“NATO 2030” is de titel van een rapport dat werd opgesteld door een groep van ‘wijzen’. Het rapport bevat alleen aanbevelingen. Het zijn natuurlijk de lidstaten die ze moeten goedkeuren en in praktijk brengen.
De ‘wijzen’ stellen vast dat Rusland op korte termijn nog steeds de gevaarlijkste tegenstander is, maar dat China deze eeuw de “wereldmacht in opkomst” is en dat de NATO daar ernstig rekening mee moet houden. Men wijst daarbij onder meer op de toenemende Chinese activiteiten in Afrika en in het poolgebied en op zijn enorme investeringen in strategische infrastructuur in Europa zelf. De belangrijkste aanbevelingen zijn militair gezien vanzelfsprekend, of ze zouden dat toch moeten zijn. De NATO moet zijn technologische voorsprong op China behouden, zijn computernetwerken en zijn infrastructuur beter beschermen en een verdedigingssysteem uitbouwen tegen de Chinese ruimtewapens die nu volop in ontwikkeling zijn. De ‘wijzen’ pleiten tegelijk ook voor nauwe samenwerking met landen die niet tot de NATO behoren, vooral met Australië.
Russische bedreiging
Dat zijn allemaal noodzakelijke maatregelen, maar zelfs een minimale uitvoering daarvan zal véél en véél meer kosten dan de huidige twee procent van het BNP die de NATO-landen momenteel zouden moeten bijdragen. De VS, Groot-Brittannië en Griekenland zijn de enige ‘oude’ NATO-landen die die norm halen. De ‘nieuwe’ NATO-partners in Oost-Europa doen het in dat opzicht veel beter. Maar juist zij hebben verontrust gereageerd op de aanbevelingen van de ‘wijzen’. Ze vrezen dat een heroriëntatie van de NATO-prioriteiten ten koste zal gaan van hun eigen veiligheid. En voor hen ligt Rusland nog véél dichterbij dan voor ons. Sommigen hopen dat de NATO opnieuw op meer steun van de VS zal kunnen rekenen als de “Atlantist” Biden de eed als president heeft afgelegd. Maar dat is een illusie. Het zullen Kamela Harris en haar extreemlinkse bondgenoten zijn die het beleid van de VS de komende vier jaar vorm zullen geven.
Gigantische uitdaging
Het optrekken van de defensiebegrotingen zal politiek gezien al moeilijk genoeg liggen. Maar dat wordt nog het kleinste probleem. Als het geld er is, kan men snel nieuwe wapensystemen ontwikkelen en/of aankopen. Het zal veel moeilijker worden onze computernetwerken beter te beschermen. En dan bedoelen we niet alleen de militairen netwerken, maar álle netwerken die nodig zijn om onze industrie, onze hospitalen, onze energiebevoorrading en onze voedselvoorziening te laten functioneren. Om nog maar te zwijgen over de computersystemen die gebruikt worden bij het tellen van de stemmen. Die kunnen we alleen maar doeltreffend beschermen, als we niet alleen Huawei eruit gooien, maar alle Chinese hardware en software die mogelijk gebruikt kan worden voor spionage- of sabotagedoeleinden. Zeg maar gewoon: álle geavanceerde Chinese elektronica. Zo’n boycot zou tegelijk een mooie vergelding zijn voor de Wuhan-virus dat de Chinezen ons op ons dak hebben gestuurd.
