Uncategorized

Het einde van KSC Lokeren

Gille Van Binst

Na enkele stuiptrekkingen is het definitief gedaan voor Lokeren. Het einde van een mooie club. Toen ik nog bij Anderlecht speelde, was het geen sinecure om te gaan winnen op ‘Daknam’. De grote vedette van de ploeg was toen zonder twijfel Preben Larsen, een speler die in elke Europese topclub zou mogen meedoen. Maar hij was ook een ettertje.

In Anderlecht scheet hij in zijn broek, maar in Lokeren had hij een grote mond. In het begin van de wedstrijd zei hij tegen mij glimlachend: “Ik ben te snel voor u.” “Niet als je mankt, ik hoop dat je goed verzekerd bent,” antwoordde ik. Hij was een beetje bang voor mij, want hij ging veel aan de overkant van het veld zijn show opvoeren. Wijlen Swat Van der Elst, die een seizoen met de Deen samenspeelde, zei er ooit het volgende over: “Als voetballer was Larsen top, maar als mens was hij een dikke nul. Ik werd door hem geboycot. Ik kreeg de bal nooit van hem wanneer ik vrij stond. Alleen als ik zwaar werd gedekt, kreeg ik meestal een ziekenhuisballetje in de voeten waar men niets mee kon aanvangen.”

Lokeren had ook nog twee gevaarlijke spitsen, Lubanski en Lato. De weelde aanvallend was groot. Lato zag er uit als een oud mannetje, tot men er achter moest lopen. Lubanski was de beste speler die Polen ooit heeft gehad. Hij woont nog in Lokeren. De sterkhouders op het middenveld waren Verheyen en Mommens. Dalving en De Schrijver moesten achteraan de boel dichthouden en de rest waren waterdragers. Dat maakte van Lokeren een sterk elftal.

Vertrouwen in Aimé Antheunis

In 1980 werd Aimé Antheunis succesvol jeugdtrainer van SC Lokeren en in januari 1985 nam hij de plaats in van de ontslagen Dimitri Davidovic als trainer van het eerste elftal. Hij eindigde tiende, wat niet slecht was, gezien het materiaal waarover hij beschikte. Het tweede seizoen was een ramp. Lokeren moest tot op het einde vechten tegen de degradatie. Daar moet Aimé het bestuur van Lokeren dankbaar zijn, want ze behielden het vertrouwen in Antheunis. Er zijn al trainers voor minder buitengevlogen en dan had zijn carrière er misschien heel anders uitgezien.

Ervaren spelers zoals Raymond Mommens en Maurice De Schrijver verlieten in 1986 de club en jonge spelers als Bruno en Patrick Versavel, Dimitri Mbuyu en Stephen Keshi kregen hun kans tijdens het seizoen 1986/87. De Waaslanders werden vierde en speelden Europees.

Tussen pot en pint tijdens een interview voor Sport-Voetbalmagazine zei Aimé Antheunis het volgende: “Ik ben dankbaar dat ik de kans kreeg van SC Lokeren om trainer te worden. Ik woonde op 200 meter van het veld van Lokeren en ben in Lokeren geboren. Ik ben fier dat ik trainer ben geweest van SC Lokeren in eerste klasse.”

PAL Nieuwsbrief

schrijf je gratis in

Blijf op de hoogte met onze dagelijkse nieuwsbrief




Deze Vlaams-Brabander heeft meer dan 10 seizoenen RSC Anderlecht op de teller, maar kende ook rijkgevulde jaren bij Club Brugge en Toulouse. Een trofeekast met nationale en internationale prijzen, nooit verlegen om een straf verhaal en vandaag een pen zo scherp als diens rechterbeen in de jaren '70.

Plaats een reactie

Delen