Na de zes op zes was er weer vertrouwen in het Lottopark. De Anderlechttrein was weer vertrokken. SC Charleroi zou het kind van de rekening worden in eigen stadion. Paars-wit moest natuurlijk opletten voor een late tegengoal, dat is in het verleden een vijftal keer gebeurt, maar had alles nu volledig onder controle…
Hoe het afgelopen is, moet ik jullie niet vertellen. Men zou voor minder een maagzweer kweken. RSCA verloor op die manier liefst 11 punten tijdens het laatste kwartier van de match. De tweede doelman van Anderlecht, Timon Wellenruether, medeverantwoordelijk voor het extra late doelpunt van de Zebra’s, had ook zijn zegje na de wedstrijd. Hij gaf zijn geklungel grif toe, maar voegde er toch iets aan toe: “We verdedigen als amateurs en dat al langer dan vandaag.”
Daar heeft Timon een punt. Het is misschien verstandiger om zijn bek te houden na een match, maar dat is nu geen probleem, want Van Crombrugge is gekwetst. Volgens Het Laatste Nieuws weet men alleen niet waar. Zijn mysterieuze handblessure blijkt nu een vervelende kuitblessure te zijn. Voor die gevallen ken ik iemand in de Franse Pyreneeën, in de nabijheid van Toulouse, echt waar…
Zona-vrij in een nacht
Op een dinsdagmorgen werd ik wakker in ‘La ville Rose’ en kon niet uit mijn bed van de rugpijn. Het was voor de thuiswedstrijd tegen Marseille, zeer belangrijk… Ik liet de clubdokter komen en zijn diagnose luidde: zona. Hij schreef mij de nodige medicijnen voor en ik werd voor veertien dagen op non-actief gezet. ’s Anderendaags stond het hele verhaal in de krant. Dezelfde dag werd ik gecontacteerd door de secretaresse van de club. Er had een vrouw gebeld die beweerde mijn kwaal te kunnen genezen. Zaterdag tegen Marseille zou ik zeker spelen!
Onze dokter heeft zich een bult gelachen toen ik het verhaal vertelde. Hij verzekerde mij dat het onmogelijk was om gordelroos op zo een korte tijd te genezen. Baat het niet, dan schaadt het niet, dacht ik en ik liet een afspraak maken. Ze woonde in een dorpje waar niemand ooit van had gehoord, maar waar wel een Café Tabac te vinden was. Samen met Jules, onze verzorger, ging ik er een pintje drinken. Een paar rare types aan de toog keken ons argwanend aan, maar ze kenden wel de vrouw van het telefoontje. Ze was goed bekend in de streek. Ze kon op hol geslagen paarden tot stilstand brengen en kalmeren met haar handen!
Ik was er niet gerust in. We klopten aan. Er verscheen een kleine vrouw met lang zwart haar. “Le Belge?” vroeg ze mij. Benedicte was haar naam. Ik moest op mijn buik op een tafel gaan liggen. Ze hield haar handen voor de pijnlijke plek op mijn rug, drie maal. Veel verschil voelde ik nog niet. Ik vroeg wat ik moest betalen. Ze weigerde geld, maar wilde graag een tribunekaart voor de match tegen Marseille, waarschijnlijk voor haar zoon. De volgende dag voelde ik niks meer. Ik heb gespeeld tegen Marseille en Toulouse won met 3-0. Waar of niet waar?
