Gelukkig is een land waar het parlement zich vrolijk kan maken over gebeurtenissen op duizenden kilometers van hier. Blijkbaar zijn er in België geen grote problemen, want de voorbije dagen ging het hier in de Wetstraat bijna uitsluitend over de ‘bestorming’ van het Amerikaanse Capitool. Een klassieke en voorspelde truc van paarsgroen-plus: morele verontwaardiging bezet het publieke debat. De Vivaldi-partijen hopen hier twee vliegen in één klap te slaan: de Vlaamse oppositie diaboliseren en het eigen wanbeleid maskeren.
Zegt de naam Stephanie D’Hose u nog iets? Deze dame van de Open Vld is Senaatsvoorzitter, een instelling die de Vlaamse liberalen jarenlang afgeschaft wilden zijn. “Wilden”, want nu de partij federaal de lakens uitdeelt en de premier levert, is dat allemaal niet meer zo dringend. D’Hose moet natuurlijk aantonen dat haar functie nog enige zin heeft. Want is de Senaat niet een gewone praatbarak?
Welnee, want de Gentse stuurde een brief naar de uittredende Amerikaanse vicepresident en voorzitter van de Senaat Mike Pence om haar verontwaardiging te uiten over de “bestorming van het Capitool” vorige week door Trump aanhangers. “Absolute horror”, stond in de brief. De tekst is in hoekig Engels opgesteld en bijwijlen grappig, maar dat is de essentie niet. De Senaatsvoorzitter denkt van zichzelf dat ze op het internationale forum een gezaghebbende stem is. In Washington zullen ze wel eens goed lachen met die brief.
Wat D’Hose doet, is internationale of buitenlandse problemen of debatten hier proberen te importeren en politiek te instrumentaliseren. De Vivaldi- of de paarsgroene regering is daar zeer sterk in. Vorige week werden de gebeurtenissen in de VS plots een binnenlandse aangelegenheid. Het was een tweetrapsraket.
‘Vivaldisten’ zijn moreel superieure mensen
In een eerste fase overheerste de algemene morele verontwaardiging over de bestorming van het Capitool. Wie boos was over de gebeurtenissen was een goed mens. Wie ermee lachte of bedenkingen had een onmens. En dat waren dan de verkozenen van N-VA en Vlaams Belang die plots als haatdragende Trumpisten werden afgeschilderd. Het leek al bijna alsof Theo Francken en Tom Van Grieken ook deel uitmaakten van de ‘bestormers’.
De Vivaldi-partijen herhalen hier de methodes van de eerste paarsgroene regering. Een moraliserend discours moet het manke binnenlandse beleid maskeren. Twintig jaar geleden ging het over het verbod om te gaan skiën in Oostenrijk, waar een rechtse regering aan de macht was. Of over de Belgische genocidewet die zou toelaten dat elke buitenlandse machthebber in België kon worden opgepakt op beschuldiging van ‘misdaden tegen de menselijkheid’. Ondertussen gooide de regering het geld langs deuren en vensters naar buiten.
Is het nu anders? De PS stuurt het sociaaleconomische beleid met uitgaven die vastliggen terwijl er van besparingen geen sprake is. PS-voorzitter Paul Magnette mag dreigen met belastingverhogingen indien de rekening niet klopt. Ondertussen is nu al duidelijk dat de begrotingscontrole dit voorjaar een maat voor niets wordt. De overheidsfinanciën ontploffen straks in het gezicht van de regering-De Croo en van de Open Vld in het bijzonder. Maar men is goed bezig, want men bestrijdt “polarisering en verdeeldheid”, is het kleffe antwoord.
“Dat is de droom van Vivaldi: N-VA en Vlaams Belang in de hoek duwen van de ‘onmensen’ en hen daar zo lang mogelijk houden”
Vlaamsgezinden in jarenlange oppositie duwen
Zoals hierboven al gesteld, worden de gebeurtenissen in het Capitool gebruikt om de oppositie te diaboliseren. Dat is de droom van de Vivaldi-ploeg: N-VA en Vlaams Belang in de hoek duwen van de ‘onmensen’ en hen daar zo lang mogelijk houden. Het misprijzen van sommige politici komt in deze fase zeer snel naar boven.
We zijn zelfs in een fase gekomen dat kritiek op het feit dat de federale regering in Vlaanderen geen meerderheid heeft gelijk staat aan de kritiek van Trump-aanhangers die stellen dat er gesjoemeld is bij de VS-verkiezingen. Politicoloog Bart Maddens (KU Leuven) stelde dinsdag in een opiniestuk in De Tijd terecht dat de federale regering zich hier op een hellend vlak begeeft en zelfs totalitaire trekjes krijgt. Een aantal normale principes van een gezond federalisme – dat een gemeenschap electorale controle heeft op de belastingen die ze betaalt – worden weggelachen.
De campagne “1 ploeg van 11 miljoen” past ook in deze strategie. Het moet de Vlaamsgezindheid delegitimeren. Tegelijk wordt de coronacrisis gebruikt om het debat te muilkorven.
Ondertussen heeft Vincent Van Quickenborne (Open Vld) een voorstel klaar om haatspraak correctioneel te veroordelen. Men voelt dat hier de grenzen van de wettelijkheid worden opgezocht. Alles wat Vivaldi vervelend vindt, kan het etiket haatspraak krijgen. Mag men straks nog zeggen dat er transfers zijn tussen Vlaanderen en Wallonië? Dat de federale regering geen sociaaleconomische beleid die naam waardig voert? Zelfs zachte kritiek wordt moeilijk.
Ten tijde van de paarsgroene en paarse regeringen onder leiding van Guy Verhofstadt werden kritische journalisten en opiniemakers met broodroof bedreigd. Nu gaat men het subtieler, maar niet minder gevaarlijk aanpakken.
