Het was te denken. Het succesje van de allochtonenpartij DENK bij de Nederlandse parlementsverkiezingen brengt een aantal mensen in Vlaanderen op hetzelfde idee. De eerste was Ahmet Koç, de Erdogan-sympathisant die vorig jaar uit de sp.a werd gezet. En uiteraard is de onvermijdelijke Abou Jahjah ook weer daar.
Eigenlijk was het resultaat van DENK eerder bescheiden. De partij behaalde slechts 2 procent van de stemmen. Maar omdat in Nederland geen kiesdrempels bestaan, resulteerde dat in 3 zetels. Dat is vooral pover als men de volledige ineenstorting van de socialistische PVDA in acht neemt. De stichtende leden van DENK scheurden zich immers af van die partij. Landelijk mag die partij dan een bescheiden resultaat behaald hebben, toch is het goed om weten dat DENK méér stemmen haalde dan de PVDA in steden als Rotterdam, Den Haag en Bergen-Op-Zoom.
Er zijn geen allochtonen
DENK is niet de eerste allochtonenpartij. In Vlaanderen hebben we al de Arabisch-Europese Liga van Jahjah gekend. Electoraal werd dat initiatief een flop, ondanks een kartel met de marxisten van de PVDA. De gezamenlijke lijst (“Resist”) haalde in 2004 zelfs minder stemmen dan de PVDA voorheen op haar eentje had gehaald. Jahjah gaat het nu opnieuw proberen. In Vlaanderen ziet hij zich de kiesdrempel niet overschrijden. Daarom wil hij zich nu lanceren in Brussel.
Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 had de partij “Islam” (voorheen “Noor”) al iets meer succes: zowel in Anderlecht als in Sint-Jans-Molenbeek werd een zitje veroverd. Maar een score van 4 procent in gemeenten die al sterk geïslamiseerd zijn, is geen overweldigend resultaat.
Het probleem met allochtonenpartijen is dat er geen allochtonen zijn. Er zijn veel soorten allochtonen. Dat valt al op als je alleen nog maar naar de immigranten uit islamitische landen kijkt. Het pan-Arabische en seculiere nationalisme van de Libanees Jahjah toont, hoewel zijn uitspraken niet uitblinken in ideologische samenhang, weinig verwantschap met het Turkse fundamentalisme van Ahmet Koç en zijn vrienden. En de soennitische aanhang van die laatste zal nooit veel sympathie hebben voor de sjiitische leider van de lijst Islam, Redouane Ahrouch, die contacten onderhoudt met de ayatollahs van Iran.
Dan hebben we het niet eens over de islamitische zwarte Afrikanen, Aziaten en andere immigranten.
Slecht nieuws voor links
Een vermeend gevoel van onrecht en benadeling vanwege de gastlanden kan een voorlopig bindmiddel zijn tussen migranten, maar het kan geen politiek project schragen. Daarvoor zijn de etnische, politieke en religieuze tegenstellingen tussen de verschillende groepen te groot. Zie je al Koerden militeren voor de Erdogan-partij van Koç?
Voor links zijn migrantenpartijen slecht nieuws. Al decennia leeft de partijpolitieke linkerzijde met de illusie dat, hoe ver de autochtonen ook electoraal naar rechts opschuiven, men tenminste altijd op de stemmen van de groeiende groep allochtonen zal kunnen rekenen. Die partijen hebben dan ook hun best gedaan om de nieuwkomers het hof te maken.
De drang om allochtone uithangborden te rekruteren, ging niet altijd gepaard met veel kieskeurigheid over de opvattingen van de nieuwe aanwinsten. De linkse naïviteit over de ideeën en de integreerbaarheid van mensen uit andere culturen, die al heel wat schade heeft aangericht in de samenleving, speelde in dit opzicht in het nadeel van de progressieve partijen zelf. Want allochtone mandatarissen durven hun partijen al wel eens in verlegenheid brengen met hun eigenzinnige opvattingen en handelwijzen.
De Turken van de sp.a
In het bijzonder bij de Turkse rekruten leverde dat al meermaals problemen op. Wanneer het erop aankomt, blijkt bij hen het Turkse hemd nader te zijn dan de progressieve rok. Toen in de Kamer de Turkse genocide op de Armeniërs werd herdacht, bleek een aantal Turkse parlementsleden niet bereid aanwezig te zijn, tot groot ongenoegen van hun partijvoorzitters.
Het liep helemaal uit de hand toen sp.a-provincieraadslid Ahmet Koç vorig jaar de lof begon te zingen van Erdogan, de sterke man van Turkije. De sp.a beweert een democratische en seculiere partij te zijn. Erdogan is een autocraat en een theocraat. Dat is geen kleine onverenigbaarheid. Wist de sp.a dan niet hoe Koç daarover dacht? Of wilde ze het niet weten?
Koç werd uiteindelijk uit de partij gezet, maar kreeg steunbetuigingen van een tiental andere Turkse mandatarissen van de sp.a. In een boze brief aan Crombez drukten zij ook hun ongenoegen uit over de erkenning van de Armeense genocide (“de gebeurtenissen van 1915”) en het feit dat ook Koerdische nationalisten zomaar mogen betogen in dit land. De Turkse leegloop bij de sp.a is nog niet beëindigd. Zeker in Limburg en Gent zal dit de socialisten electoraal geen deugd doen.
Heel wat voordelen
Voor rechts zijn de ontwikkelingen een goede zaak, om verschillende redenen. Ten eerste omdat de oprichting van allochtonenpartijen en de begeleidende uittocht van deze groep bij de traditionele partijen opnieuw een bewijs zijn van het failliet van het multiculturalisme. Wat is de boodschap aan de samenleving als allochtonen zelfs niet kunnen geïntegreerd worden in progressieve partijen die de multiculturele samenleving tot hoogste doel hebben verklaard en hun uiterste best hebben gedaan om de nieuwkomers in de watten te leggen?
Ten tweede zal dit leiden tot een versnippering van de partijen, verloren stemmen en een verdeeld front ter linkerzijde. Meer zelfs, de Erdogan-partij van Koç en de islamistische lijst “Islam” zullen wel nooit vrienden van rechts zijn, maar hun exotische politieke opvattingen zijn ook niet bepaald progressief te noemen.
Ten derde verschaft dit het voordeel van de duidelijkheid. De Vlaamse publieke opinie is te lang onwetend geweest over de maatschappelijke opvattingen die leven in de verschillende migrantenpopulaties van dit land. We werden daarvan afgeschermd door de afgeborstelde excuustruzen die ons in de politiek werden gepresenteerd als vertegenwoordigers van de allochtone gemeenschappen, maar in feite weinig representatief waren. Met iemand als Ahmet Koç weet je tenminste waar je staat.
Ten slotte ook nog dit: de concurrentiestrijd tussen de traditionele partijen om de migrantenstem heeft een belangrijke verstommende werking op het politieke debat inzake de problemen die verband houden met migratie. Dat geldt in het bijzonder voor alles wat met de islam te maken heeft. De moslims vormen niet alleen een aanzienlijke electorale groep, ze zijn ook hypergevoelig voor elke kritiek. Indien zij zich zouden terugtrekken in hun eigen electorale circuits zal dit misschien een einde kunnen maken aan de compulsieve hofmakerij vanwege de traditionele partijen van deze moeilijk te behagen groep. Dat kan het debat alleen maar ten goed komen.
Jurgen Ceder
