Transgenders: men wil geen tolerantie, maar applaus

Transgenders: men wil geen tolerantie, maar applaus (Foto Shutterstock)

Uncategorized

Column Ebru Umar: “Eigen volk eerst”

PAL

Afgelopen weken zijn er rellen geweest tussen de Vlaamse politie en jongeren van Marokkaanse komaf. Hoewel, er mag geen etiket op geplakt worden, dus zijn het ‘jongeren’ of ‘allochtone’ jongeren. Noord-Afrikaanse jongeren spelen de hoofdrol in scheldpartijen, provocaties en fysiek geweld, lees ik online in Vlaamse media. Let wel: geweld tegen de politie.

Helaas is het niet uniek, geweld van ‘Noord-Afrikaanse’ jongeren tegen de politie. In Nederland heeft dit geweld zich inmiddels uitgebreid richting hulpverleners, zoals ambulancepersoneel. Het is heel vanzelfsprekend om deze mensen te bedreigen of te belemmeren in hun werk als ze worden opgeroepen om iemand te komen helpen. Het meest alarmerende is echter dat het niet nieuw is.

Al twintig jaar een probleem

Afgelopen week vond in Amsterdam, in de straat waar ik ooit woonde, het zoveelste geweldincident tussen Marokkaanse jongeren en politie plaats. Er werd zelfs een politieauto in de brand gestoken. Ter voorbereiding op deze column googelde ik het artikel. Tot mijn verbazing presenteerde Google me een politiebericht uit 1998. ‘Rellen schoppen en zielig doen’ was de kop boven het artikel. Met eronder: “De Amsterdamse politie heeft geen antwoord op het provocerende gedrag van een kleine groep Marokkaanse jongeren.” Het ging om een groep van 100 jongeren die de stad Amsterdam naar haar hand zet, aldus de toenmalige burgemeester. In 1998. Bijna twintig jaar geleden. De Amsterdamse politie had toen geen antwoord.

Twintig jaar later heeft niet alleen Amsterdam geen antwoord, ook de rest van Europa niet. Twintig jaar later is de Amsterdamse groep ‘liefkozend’ uitgebreid tot ‘top 600’ van Marokkaanse relschoppers.

Er is een lichtpuntje. Marokkaans tuig of niet, de wijk waar dit tuig zich bevindt heeft zich ontwikkeld tot een onbetaalbaar stukje Amsterdam. Hoewel ik als huizenbezitter in diezelfde wijk de dagen tel tot ze allemaal opgerot zijn en de huizen nóg onbetaalbaarder worden. Maar dat is wishful thinking.

Van een samenleving die twintig jaar geleden geen passend antwoord op dit tuig had, kun je niet verwachten dat ze de problemen nu ineens wél gaat oplossen. Elke nuchtere burger ziet oplossingen, al was het alleen omdat ze de problemen ervaren. Geen politicus, bestuurder of politiecommissaris echter die aan de uitvoering van oplossingen wil denken. In ieder geval niet op de manier zoals wij burgers die willen.

Het zal in Vlaanderen niet anders zijn, maar in Nederland gaan we als volgt om met het oplossen van overlast door criminele Marokkanen: we adviseren de niet criminele stadsbewoners te verhuizen. Het aantal homo’s dat verhuisd is uit Amsterdam omdat ze geterroriseerd werden door criminele mocro’s, is geen nieuwsbericht meer waard. Het aantal gezinnen dat de wijk en stad ontvlucht, ook niet. En waarom ook? Als je als politie al twintig jaar met je handen op je rug moet toekijken van overheid en bobo’s, mag je van geluk spreken dat de oorspronkelijke bevolking wél luistert in plaats van óók geweld te plegen. Ondanks dat westerse (= Nederlandse!) lontjes lang zijn, is een burgeroorlog slechts een kwestie van tijd. Echt lang kan het niet meer duren. We hebben er al twintig jaar op zitten.

Straffen

Desondanks weigeren politici maatregelen te nemen. Welke? Desnoods discriminatoire. Waar de westerse samenleving een individuele is, is de oosterse er een van samenhorigheid. Familie, eer en dat soort termen zijn heilig. Waar het bij ons normaal is om individuele daders aan te spreken en te straffen, geldt dat de omgeving van het tuig ook aangesproken dient te worden. Gestraft te worden. Je raakt die jongens niet, ze kennen het systeem van pappen en nathouden. Maar maak de straffen zwaarder en straf de ouders. Waarbij de grootste straf het uitzetten van mensen is – ja, ook van de onschuldigen. Want waarom zou je als Nederlandse overheid onschuldige burgers, die slachtoffer zijn van criminele Marokkanen, aan hun lot overlaten en de ouders die deze criminele Marokkanen hebben gebaard, gevoed en nog steeds beschermen, wél omarmen?

Waarom toch zijn we in het Westen niet in staat om ‘eigen volk eerst’ te zeggen, maar accepteren we wel dat Noord-Afrikaanse en islamitische jongeren van welke komaf ook, wijzen naar ons als ongelovigen, hoeren en minderwaardige mensen? En met dezelfde termen geweld rechtvaardigen jegens ons? Zolang we niet in staat zijn om ‘eigen volk eerst’ te zeggen, durf ik wél te voorspellen waar we als westerse samenleving over twintig jaar zijn, maar zal ik er alles aan doen om die situatie te vermijden.

Ebru Umar

Ebru Umar is een Nederlands-Turkse journaliste, bekend om haar kritische tweets en vrij en vranke columns. Noch Erdogan, noch haar Nederturkse medelanders kunnen er mee lachen. In Vlaanderen haalde ze vorig jaar het nieuws toen ze in Turkije twee weken onder landarrest werd geplaatst door het regime. Ebru Umar schrijft onder meer voor Metro, waar ze de column van de vermoorde Theo Van Gogh overnam.

PAL Nieuwsbrief

schrijf je gratis in

Blijf op de hoogte met onze dagelijkse nieuwsbrief




Delen