboekt. Normaal zouden de drijverijen van Onkelinx enkel mogen leiden tot wat schouderophalen, hetgeen Bart de Wever in Shanghai trachtte te doen: “Wat een flauwekul!” Het is de enige reactie die écht zou helpen, als iederéén zo zou reageren. Maar helaas: de politieke correctheid ligt al jaar en dag als een verstikkende deken over dit onzalige land. De zucht om zich eraan te conformeren, is voor zowat alle politici een tweede natuur geworden. Dus ging deze regering meteen overstag. Het gevolg is dat het speelveld inderdaad gevoelig verkleind is, zéker voor Francken, minister voor asiel en migratie. Op twitter vroeg iemand zich af: “Zal hij nog een echt streng beleid kunnen voeren?” Wij vrezen van niet. Francken zal zeer braaf moeten zijn, of alsnog worden gedefenestreerd. De verhoopte verandering op dat beleidsdomein is al van meet af aan in de kiem gesmoord. Mission accomplie.

PAL Nieuwsbrief

schrijf je gratis in

Blijf op de hoogte met onze dagelijkse nieuwsbrief




Alle nieuws voor binnenland opgevolgd door de PAL NWS redactie.

Delen