We kunnen met de ritoverwinning van Tiesj Benoot in Parijs-Nice en zijn tweede plaats in de eindrangschikking geen volle bladzijde vullen. Kunnen wel, maar dat gaan we niet doen. Ons aller Tiesj zal het moeten stellen met een welgemeend proficiat aan zijn adres. En over het trieste vervolgverhaal van SK Lokeren is al genoeg geschreven en gefantaseerd.
Laat voorzitter Louis De Vries zijn werk doen. Hij heeft al genoeg rond zijn oren. Dat komt ervan als ge verder wilt springen dan uw stok lang is. Dat er amper gekoerst en helemaal niet gevoetbald wordt, geeft ons de kans de cultuurbarbaren en pretbedervers te brandmerken die het aandurven Tribune II van de Bosuil te sluiten en op termijn tegen de vlakte te gooien. Zij verdienen het om met pek en veren verbannen te worden naar Siberië of een ander van God en klein Peerke verlaten oord.
Tribune II van de Bosuil
Hoeveel generaties hebben op de gammele vooroorlogse banken niet gejuicht, gelachen en gezongen als hun ploeg, de woorden van het clublied indachtig, de vijand nog maar eens ten val bracht? Of in zak en as troost gezocht in een nabije kroeg als hun liefdevolle rode en witte kleuren halfstok hingen na een nederlaag. Als de bouwvallige houten banken konden spreken, dan zouden ze eindeloze verhalen kunnen vertellen over winst en verlies en de emoties die ermee gepaard gingen. Elke bank had zijn eigen historie. De komende generaties mogen dan in de watten worden gelegd met een luxueus zitje en meer van die comfortabele toestanden, ze weten niet wat ze gemist hebben. Wat er in de loop van de jaren te beleven viel op Tribune II valt amper te beschrijven. “Dat kunt ge van eender welke tribune zeggen” zullen sommigen tegenwerpen, alsof we schaamteloos aan het overdrijven zijn. Voor zoveel onwetendheid kunnen we alleen maar meelijwekkend de schouders ophalen.
De zevenennegentig jaar oude tribune dateert van 1923 en beleeft zijn laatste dagen als toevluchtsoord voor de harde kern, maar ook meer bezadigde Antwerpfans voelden er zich thuis. We hadden het monument graag zijn honderdste verjaardag gegund. Dat zou uitbundig meegevierd zijn door de zesduizend die er een vaste stek hebben en er de voorhoede van ‘De hel van Deurne-Noord’ van hebben gemaakt. Het werd tijdelijk grotendeels verholpen, maar waar elders bestaat er nog een tribune met een dak dat jarenlang aangetast door corrosie gaten vertoonde? Met als bijkomende attractie dat bij regenweer het water naar beneden gutste op de achteloze toeschouwers, die maar niet zo lichtzinnig hadden moeten zijn om uitgerekend plaats te nemen onder die onverhoedse douche. Alsof ze een andere keuze hadden, want de tickets waren toch genummerd, zien we u als oningewijde denken. Er stonden inderdaad nummers en plaatsen op de tickets waarmee niemand rekening hield.
“Rood en wit liefdevolle kleuren”
Een onwetende die met zijn toegangskaartje in de hand zijn plaats kwam opeisen, werd zonder meer bij de categorie van eenmalige passanten geklasseerd en wandelen gestuurd. Wat zou trouwens het probleem geweest zijn? Die vrije keuze had een groot voordeel. Nergens in het hele land bestaat er een plaats die beter zicht biedt op het spel dan wat Tribune II te bieden had. Dat er af en toe eens platen van het dak naar beneden tuimelden was een bijkomend risico dat tot nader order, en zolang er geen slachtoffers vielen, niemand verontrustte. Het beruchte dak, dat eigenlijk maar de helft van de tribune overkoepelt, kwam er in 1930 en voorkwam in die periode dat roekeloze toeschouwers nog langer halsbrekende toeren uithaalden om van bovenop de vorige constructie toch maar de match te kunnen volgen.
Dat ze muzikaal zijn van kop tot teen op Tribune II is algemeen geweten. Als ouverture is er het onafscheidelijke “Rood en wit liefdevolle kleuren” en dat de voetbalbond de maffia is en die van den Antwerp de godganse dag kunnen zingen en boemelen zijn maar drie van de talrijke meezingers uit het rijke jargon van het Antwerp-repertorium, waarin Patrick Vanoppen door het rood en witte zangkoor als kop van Jut geprezen wordt voor de manier waarop hij destijds de teloorgang van Beerschot veroorzaakte. Met als absolute topper, meezinger en uitnodiging om een danspasje te doen op de tonen van: “En wie niet springt dat is een Rat.” Rat met een hoofdletter, want het is een koosnaampje dat Beerschotsupporters zichzelf hebben toegeëigend. Zolang het aan beide kanten bij verbale plagerijen blijft is er niets aan de hand. Elkaar een beetje op de kast jagen moet kunnen. Het hoort erbij.
Hoe Tribune II het door de jaren heen niet begeven heeft bij zoveel luidruchtige heftigheid is een raadsel. Dat het de Kielse Ratten door heel wat Antwerpsupporters gegund is om naar 1A te promoveren, zullen ze op het Kiel met een korrel zout nemen, maar heeft wel degelijk te maken met nostalgie naar de derby tussen de twee rivalen, waarnaar een jaar lang werd uitgekeken als hoogtepunt van het seizoen. Al was het dan bij momenten een lawaai van alle duivels, hoe meer dan tienduizend kelen van het ene moment op het andere tot zwijgen werden gebracht en er een pakkende stilte neerstreek over de Bosuil, als er bij een of andere droeve gebeurtenis om een minuut stilte werd verzocht, is de indrukwekkende keerzijde van het verhaal.
Houten relikwieën
Er moet ooit iemand binnen het Antwerphuishouden geweest zijn die de troosteloze aanblik van de houten zitbanken niet langer kon aanzien en op het idee gekomen was om een gedeelte ervan rood en een ander deel wit te laten schilderen. De Antwerp-aanhang, zoveel verwennerij niet gewend, kon het opknapwerk wel waarderen, tot ze na afloop van de match met een rood of wit gekleurde broek thuis kwam, naargelang de bank waarop hij of zij zich had neergezet. Dat is geen fantasie. Iemand die we beter kennen dan onze broekzak en het aan de lijve heeft ondervonden, kan het bevestigen.
Op een straf verhaal minder of meer komt het niet aan. Hier werd voetbalgeschiedenis geschreven die de komende generaties alleen maar kennen van horen vertellen en waarover ze met ongeloof het hoofd zullen schudden. Of de openwerfdag die gepland is half mei en of dat uitgebreide afscheid als feestelijke aangelegenheid bedoeld is of als rouwdienst voor een monument, is niet duidelijk.
Er komt geen rouwregister, zover willen de organisatoren het niet drijven, maar blijken van medeleven worden in dank aanvaard. We vernemen uit betrouwbare bron dat de veiling waarop de legendarische houten banken als relikwie openbaar zullen verkocht worden, een ongekend succes wordt. Van Dis Bastin over Bob Paverick tot Vic Mees en Karl Kodat, en zoveel anderen die er de revue gepasseerd zijn en er mee het mooie en soms minder mooie weer hebben gemaakt, ze zullen van hierboven het sloopwerk met argusogen en met een krop in de keel volgen. Adieu Tribune II.
