Hij lacht en is blijkbaar opgewekt, zo bleek aan het einde van het voorbije jaar. Koning Philippe floreerde als nooit tevoren en ging zich als het ware als een soort pater familias van alle Belgen gedragen, vooral nadat hij vele maanden alle politieke klungelaars bij zich op bezoek had gekregen, die er maar niet in slaagden een federale regering te vormen.
De media die een kramp krijgen bij het horen van het begrip ‘Vlaanderen’ deden het uitschijnen dat hij de enige rots in de branding was, want onderhuids was het erg voelbaar dat de burgers de politiek, die toch niet naar hen luisterde, beu waren en dat het einde van België geen taboe meer was. Dus werden de zeilen bijgesteld.
Het coronajaar leek wel een haast welgekomen inspiratiebron voor de koninklijke propagandamachine die al jaren sputterde in haar verwoede pogingen om het blazoen van het Belgische koningshuis wat opgeblonken te krijgen. De entourage van Philippe vond dat in het miseriejaar 2020 alles uit de kast moest gehaald worden om de uit haar corona-lood geslagen bevolking een zeemzoete suikerstok voor te houden. Alle tricolore registers werden derhalve opengezet om de koekjesdozenromantiek nieuw leven in te blazen en men ging focussen op het gezin van Philippe. Kers op de taart was dat daar nog een belgicistische Vivaldi-regering bovenop kwam die met de verkiezingsuitslag van mei 2019 in Vlaanderen geen barst rekening hield en de notoirste belgicisten en neobelgicisten in haar rangen telt. Zeg maar: van Bouchez tot Calvo.
Militaire School
Zo was er de aanvang van de studies aan de Koninklijke Militaire School van de kroonprinses. Aandoenlijke beelden van in de modder kruipen in het kamp van Elsenborn, een opleidingsbrevet in ontvangst nemen in de gietende regen op het paradeplein, helpen poetsen en met een geweer leren schieten, moesten de harten vertederen. Als klap op de vuurpijl werd ook nog meegedeeld dat Elisabeth geen dotaties behoeft zolang ze studeert.
En dan was er natuurlijk de ontmoeting van Philippe met zijn halfzus Delphine die lange tijd harteloos door Albert en Paola uit hun leven werd gebannen. Philippe nam haar grootmoedig op in de familie, waarbij menige ‘Belg’ een traan wegpinkte. ‘Papa et maman’ konden niet anders dan dat willens nillens doorslikken en haar ook maar eens uitnodigen, ook al veranderden ze kort nadien hun huwelijksakte, wellicht niet in het voordeel van Delphine.
Ziekenhuizen
Philippe ging gewoon verder en liet zich op zoveel mogelijk plaatsen zien tijdens bezoeken her en der, ook in de ziekenhuizen. Ook sprak hij met jongeren over zijn moeilijke jeugd, waarmee hij opnieuw de afstand tussen hem en zijn hardvochtige ouders onderstreepte. Hij probeerde werkelijk iedere emotie te verzilveren. In diezelfde geest was er in de herfst ook de vierdelige serie ‘Filip van België. De lange weg naar de troon’ te zien op de staatszender, waarin vooral op ‘de mens’ Filip werd gefocust om de harten te breken. De Belgische recuperatie draaide op volle toeren.
Wie dacht alles gehad te hebben, vergiste zich, want zelfs de linkerzijde van rood over groen tot blauw wist hij te paaien met zijn spijtbetuiging aan het Congolese volk voor het koloniale verleden. En ook ging hij niet zeuren over het gevolg van de inflatie waarbij ‘de familie’ 342.000 euro minder krijgt dan vorig jaar, tenslotte houden zij nog zo’n 36,9 miljoen euro over. Het werd in de regimemedia verkocht als een inspanning die ‘de royals’ graag leverden als de burger dat ook moet doen.
Kerstboodschap
Aan het einde van het jaar bracht ‘de koning-le roi-der König’ ook zijn traditionele kerstboodschap die dit jaar werd ingekapseld in de speciale tv-show ‘Kerst met 11 miljoen’, een live-programma van Eén, VTM, Vier, La Une en RTL-TVI, dat alle Belgen in tricolore trance moest proberen brengen. Het kon niet op. Philippe lachte beaat en was tevreden.
Ondertussen trok de tricolore Vivaldi-regering met horten en stoten verder, want de zeven regeringspartijen zijn tot elkaar veroordeeld. Tegelijk winnen de Vlaams-nationalisten terrein in alle peilingen, want Vivaldi heeft misschien wel een rekenkundige meerderheid, maar niet de meerderheid van de geesten; zeker in Vlaanderen niet. En dat beseft men ten paleize en in de Wetstraat maar al te goed. Vandaar dat Paul Magnette toch aan een eigenzinnige staatshervorming begint te denken. Eentje om België alsnog te redden. Hij zal in Philippe een grote supporter vinden. ‘The show must go on!’
