De Vlaamse pers is enthousiast over Joe Biden. Twee mythes waren prominent aanwezig in de berichtgeving rond zijn inauguratie als president van de VS. De eerste houdt in dat zijn presidentschap een terugkeer betekent naar het politiek fatsoen na vier jaar van die vreselijke Trump. De tweede, meer expliciete, illusie zegt dat Biden een verzoenende president is die zal proberen het politieke verdeelde Amerika te helen.
Om die verhalen te kunnen brengen, moeten de journalisten en commentatoren wel heel veel negeren van wat we weten over ‘slome Joe’. Deze man bezit alle slechte karaktereigenschappen van de meeste politici en voegt er nog een paar van zichzelf aan toe. En niets van wat hij tot nog toe deed, geeft de indruk van enige compromisbereidheid met het andere Amerika.
Politieke kameleon
Hoe overleef je 47 jaar in de politiek? Joseph Robinette Biden deed het door zich een politieke kameleon zonder vaste kleur of opinie te tonen. Vandaag voert hij de agenda van fanatiek links uit, maar voorheen gold hij als iemand van de rechtervleugel van zijn partij. Zijn centrumrechtse profiel was trouwens de reden voor zijn aanduiding als Obama’s vicepresident.
Biden werd nu verkozen met het imago van verdediger van zwarte rechten, maar vroeger kon hij heel goed opschieten met de Dixiecraten, de zuidelijke senatoren van zijn partij die voor het tegenovergestelde stonden. Een jaar geleden liet hij zich op een onbewaakt ogenblik ontvallen hoe goed hij nog had samengewerkt met de senatoren Eastland en Talmadge, nochtans gekende ‘segregationisten’. Ik vraag me af of nog veel Vlaamse journalisten weten dat niet de Republikeinse Partij, maar de Democratische Partij het verzet tegen zwarte burgerrechten vertegenwoordigde en ook lang de sympathisanten van de Ku Klux Klan onderdak bood. Van die partij werd de jonge Biden lid.
Abortus
Joe Biden geeft zich graag uit voor gelovige katholiek – hij is van Ierse afkomst – en was in die hoedanigheid lang tegenstander van federale subsidiëring van abortus. Hij liet dat standpunt vallen om de linkervleugel van de partij te paaien.
Aan een groenbewust publiek van New Hampshire vertelde hij vorig jaar dat hij een einde ging maken aan fossiele brandstoffen. Een maand eerder had hij in oliestaat Pennsylvania plechtig beloofd dat hij fracking (waarmee enkel fossiele brandstoffen worden gewonnen) zeker niet ging verbieden.
Biden zegt om het even wat hij denkt dat hem op die plaats en op dat tijdstip het meeste stemmen kan opleveren. Hij kan niet geassocieerd worden met enig standpunt dat hij over langere tijd trouw is gebleven.
Compulsieve leugenaar
Tijdens de presidentiële campagne van 1988 hield Biden een speech die plagiaat bleek van een toespraak van de Britse politicus Neil Kinnock. Hij had zelfs niet de moeite gedaan er de persoonlijke anekdotes er uit te halen en had die gewoon tot de zijne gemaakt. Degenen die zich aan Trumps leugens stoorden, hebben zich met Biden niet verbeterd. In een vorige bijdrage heb ik reeds een reeks van die opvallende leugens aangehaald, zoals zijn bewering dat hij ooit door het apartheidsbewind van Zuid-Afrika zou zijn gearresteerd in een poging Nelson Mandela te bezoeken. Ik kan er hier nog twee aan toevoegen, die misschien nog meer vertellen over de mens Biden.
“De man die nu de plaats gaat innemen van Trump wordt door niet minder dan acht vrouwen beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag”
Zo vertelt de nieuwe president aan iedereen die het wil horen dat zijn inzet voor de (zwarte) burgerrechten hem in de politiek heeft gebracht. Hij suggereerde zelfs aanwezig te zijn geweest bij de legendarische protestacties in Selma en Birmingham. Dat is zelfs geen halve waarheid. Alles wat hij daarover vertelt, is compleet verzonnen. Biden is een “seriële, pathologische leugenaar” bevestigt de zwarte activist Shaun King. Biden had in die tijd meer affiniteit met de andere kant.
De andere leugen betreft een tragedie uit zijn persoonlijk leven. In 1972 verloor Biden zijn dochtertje en zijn eerste vrouw in een verkeersongeval. De Vlaamse pers had, niet onterecht, veel aandacht voor die gebeurtenissen. Veel erger kan een mens inderdaad niet overkomen, maar die persoonlijke drama’s zeggen weinig over de persoonlijkheid van Biden of wat hij politiek vertegenwoordigt. Het verhaal dat de nieuwe president daarover zelf bracht onthult helaas wel iets over wie hij is. Biden heeft verschillende keren publiekelijk beweerd dat de vrachtenwagenchauffeur die botste met de auto van zijn vrouw, gedronken had. Dat is gewoonweg niet waar. De bestuurder was niet alleen nuchter, maar had ook geen enkele schuld aan het ongeval, bevestigen alle betrokken autoriteiten. Wat zegt het over een man dat hij een leugen vertelt over de dood van twee gezinsleden alleen om een interessanter verhaal voor de pers te brengen? Dacht hij ooit aan de gevolgen voor de onschuldige vrachtwagenbestuurder en zijn familie?
Biden en de vrouwen
En dan is er ook Biden en de vrouwen. De man die nu de plaats gaat innemen van Trump, die vaak werd beschuldigd van een vrouwonvriendelijke houding, wordt door niet minder dan acht vrouwen beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag. Eén klacht betreft een verkrachting en die is een stuk geloofwaardiger dan de klacht tegen Brett Kavanaugh waar in de Vlaamse pers heel wat over te doen was. In 2017 betoogden honderdduizenden vrouwen met roze mutsen tegen enkele vrouwonvriendelijke uitlatingen van Trump. Net als bij Bill Clinton mogen we verwachten dat Democraat Biden niet aan dezelfde standaarden zal worden gehouden.
De illusie van een ‘verbindende’ president
Het hoofdthema in de inauguratietoespraak van Biden was het herstel van de Amerikaanse eendracht. Hij wil een verbindende president zijn, een president van alle Amerikanen. Maar inhoudelijk was daar in die toespraak verder niets van terug te vinden. Er was geen enkel signaal van begrip voor de miljoenen Trump-kiezers, bijna even talrijk als zijn eigen kiezers, enkel referenties naar de onaanvaardbaarheid van “racisme”, “blanke suprematie”, “binnenlandse terroristen” en “leugenaars”.
Met zijn eerste daden als president liet president Biden onmiddellijk blijken wat hij verstaat onder ‘eendracht’: de complete epuratie van alles waar Trump voor stond. Met een reeks presidentiële decreten draaide hij alles terug van Trumps beleid inzake de Wereldgezondheidsorganisatie, het klimaatakkoord van Parijs, de bouw van de muur, de oprichting van de vaderlandslievende 1776-commissie, de Keystone-pijplijn… Hij vaardigde ook een aantal radicale decreten uit betreffende genderidentiteit en immigratieversoepeling. Er was geen moment van bezinning, geen overleg met de andere zijde, geen zoektocht naar evenwicht. Elke hoop dat het pragmatisme van Biden een rem zou zijn op de agenda van de radicalen in zijn partij blijkt ijdel.
De nieuwe president heeft ook al aangekondigd dat bij de stimuli voor het herstarten van de economie er een voorkeursbeleid zal zijn voor handelszaken van ‘minderheden’, wat eigenlijk betekent dat de tegemoetkomingen zullen verschillen naargelang het ras van de ondernemer. De “identity politics”, die voor een verdeeld land hebben gezorgd en Trump hebben doen verkiezen, zijn terug, wraaklustiger dan ooit tegen blank Amerika.
Heeft een verkozen president het recht zijn eigen programma uit te voeren? Uiteraard. Maar bespaar ons de duiding van Biden als een ‘verbindende’ president. Hij voert een radicale agenda uit. Je kan van rechts Amerika niet verwachten dat het nu Kumbaya gaat zingen.
