Trump vecht de resultaten van de verkiezingen aan. Dat is ook zijn volste recht. Het Amerikaanse kiessysteem is wel degelijke fraudegevoelig, zeker wat de poststemmen betreft. Dat betekent nog niet dat er grote manipulatie in zijn nadeel is gebeurd. Als Trump beweert dat de overwinning hem ontstolen is, zal hij dat moeten bewijzen. Het is goed mogelijk dat hij gevallen van fraude ontdekt. Dat er een geleide, grootschalige operatie van Democratische kant is geweest om de resultaten te vervalsen, lijkt me zeer onwaarschijnlijk.
Het archaïsche kiessysteem van de VS heeft opnieuw zijn gebreken getoond. In sommige Europese berichtgeving wordt dan ook meewarig gedaan over de Amerikaanse “bananenrepubliek”. De Amerikanen moeten inderdaad overwegen hun verkiezingsapparaat te moderniseren. België is evenwel slecht geplaatst om veel kritiek te uiten. De Amerikanen moeten maar een week wachten om te weten wie hen gaat regeren. Wij moesten 494 dagen wachten, om dan uiteindelijk een regering te krijgen die de meerderheid van het grootste landsdeel compleet negeert.
“Nepnieuws”
Ook de media mogen zichzelf bevragen. Zij hebben een belangrijk aandeel gehad in de val van Trump, maar hun partijdige houding heeft hen zoveel geloofwaardigheid gekost dat ze daar moeilijk kunnen van herstellen. Als Trump de term “fake news” heeft kunnen populariseren, dan heeft de pers dat aan zichzelf te danken. Het militantisme van de pers kreeg op verkiezingsnacht opnieuw een demonstratie, toen verschillende Amerikaanse zenders de persconferentie van Trump afbraken omdat hij over electorale fraude begon. Dachten ze echt dat de aanhangers van Trump de woorden van de president zo niet zouden te weten kom? Die daad van censuur was kinderachtig. Men droomt daar gewoon al veel te lang van Trumps nederlaag om hem nu nog te gunnen die nederlaag te betwisten.
Liesbeth Van Impe van Het Nieuwsblad vond de beslissing van de Amerikaanse zenders terecht, wat onmiddellijk veel zegt over de houding van de Vlaamse pers. Bij ons werden de gebreken van de Amerikaanse pers in de berichtgeving over Trump nog wat uitvergroot. Zoals Maarten Boudry schreef op Twitter: “Ik heb een totale afkeer van Trump en zowat alles waar hij voor staat, maar de berichtgeving over de Amerikaanse verkiezingen in onze media is bijwijlen zo schaamteloos partijdig, op het zelfgenoegzame af, dat zelfs ik me eraan begin te storen. Houdt men de lezers voor idioten? … Er zijn ook nog opiniepagina’s en editorialen. Kan men in de berichtgeving op zijn minst nog een zweem van neutraliteit hooghouden?”
Voor Björns Soenens breken moeilijke tijden aan. Zal de VRT het nog nodig vinden om een vaste Trump-afkammer in Amerika te houden? Als hij mag blijven, zal hij alvast naar een nieuwe hobby moeten zoeken.
Baron von Münchhausen
Veel kritiek op Biden hebben we in de Vlaamse pers nog niet gehoord. In De Morgen lezen we nu dat hij twee honden heeft en dat die mee mogen naar het Witte Huis. “President voor alle Amerikanen”, titelt Het Nieuwsblad. Het Laatste Nieuws meldt dat Biden de trotse bezitter is van een Chevrolet Corvette uit 1967 en dat zijn vrouw, Jill, de slimste First Lady ter wereld is. Van het affairisme van zoon Hunter Biden en de mogelijke betrokkenheid van zijn vader, mochten we minder vernemen.
Dezelfde pers, die ons voortdurend op de hoogte hield van de onwaarheden van Trump, heeft nog maar weinig interesse betoond voor die van Biden. Hij heeft nochtans al kanjers van leugens opgedist. Zo loog hij toen hij vertelde dat hij ooit door het apartheidsbewind van Zuid-Afrika was gearresteerd toen hij Nelson Mandela ging bezoeken, toen hij beweerde in Afghanistan een medaille te hebben gegeven aan een heldhaftige soldaat, toen hij in het tweede debat met Trump beweerde dat hij nooit stelling had genomen tegen fracking, toen hij op campagne vertelde dat hij de eerste in zijn familie is die universiteit heeft gedaan en toen hij een zwart publiek wijsmaakte dat hij is “opgegroeid in een zwarte kerk”. Trumps leugens hadden altijd iets van politieke cafépraat. Biden is meer Baron von Münchhausen, een fantast die mogelijk zelf niet meer beseft wat waar en onwaar is in zijn eigen leven.
Ook zijn snel verlies aan mentale scherpte werd door de pers vroom genegeerd. Verschillende korte black-outs, momenten van verwarring en onwaarschijnlijke vergissingen (zo beweerde hij dat 6.114 Amerikaanse soldaten zijn gestorven aan Covid-19, terwijl het er 7 zijn) tijdens de campagne toonden de eerste tekenen van ouderdomsdementie. Hij had het al lastig om wakker te blijven in het debat met Trump. Je ziet hem geen uren vergaderen met de “Joint Chiefs of Staf” om daarna een lange kabinetssessie te leiden.
Wordt het Biden-Harris of Harris-Biden?
Er wordt nu gespeculeerd over een mogelijke opvolging van Biden door Kamala Harris. Dat hoeft niet noodzakelijk een formele opvolging te zijn. De president zou zijn “veep” een steeds grotere eersteplansrol kunnen gunnen, terwijl hij het rustiger aan doet. Indien Biden niet wil opstappen, maar toch snel aftakelt, kan zelfs het 25ste amendement ingeroepen worden, waardoor een president die niet meer in staat is om te regeren, door zijn vicepresident wordt vervangen.
Zo ver is het allemaal nog niet. Biden heeft alvast één voordeel. De verwachtingen zijn bij hem niet zo hooggespannen als bij Obama. De verkiezing ging dan ook niet over hem, maar was een referendum over zijn ophefmakende voorganger. Niet Trump zijn, is wat van Biden vooral wordt verwacht. Dat moet hem wel lukken.
