Eigen media en onderwijs noodzakelijk

Anderhalve maand na de PANO-reportage is het doelbewuste schokeffect dat de VRT, in samenspraak met de andere mainstream media, als een tsunami op Vlaanderen losliet, grotendeels weggeëbd. De publieke opinie heeft zich op sociale media en in het stemhokje duidelijk afgezet tegen de hysterie van de media. Nu de verdediging van de duizenden jonge Vlamingen die lid zijn van of sympathiseren met Schild & Vrienden wat minder tijd vergt, kunnen we stilaan weer naar de toekomst kijken.

Ondanks de grote druk die journalisten en politici uitoefenden in de hoop dat we zouden conformeren met het hedendaags defaitisme, zijn wij vastberadener dan ooit tevoren om ons in te zetten voor Vlaanderen. We moeten rechtdoor, want als we nu opgeven, is alles verloren. Niet omdat Schild & Vrienden de uitverkoren of superieure beweging is om Vlaanderen van de afgrond te redden, wel omdat niemand in de nabije toekomst nog een soortgelijk initiatief zal durven oprichten als wij ten onder gaan. En dat terwijl de demografische klok genadeloos verder tikt.

Een positief effect van de PANO-reportage voor mij persoonlijk is dat ik het beetje schroom dat mij nog restte volledig heb afgeschud. Ik zal nog meer dan vroeger gewoon zeggen waar het op staat, ook al sta ik op dat vlak in schril contrast met de meeste Vlamingen, die zich kenmerken door bescheidenheid en terughoudendheid. Goede eigenschappen, maar gevaarlijk in crisistijden, zoals de tijd die we nu doormaken. Daar waar links bij iedere kans het publieke forum krijgt of grijpt, blijft rechts thuis, zwijgend en vloekend kijkend naar de zoveelste talkshow met een panel dat volledig bestaat uit adepten van het multiculturalisme en progressivisme.

Media en onderwijs

Mensen met een rechtse overtuiging zitten overal, behalve in het publieke debat. Van de bedrijfswereld tot de wetenschap, van de advocatuur tot de geneeskunde, overal kom je rechtse, succesvolle mensen tegen. Waarom we de strijd desondanks toch verliezen, zou voor iedereen duidelijk moeten zijn. Een kleine linkse kliek heeft zich sinds 1968 ingewerkt in alle instellingen met een grote metapolitieke rol. Ze zitten in de politiek, in de overheid en in ons onderwijs, maar bovenal in onze media. “Het is tijd voor een rechtse mars door de instellingen”, hoor ik sommigen zeggen, maar dat is een utopie. De vijftig jaar die zo’n project in de meest optimistische schatting zou kosten, zijn vijftig jaar die we simpelweg niet meer hebben.

We kunnen en moeten alle lovenswaardige initiatieven steunen en versterken, maar het wordt met de dag duidelijker dat we met de belangrijkste twee linkse instellingen nog steeds niet kunnen concurreren: onderwijs en media. En laat het net die twee instellingen zijn die allesbepalend zijn voor de politieke visie van de generatie Vlamingen die ons land zal moeten redden. Alle grote mediaspelers praten uit dezelfde linkse mond. Beide scholenkoepels, de officiële en de katholieke, zijn fabrieken geworden van dezelfde linkse indoctrinatie. Ook de laatste bastions van het katholiek kwaliteitsonderwijs moeten nu onder overheidsdruk buigen of breken.

Ambitie nodig

Ik ben dromer noch pessimist, maar een pragmatische idealist. Ik ben ervan overtuigd dat Vlaanderen alle capaciteiten en middelen heeft om op korte termijn eigen onderwijs en media uit te bouwen, en daar gaan we ons de komende maanden en jaren met Schild & Vrienden op focussen. Vlaanderen moet ambitieuzer. We moeten onze mensen inzetten en onze middelen activeren, want we zitten op een kantelpunt in de geschiedenis. De macht van de mainstream media is tanende. Sociale media en internet bieden een ongezien potentieel om met beperkte middelen de grote zenders van hun troon te stoten. Jonge ouders willen hun kroost niet meer sturen naar scholen waar hun kinderen afgestompt en geïndoctrineerd worden met zelfhaat en nivellering. De kansen liggen voor het grijpen. Nu is het aan ons.

Dries van Langenhove