Als leek in de medische sector weten we, evenmin als 99 procent van de mensheid, waar ergens de limiet ligt van de coronaplaag. We weten niet eens zeker of het een plaag is of een hype. Of iets tussenin. Zoals veelal als de gewone sterveling voor het blok wordt gezet, worden wachten en afwachten ordewoorden.
Wat we na een flard googelen wel zeker weten, is dat 75 jaar geleden ook een wielerseizoen voorbij gleed zonder dat alle vijf de topklassiekers gereden werden. Oorlogsjaar 1945 belette dat. Niemand tilde er echt aan. Mensen hadden wel andere zorgen. Overleven zeg maar.
Vandaag lezen we dat Milaan-Sanremo in de herfst laten rijden – dat past als een tang op een varken – de enig mogelijke optie is. Is dat echt zo? Zeker wel voor het door grof geld gestuurde wielerwereldje. Maar of wielerminnende Jan met de Pet er lang wakker van zal liggen als de Primavera door heirkracht een jaartje gewoon moet overslaan, lijkt eerder een retorische vraag. En wat voor een wielermonument geldt, geldt in nog grotere mate voor zogeheten voorbereidingskoersen op andere topklassiekers van het voorjaar.
Het is trouwens verre van zeker dat het coronavirus, al dan niet boven zijn juiste belangrijkheid getild, van het huidige lijstje afgelaste sportwedstrijden geen lijst zal maken om U tegen te zeggen. Indien zo, dan zou in een moeite de vraag naar plaatsvervangende data voor topsportmanifestaties wegvallen. Hopelijk blijft dat scenario uit, al klinken stemmen die nu al de doorgang van de Olympische Spelen (24 juli tot 9 augustus) in vraag stellen niet echt hoopvol.
Voorkeur
Voorbije speeldag in de hoogste voetbalklasse viel het antwoord niet of KV Mechelen, Racing Genk of zelfs Anderlecht zich als zesde club bij het elitekransje van play-off 1 voegt. Cercle Brugge redde zich ondanks verlies. Of KV Oostende of Waasland-Beveren straks de tuimeling naar voetbalkerkhof B1 moet maken, wordt ook pas duidelijk op de laatste speeldag in 1A. Idem dito of Beerschot of OH Leuven de plaats van de degradant inneemt. Maar als het coronavirus zich wat koest houdt, weten we volgend weekeinde alles.
Wat we nu al weten, is dat het Belgische tennisteam zich het voorbije weekeinde in het Hongaarse Debrecen niet plaatste voor de kwalificatie van de Daviscupfinale in Madrid, eind november. Dat het tegen de Hongaren mis liep lag niet aan de moed, de verdiensten en de inzet van een door Johan Van Herck noodgedwongen op het gravel gestuurde B-ploeg met Kimmer Coppejans, Ruben Bemelmans, Arthur De Greef, Johan Vliegen en Sander Gillé. Het lag vooral, om niet uitsluitend te zeggen, aan het forfait van David Goffin, de nummer één van ons vaderlandse mannentennis, weliswaar alleen als het hem uitkomt. Het is dezelfde Goffin waarvan we in interviews nog altijd zijn eerste woord Nederlands moeten horen. Hij liet Van Herck en co niet in de steek door een blessure, laat staan door de coronadreiging. Hij haakte af omdat hij “voorkeur gaf” aan een voorbereiding op hard court voor de lucratievere tornooien van Indian Wells en Miami, een week na de Daviscup ontmoeting in en tegen Hongarije.
Koekje
De nationale mannenploeg mag de finaleweek van de Daviscup in Madrid dus vergeten. Met Goffin erbij was dat allicht anders gelopen. Dat onthoudend, zou het coach Van Herck sieren als hij er bij een volgende gelegenheid op zijn beurt de “voorkeur aan geeft” om Goffin thuis te laten. Hem zo’n koekje van eigen deeg aansmeren zou getuigen van respect voor wie voor Goffin plaats zou moeten ruimen. Of zo’n koekje al dan niet voor een communautair relletje zou zorgen, is bijzaak als het om eerlijkheid gaat. Wat gij, Johan Van Herck? Neemt niet weg dat, met het Vlaamse gebrek aan daadkracht voor ogen, ons geloof in zo’n scenario niet erg hoog is.
