Israël is militair gezien een zeer sterke staat, maar het is slechts een klein landje met een oppervlakte van iets meer dan 22.000 vierkante kilometer en slechts 6,5 miljoen Joodse inwoners. Nog kleiner dan België (30.528 vierkante kilometer, 11 miljoen inwoners).
Zelfs een atoomaanval waarbij slechts vier strategische kernkoppen doorheen het raketschild dringen, zou het land bijna volledig kunnen verwoesten. De Iraniërs hebben al herhaaldelijk aangekondigd dat zij Israël van de aardbodem willen wegvegen en zij ontwikkelen in hoog tempo de wapensystemen om dat plan in praktijk te brengen. Het is dan ook begrijpelijk dat Israël alle middelen inzet om de ontwikkeling van een Iraanse atoombom te voorkomen: sabotage, computervirussen, gerichte liquidaties en binnenkort misschien zelfs preventieve luchtaanvallen, in samenwerking met Saoudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en misschien de VS. Daarover wordt nu koortsachtig onderhandeld.
Nucleaire Eichmanns
In die context is het beslist geen toeval dat onlangs, op 27 november, de Iraanse brigadegeneraal Mohsen Fakhrizadeh bij klaarlichte dag door onbekenden werd doodgeschoten in zijn auto. De meeste media noemden dat ‘moord’. Als een gewone burger door moslims wordt afgeslacht, noemen ze dat ‘een steekincident’. Ze noemden Fakhrizadeh ook een atoomgeleerde of iets van die strekking. Dat was natuurlijk juist, maar men had er wel bij moeten zeggen dat hij daarnaast ook een brigadegeneraal was van het Iraanse Revolutionaire Garde Korps, de of ciële terreurorganisatie van het Iraanse regime. “Atoomgeleerde gedood die kernwapens bouwde voor terroristen”, zou een eerlijkere titel zijn geweest. Of is er iemand naïef genoeg om te denken dat een brigadegeneraal zich zou bezighouden met het vreedzaam gebruik van kernenergie? De liquidatie is niet de eerste antiterreuractie van dat soort. Tussen 2010 en 2012 werden in Iran vier zo’n nucleaire Eichmanns gedood, waarschijnlijk door de Mossad, hoewel dat natuurlijk nooit of cieel wordt bevestigd. Ook nu is Israël de eerste verdachte. Dat land is immers het eerste doelwit van de atoomwapens die Fakhrizadeh probeerde te ontwerpen. Hij werd algemeen beschouwd als de toekomstige vader van de Iraanse atoombom. Hij werd soms zelfs vergeleken met Oppenheimer, die de wetenschappelijke leiding had over Project Manhattan.
Laatste kans
De geslaagde liquidatie van Fakhrizadeh valt samen met intensief overleg tussen Israël, Saudi-Arabië en de VS over een gezamenlijke aanval op de nucleaire installaties in Iran. Dat zou moeten gebeuren terwijl president Trump nog in het Witte Huis zit, dus vóór 20 januari. Daarna is de kans waarschijnlijk voorgoed verkeken. We durven geen oordeel vellen over de geruchten dat president Trump als laatste beleidsdaad wil meewerken aan zo’n preventieve aanval op Iran. Iedereen zou natuurlijk moord en brand schreeuwen, maar in tegenstelling tot wat de media beweren, is Biden nog niet eens of cieel erkend als ‘president-elect’. Als president heeft Trump tot de laatste dag de volledige bevoegdheid om zo’n militaire operatie te beginnen. Of dat politiek haalbaar is, is echter een andere vraag.
Machtsvacuüm
Toen de Israëli’s jaren geleden president Obama polsten wat zijn reactie zou zijn op een reeks preventieve luchtaanvallen op de Iraanse nucleaire installaties, kregen ze een verbijsterend antwoord: Obama zou de Amerikaanse luchtmacht in dat geval opdracht geven de Israëlische vliegtuigen neer te halen. Obama gedroeg zich soms als een socialist en soms als een moslim. Maar nooit als een leider die het goed voorhad met de VS of met zijn bondgenoten. Er is geen enkele reden om van Biden een ander beleid te verwachten. En van de politieke groepen die in de coulissen klaar staan om de échte macht van Biden over te nemen, kan Israël alleen maar een nóg vijandiger houding verwachten. Biden zal ofwel een marionet in hun handen zijn, ofwel zal hij afgezet worden of aftreden “om gezondheidsredenen”. Er is dus nog maar een héél kleine ‘window of opportunity’. Een preventieve aanval op Iran zou in het meest optimistische scenario kunnen leiden tot een ineenstorting van het regime. Maar in het ergste scenario kan het uitdraaien op een regelrechte, totale oorlog tegen Iran en zijn bondgenoten Hezbollah en Syrië. Als er dan een machtsvacuüm is in Washington, dan zijn zelfs interventies van andere staten ten gunste van Iran niet meer ondenkbaar. En zonder de steun van de VS ziet het er dan voor de Israëli’s én voor de Saoudi’s zeer slecht uit. Maar zelfs dàt is misschien een minder groot gevaar dan een Iraanse atoombom.
