Na twintig minuten was de klus geklaard. Het stond 0-2 in de Swisspor-Arena in Luzern. De 0-3 hing in de lucht. Het was wachten op het nekschot. Wie toen beweerde dat de Zwitsers nog vijfmaal gingen scoren, zou onmiddellijk afgevoerd worden naar de dichtstbijzijnde psychiatrische instelling. Ongeloof overheerste na de match. De afgang in Luzern zal een schandvlek in onze voetbalgeschiedenis blijven. We gaan deze blamage nog een tijdje moeten meedragen.
Na het gesjoemel in het Belgisch voetbal en de matige resultaten van onze clubs in de Champions League en de Europa League, waren de Rode Duivels nog ons enige kwaliteitsproduct. Hun imago kreeg een serieuze deuk! Ik heb persoonlijk betere herinneringen aan het mooie land dat Zwitserland is. Op 1 mei 1974 speelde ik voor de eerste en de laatste keer een vriendschappelijke interland tegen de Zwitsers.
In Genève werd met 0-1 gewonnen, een kopbaldoelpunt van Yvo van Herp. Een klein mirakel, want Yvo was geen kopper. Velen hoor ik nu denken: “Wie in godsnaam is Van Herp?” Yvo van Herp was de midvoor van ‘Malinwa’, een snelle goaltjesdief. Ik kende hem vrij goed, want we waren samen bij het leger geweest. Hij kreeg van Raymond Goethals zijn kans tegen Zwitserland, en dat was het tweede mirakel van de dag. ‘Den Tuveneir’ gaf immers niet gemakkelijk kansen aan jongeren.
Van Himst geschorst
In 1974 moesten we met Anderlecht thuis de voorlaatste wedstrijd spelen tegen KV Mechelen. Als we wonnen, waren we kampioen en dan was de vervelende verplaatsing naar Beveren slechts een formaliteit. Voor de match verzekerde Van Herp mij dat hij geen poot ging verzetten. Ik mocht gerust zijn! Het werd 2-2. Yvo maakte het eerste doelpunt en was gans de wedstrijd een gesel voor onze verdediging! Ik had hem een klap op zijn bek moeten verkopen.
In de Europacup kwamen we maar zelden Zwitsers tegen. Ik herinner mij slechts een confrontatie met FC Zürich. In het Astridpark scoorde Stierli de 0-1. Stierli had nog bij ons gespeeld. Ik had hem ook een klap op zijn bek moeten verkopen. Maar het werd nog erger: 0-2 na 25 minuten. Gelukkig schoot Rensenbrink wakker. Hij maakte in de tweede helft drie doelpunten in acht minuten! De terugwedstrijd in Zwitserland ging niet gemakkelijk zijn.
De dag voor de match begon ‘den ambras’. Paul van Himst moest van onze trainer, Urbain Braems, rechtsbuiten spelen, maar hij weigerde, bleef koppig bij zijn besluit en nam plaats op de bank. Hij kreeg een fikse boete en moest zijn aanvoerdersband inleveren. Een imaginaire strafschop deed ons de das om…
Ik dacht deze winter een tiental dagen in Zwitserland door te brengen, maar na de ramp in Luzern ga ik passen. Ik word niet graag uitgelachen.
