Uncategorized

Afkeer van de pers voor Trump vlakt maar niet af

Jurgen Ceder

“Keep going virus!”, lachte Howard Gutman in het interview afgenomen door Lieven Verstraete op De Zevende Dag. De voormalige Amerikaanse ambassadeur in België had er begin maart de analyse gemaakt dat de herverkiezing van Trump zal afhangen van de impact van het coronavirus op de Amerikaanse economie.

Gutman, een aanhanger van de Democratische partij, kon toen moeilijk verbergen dat hij eigenlijk voor het virus aan het supporteren was. Het zegt veel over de Vlaamse journalisten dat niemand viel over die uitspraak. Waarom zouden ze ook? Velen van hen hebben precies dezelfde reflex.

Maar in Amerika…

De voorbije weken kon je een vast patroon ontwaren in de televisiejournaals. Die begonnen telkens met een droge mededeling van de Belgische coronacijfers. Daarna volgde een analyse door een expert van dienst, meestal om er op te wijzen dat het de goede richting uitgaat. En dan schakelde men over naar een verslag over de situatie in de VS, dat meestal kon samengevat worden als: “In Amerika zijn vréselijke dingen aan het gebeuren door de schuld van Trump. En door de algemene achterlijkheid van de Amerikanen.”

Wat zo onwerkelijk is aan de berichtgeving over de Amerikaanse kommer en kwel, is dat in dat land aanzienlijk minder dodelijke slachtoffers vallen dan in België. In verhouding tot de bevolking heeft het coronavirus in België al vijf keer harder toegeslagen.

Nepnieuws

Zolang hun eigen vooroordelen bevestigd worden, blijken onze Vlaamse nieuwsmedia, die zich sinds het begin van de crisis zo bezorgd hebben getoond over al het ‘fake news’ op sociale media, zelf niet te kieskeurig met de informatie die ze verspreiden.

Enkele weken geleden bracht een Duitse zondagskrant het sensationele bericht dat Trump stiekem had geprobeerd een coronavaccin (in ontwikkeling) te kopen van een Duitse firma, met de bedoeling het exclusief in Amerika te gebruiken. Zonder enige controle of eigen bronnen namen alle Vlaamse kranten het verhaal over. Het bericht is intussen nepnieuws gebleken: de Amerikaanse ambassadeur ontkende, het bedrijf ontkende en ook de Duitse regering, die nochtans eerst boos reageerde, moest toegeven dat ze geen kennis had van deze zaak. Het verhindert niet dat deze kwakkel blijft circuleren bij de pers.

Nog elke dag horen we ook dat die domme Trump het coronavirus ooit een ‘hoax’ zou genoemd hebben. In werkelijkheid had hij op een meeting in South Carolina niet het virus, maar de kritiek van de Democraten op zijn aanpak ervan, een hoax (onzin) genoemd. Wie niet van slechte wil is, had dat ook begrepen. Zijn eerder genomen maatregelen bewijzen trouwens dat hij het virus niet als een verzinsel beschouwde. Voor journalisten op zoek naar bevestiging van hun afkeer voor Trump zijn dergelijke nuances echter weinig interessant.

“Niet meer foutloos”

Trump heeft het virus toen wel vergeleken met de griep, maar daarmee zei hij precies hetzelfde als wat wij toen van Van Ranst en De Block te horen kregen. Natuurlijk heeft de Amerikaanse president de dreiging van het coronavirus onderschat, net als alle Westerse leiders. Maar de karikaturale afschildering van zijn aanpak steekt schril af tegen het opvallend milde oordeel van de Vlaamse pers over het blunderparcours van de Belgische regering. Zelfs de Franstalige pers begrijpt niet meer zo goed waarom de manifest onbekwame Maggie De Block bij ons zo gespaard wordt.

In een artikel van deze week waarin Bart Eeckhout van De Morgen zich bezighield met de N-VA te bestoken, kwam hij in zijn beoordeling van het coronabeleid van Maggie De Block niet verder dan het zinnetje: “Haar parcours is stilaan niet meer foutloos te noemen”, een eufemisme op het niveau van Keizer Hirohito die in zijn overgavespeech van 1945 stelde dat de oorlog “niet noodzakelijk in het voordeel van Japan” was verlopen.

Ik hoop ook dat Het Laatste Nieuws nog vaak zal herinnerd worden aan de bizarre voorpagina van 26 maart, met de titel “Niets dan lof voor de Belgische aanpak”, gevolgd door een redactioneel waarin ons werd verzekerd dat we met onze coronazorgen bij deze regering “in goede handen” zijn.

“Racisme”

Waar er al verschillen zijn in de aanpak van de Belgische regering en Trump, spreken die eigenlijk in zijn voordeel. Terwijl bij ons geen peil te trekken valt op de warrige communicatie van Van Ranst en Co over de mondmaskers, heeft de Amerikaanse president zijn bevolking aangeraden ze te dragen. Onze pers bracht het nieuws enkel om er de nijdige bemerking aan toe te kunnen voegen dat Trump het zelf niet zal doen.

Toen Trump op 12 maart een inreisbeperking voor Europeanen instelde, was de pers ook smalend. Het Laatste Nieuws: “Alles voor z’n herverkiezing: Trump gaat in overdrive met reisbeperking Europa.” De Tijd: “Onbegrip over inreisverbod Trump.” Een week later sloot ook de EU de grenzen.

Het werd weinig opgemerkt, maar op een moment dat we in België door experten en politici nog vermaand werden om ons geen zorgen te maken over het virus uit Wuhan, had Trump de ziekte al tot “National Health Emergency” uitgeroepen en had hij al een maatregel genomen die ongetwijfeld levens heeft gered. Op 31 januari, al één dag nadat de Wereldgezondheidsorganisatie het coronavirus tot internationaal gezondheidsgevaar had verklaard, vaardigde Trump een inreisverbod uit voor mensen die recent in China waren geweest (eigen burgers uitgezonderd). 195 Amerikanen die pas waren aangekomen, werden in quarantaine geplaatst. Het is surreëel dat dezelfde Van Ranst, die regelmatig fulmineert over wat hij beschouwt als Trumps onderschatting van de ziekte, nog geen maand later aan de Zevende Dag zou verklaren: “Wie van plan is om in de krokusvakantie naar Italië te trekken, mag dat gerust doen. Ik zou niet thuisblijven.”

De Democratische tegenstanders van Trump waren toen meer bezig met het gevaar voor stigmatisering van Chinezen dan met de gevaren van de ziekte. Om vooroordelen te bestrijden, deed Democratisch burgemeester De Blasio van New York begin februari een oproep om te gaan eten in de restaurants van Chinatown. Die wijk heeft uiteraard veel interactie met China (men schat dat, van het moment tot de uitbraak van de ziekte tot het inreisverbod, 400.000 mensen van China naar de VS zijn gereisd), wat ook een van de redenen is waarom New York nu zo zwaar is getroffen. De oproep van De Blasio deed denken aan de knuffel-een-Chinees-actie van de burgemeester van Firenze in dezelfde periode.

De angst voor racisme deed Democratisch boegbeeld Nancy Pelosi eind februari nog oproepen om zoveel mogelijk bezoeken te brengen aan de wijk Chinatown van San Francisco. Via Greet De Keyser of Björn Soenens zult u van de blunders van de vijanden van Trump weinig vernemen.

Voor eigen deur

Iemand die het toen trouwens ook schandalig vond om contact met Chinezen te mijden was viroloog Van Ranst, die het op 4 februari nog “compleet gek” noemde als mensen niet meer in een Chinees restaurant zouden gaan eten. De angst van de viroloog voor etnische stigmatisering bleek plots verdwenen toen hij twee maand later het groter aantal besmettingen in Limburg in verband bracht met de Italiaanse gemeenschap van die provincie.

Hoe lang en hoe intens het coronavirus nog verder zijn dodelijk spoor doorheen de Verenigde Staten zal trekken, weten we nog niet. De uitgestrektheid van het land zal er voor zorgen dat de mortaliteitscurve later stabiliseert dan bij ons. Tot het einde van deze dodenrit zal toelaten om het parcours van het Belgische en Amerikaans beleid te vergelijken, raad ik onze journalisten aan wat meer voor eigen deur te vegen. Of is de angst echt zo groot dat kritiek op de regering Wilmès het Vlaams Belang en de N-VA kan ten goede komen?

PAL Nieuwsbrief

schrijf je gratis in

Blijf op de hoogte met onze dagelijkse nieuwsbrief




Jurist Jurgen Ceder (°1963, Aalst) nam enkele jaren geleden als eresenator afstand van de Belgische politiek om zich toe te leggen op het vaderschap. Vanuit die hoedanigheid overschouwt hij als analist de grote gewapende en culturele conflicten waar de wereld vandaag mee te kampen heeft.

Plaats een reactie

Delen