Zoals zovele monumenten uit het Vlaams-Brusselse verenigingsleven leek de “Vlaamse Club” gedoemd aan een stille dood ten onder te gaan. Een recente paleisrevolutie wekt echter de indruk dat er misschien wel een tweede leven inzit voor deze historisch waardevolle vereniging.
Het charisma van de man stond in schril contrast tot de vereniging waar hij vol vuur over sprak. Het moet zo’n kwarteeuw geleden zijn geweest, aan de toog van wat toen nog de “Baskische club” in Brussel heette, voorloper van het huidige “Vlaams Huis”, in die jaren gevestigd in de schaduw van de KVS. Een man legde met vuur uit waar de “Vlaamse Club” (voluit Vlaamse Club voor Kunsten, Wetenschappen en Letteren) precies voor stond. Opgericht in 1923 door ronkende namen als August Vermeylen en Herman Teirlinck met als doel de culturele uitstraling van het Nederlands in de hoofdstad en elders te ondersteunen. Dit gebeurde door een eigen publicatie, lezingen en dergelijke. En niet onbelangrijk: in een geest van pluralisme. De man met zijn vurig verhaal was generaal op rust Piet De Groof, voormalig jachtpiloot, maar vooral iemand met een ontzettend grote artistieke bagage. In 2014 zou hij overlijden en zijn heengaan symboliseerde ergens het lot van de club. Zoals het zovele verenigingen overkwam, sloeg de vergrijzing toe. De leden werden schaarser en grijzer. Om toch nog wat volk te lokken, trok men de activiteiten open. Eerst tot de klassieke fondsen (Davidsfonds, Willemfonds,…) en uiteindelijk naar iedereen toe.
Tom Cochez
Een mens zou haast geloven dat dit hele verhaal gedoemd was uit te doven, maar zie, plots staat de club weer helemaal centraal. Tom Cochez, toch een beetje de Bob Woodward van de Zuidelijke Nederlanden, heeft het allemaal uitgeplozen. Er vond niet alleen een putsch plaats in de haast terminale organisatie, sterker nog: deze is getekend, brrrr, “uiterst-rechts”. En zoals het hoort in dergelijke verhalen, is het scenario pas volledig als ook nog eens de demonische hand van de N-VA gedetecteerd kan worden. Punt is dat het bestuur sterk verruimd wordt. Evenzeer dat er nieuwe namen opduiken (Sid Lukkassen, Koenraad Elst), lui die men niet onmiddellijk met de vereniging in verband zou brengen. En misschien wel het belangrijkste: er blijkt een ambitie te bestaan om er nieuw leven in te blazen. Er kwam een voorzitterswissel, waarbij degene die in de minderheid werd gesteld zijn gal spuwt op sociale media en eruit stapt. De klassieke pathos dus.
Schwung
De toekomst zal uitwijzen of de Vlaamse Club een tweede leven kent. Misschien zal niet alles gerealiseerd kunnen worden (de idee een pand op de Grote Markt te kopen is wellicht iets te ambitieus), maar als men de banden wil aanhalen met andere verenigingen, een breed draagvlak wil creëren voor ‘de goede zaak’, dan zit het alvast snor. De schwung die er vandaag terug inzit is alvast iets wat Piet De Groof zaliger vanuit de eeuwige jachtvelden met tevredenheid zal vaststellen.
PMRV
