Verschillende cultuurhuizen hielden op de sociale media een ludieke actie tegen de strenge voorwaarden voor cultuurevenementen. Zij vormden zich om tot voetbalclubs, want voor het professionele voetbal is er geen verbod op wedstrijden. Daar zou alles immers volgens de richtlijnen (fysieke afstand, mondmaskers) gebeuren.
Wie de beelden zag van de wedstrijd Brugge tegen Charleroi, stelde vast dat na hun doelpunt zeker 10 spelers van Charleroi op elkaar lagen te ‘vieren’. Beelden van de trainers en begeleiders in andere matchen toonden aan dat er van mondmaskers niet steeds sprake was en dat de fysieke afstand niet werd gerespecteerd. Als voorbeeld kon dit tellen.
Voorkeursbehandelingen
Nog steeds krijgt het voetbal een voorkeursbehandeling die, nu ook door de culturele sector, terecht wordt aangeklaagd. Waarom wordt de voetbalindustrie bevoordeeld voor pensioenregeling, belastingvoordeel, RSZ-bijdrage? Waar betalen makelaars (mensenhandelaars) belasting op hun riante vergoeding? Waarom speelt het twijfelachtige Moeskroen nog steeds in 1A? Waarom worden profclubs niet onderworpen aan de witwaswet (Prof Maus)? Waarom moet de voetbalbond zich niet aanpassen aan een 43 jaar oud decreet, wat alle andere sportfederaties wel deden? Waarom is er, na 11 jaar met een N-VA-minister van sport, nog steeds geen erkenning van de voetbalbond?
Het antwoord is duidelijk: schrik bij de politici voor hun imago bij de media, die vooral met kijkcijfers en verkoopcijfers goochelen, maar bovenal beïnvloed worden door het lobbywerk van de voetbalbonzen. Als de supporters eerlijk worden ingelicht over de ‘werking’ van de voetbalbond, zullen zij zeker instemmen met een correcte verhouding overheid-voetbalbond.
Voetbal Vlaanderen is onbestaande
Het amateurgedeelte van de voetbalbond is gesplitst omwille van het vele (Vlaamse) overheidsgeld. De voetbalbond beschouwt Voetbal Vlaanderen echter als een vleugel van de nationale structuur, waarbij Voetbal Vlaanderen grotendeels uitvoert wat de unitaire koepel beslist. Dit gaat rechtstreeks in tegen de decretale regelgeving waarbij de autonomie van de Vlaamse federatie vereist is. De twee federaties (Vlaamse en Franstalige) zouden, zoals in alle andere sportfederaties, samen het beleid van de voetbalkoepel moeten bepalen. Quod non. En voetbal Vlaanderen laat dit gebeuren en de Vlaamse minister van Sport lacht dit weg en laat dit gebeuren en Sport Vlaanderen (het vroegere Bloso) wil dat het anders is, maar moet dit ook laten gebeuren. En de media zwijgen, want voetbal verkoopt en is een staatszaak.
Toen de voetbalbond onlangs besliste dat de U23 van Club Brugge in 1B mochten aantreden, was Voetbal Vlaanderen volledig afwezig en dit tot grote woede van de Vlaamse clubs uit Eerste Amateur, van wie de promotie van een Vlaamse club normaliter was weggelegd. Eerder wilde de voetbalbond de U23 van meerdere profclubs onderbrengen in het voetbal van Eerste Amateur, maar dat stuitte terecht op groot verzet en ging niet door. Profvoetballers in een amateurreeks, dat kan immers niet. De klucht van 8 ploegen in 1B en een kampioen die niet zeker is van promotie is ook ongezien in Europa.
Er zijn voorzitters van Vlaamse profclubs die de problemen goed kennen en die het voetbal willen aanpassen aan de bestaande wetten en decreten, maar zij zijn een minderheid. Ook het voetbal is immers zo ziek als België.
Penanti
