Problemen Brussels gerecht gevolg van wegzuivering van de Vlamingen

België deed zijn reputatie als een absurd land vorige week opnieuw alle eer aan. Uitgerekend in het spraakmakende dossier waarin FDF’er en Vlaams Parlementslid Christian van Eyken van moord wordt verdacht, vergeet de Franstalige onderzoeksrechter onder het aanhoudingsbevel zijn handtekening te plaatsen. Met als verregaand gevolg de onmiddellijke vrijlating van Van Eyken, die prompt aan de media verklaart dat hij zijn werk als parlementslid gewoon zal voortzetten. Jan Peumans zal de moordverdachte ongetwijfeld graag met de nodige egards bejegenen.

Is het puur toeval dat die magistrale blunder zich voordeed in het dossier van de FDF’er, of zijn er manipulaties in het spel? We durven aannemen dat de onderzoeksrechter zich echt wel vergist heeft en dat hij geenszins de bedoeling had de kopman van het ‘Union des Francophones’ in Vlaams-Brabant stiekem vrij te laten.

Oppositiewerk

Veel erger is het misbruik dat rechtbankvoorzitter Hennart van deze situatie maakte om de ‘grote tekorten’ aan ondersteunend personeel bij zijn rechtbank aan te klagen. Voor de tweede keer in enkele weken tijd probeerde de notoire PS-rechter zichzelf in het nieuws te wringen met oppositiewerk tegen de regering. Justitieminister Koen Geens kon het ditmaal niet langer aanhoren en reageerde prompt met de aankondiging van een doorlichting van de Franstalige rechtbank. Wanneer zelfs een (veel te) brave minister als Koen Geens uit zijn krammen schiet en uitroept dat Hennart in eigen boezem moet kijken, dan moet het wel heel ver gekomen zijn.

Hennart is inderdaad bijzonder ondankbaar, want zijn Franstalige rechtbank werd bij de recente hervorming van BHV op een onwaarschijnlijke manier bevoordeeld. Zonder objectieve reden kreeg zijn rechtbank plots 23 magistraten extra (van 99 naar 122) en werd het kader van de griffiebedienden uitgebreid van 206 naar 323. Nochtans had een studie van KPMG aangetoond dat 249 griffiebedienden aan Franstalige kant zeker voldoende was. Het Franstalige kader kreeg dus maar liefst 74 plaatsen te veel.

Veertig Vlamingen aan de deur

Tegelijk werd het aantal Nederlandstalige griffiebedienden ingekrompen van 156 naar 116. Alleen al in de rechtbank van Hennart werden dus veertig Vlamingen aan de deur gezet, louter omdat zij een Nederlandstalig diploma hadden en bijgevolg niet welkom waren op de nieuwe Franstalige rechtbank. Nochtans beschikten zij over de nodige kwalificaties inzake tweetaligheid en hadden zij jarenlang Franstalige dossiers behandeld.

Vandaag raken bij de Franstalige griffie een paar tientallen functies blijkbaar nog steeds niet ingevuld, vooral omdat onvoldoende kandidaten slagen voor de (afgezwakte) tweetaligheidsvereisten. Hennart schreeuwt nu moord en brand omdat dit tekort blijft duren, maar eigenlijk is er helemaal geen tekort, vermits het Franstalige kader op basis van een objectieve werklastmeting veel te ruim bemeten is. Logisch ware bovendien geweest dat men dit ‘tekort’ tijdelijk had opgevuld met de (tweetalige) Nederlandstaligen die in overtal waren, maar precies dat werd niet toegelaten.

De Vlamingen werden enkele jaren geleden met tientallen tegelijk buiten gekeerd uit de Brusselse rechtbank om plaats te maken voor Franstaligen, maar zelfs na herhaalde examenrondes slaagt men er niet in gekwalificeerde Franstaligen te vinden. Een absurde toestand die mee door een militante Vlamingvreter als Hennart in het leven werd geroepen. Immers, achter de schermen heeft Hennart stevig meegewerkt aan de nefaste en anti-Vlaamse BHV-wetgeving. Door deze toestand vandaag zo fel aan te klagen (‘mijn huis staat in brand’), toont Hennart andermaal aan dat hij een grote komediant is.

We kunnen met deze Franstalige rechtbankvoorzitter hoegenaamd geen medelijden hebben. Hij ligt zelf mee aan de basis van de toestand die hij vandaag aanklaagt. In ’t schoon Vlaams zegt men: ‘Wie zijn gat verbrandt, moet op de blaren zitten.’

’t P.