Philip Roose (1979) is historicus, woont in het Siciliaanse Catania en is exporteur van Italiaanse wijnen. Hij is tevens opiniemaker, schrijver en fervent twitteraar. In deze vrije tribune hekelt hij de hypocrisie van het progressieve kamp na de bestorming van het Capitool in Washington D.C. en hun selectieve blindheid ten aanzien van het autoritaire China.
De Verenigde Staten werden niet op woensdag 6 januari door de amateuristische maar symbolisch beladen bestorming van het Capitool, noch tijdens de bitse presidentsverkiezingen van 3 november 2020 in twee verscheurd. De extreme polarisering, waarbij Trump-aanhangers niet meer als politieke tegenstanders maar wel als te elimineren vijanden (en dus niet verkeerd, maar wel slecht) werden aanzien, gebeurde reeds vier jaar geleden op de dag dat Donald Trump tot ieders verbazing tot president verkozen werd.
Haatcampagne
Als outsider van het politieke (en journalistieke) establishment in Washington D.C. had Trump voor de verkiezingen beloofd het overheidsmoeras droog te leggen (‘Drain the Swamp’), maar dat zou al snel een heel complexe en moeilijke operatie worden. Progressief Amerika (of de ‘liberals’) begon een regelrechte haatcampagne tegen de 45e president van de Verenigde Staten. Trump werd door de progressieve media, zowel in de VS als erbuiten, onmiddellijk voorgesteld als een oorlogsstoker, een gevaarlijke narcist en een president met dictatoriale ambities.
Maar in tegenstelling tot wat de ‘liberals’ verkondigden, voerde Trump geen oorlogen zoals zijn voorganger Barack Obama, al bleef de VS drone-aanvallen uitvoeren in diverse regio’s, en zorgde hij ervoor dat de binnenlandse economie en het aantal banen sterk groeide. Vier jaar lang werden door de Democratische Partij tevergeefs verschillende afzettingspogingen ondernomen. De steun voor Trump bij de Amerikaanse kiezers bleef echter stabiel en een tweede termijn in het Witte Huis werd een bijna-zekerheid.
Echter de Covid-19-pandemie, samen met de daarbij horende economische malaise, gooide roet in het eten. Het beleid van Trump hieromtrent werd terecht in de binnenlandse en buitenlandse pers op de korrel genomen, maar de statistieken tonen aan dat de VS het niet slechter deed, en doet, dan vele Europese landen onder leiding van progressieve premiers. Het verschil in verslaggeving over die laatste groep in vergelijking met Trump, toonde goed aan dat progressieve journalisten ook maar mensen zijn met emoties die hun heldere kijk op de realiteit soms wel eens kan vertroebelen.
Gedurende zijn presidentschap groeide de kloof tussen de ‘liberals’ en de trump-aanhangers echter steeds verder, enerzijds aangewakkerd door zowel de Democratische irrationele afkeer ten opzichte van iemand die zich niets aantrok van hun gevoeligheden, met hysterische reacties op elke tweet tot gevolg. De botte en populistische stijl en retoriek van de president zelf, niet vies van wat ‘fake news’, gooiden daarbij ook olie op het vuur.
Politieke hoogspanning in de VS
De wekenlange massale gewelddadige demonstraties en de plunderingen door de ‘antifascistische’ Antifa en de ‘antiracistische’ BLM (Black Lives Matter), en het antwoord daarop van extreemrechtse groeperingen zoals Proud Boys, brachten de VS vorig jaar in een klimaat van politieke en maatschappelijke hoogspanning. Toen kwam eindelijk op 3 november het oordeel van de Amerikaanse kiezer, waarbij op miraculeuze wijze opeens miljoenen Democraten die nog nooit hadden gestemd, wel de weg naar de stembus (of beter ‘postbus’) vonden.
Iedere kiezer werd gemobiliseerd om te voorkomen dat Trump in het Witte Huis zou blijven. Uiteindelijk werd het, tegen de progressieve verwachtingen in, een spannende race, met als resultaat een land verdeeld in twee enorme groepen van zo’n 80 miljoen. Trumps aanklacht tegen fraude was legitiem, zeker geen unieke gebeurtenis in de electorale geschiedenis van de VS. Progressieve media en politici haalden hun grootste verontwaardiging boven, waarbij ze tevens blijk gaven van een complete miskenning van de democratische rechten van politieke tegenstanders en/of verliezers.
Na de gerechtelijke uitspraken in het nadeel van Trump, bleek al snel dat de uitslag niet meer zou veranderen. En zolang er geen bewijs van het tegendeel is, moet de burger in een democratie deze dan ook waardig aanvaarden. Alleen slechte verliezers blijven zeuren over valsspelen, en Trump is een slechte verliezer.
Toen op 6 januari het Amerikaanse Congres de overwinning van de President-elect Joe Biden zou bekrachtigen, verzamelde een grote groep Trump-aanhangers zich voor het Capitool, waarna een kleine groep het Congres binnenviel. De aanwezige demonstranten waren op hun beurt ook slechts een kleine minderheid van de bijna tachtig miljoen kiezers die op Trump hadden gestemd.
Geen enkele van die betogers heeft die dag echter een staatsgreep proberen plegen, ook al werd dat dagenlang tot in der treure toe herhaald door progressieve media. De kiezers van Trump zijn voor ‘Law en Order’, niet voor anarchie en geweld zoals bij elke demonstratie van antifa of BLM jammer genoeg wel het geval is. Over die wekenlange plunderingen en gewelddadig acties hoorde, zag of las men in de progressieve media nauwelijks iets, of ze werden als geïsoleerde feiten geduid.
De bestorming door het Capitool van elke honderden aanwezigen had natuurlijk wel een grote symbolische waarde, maar was in feite niet meer dan een catharsis-moment van de verliezende politieke fractie, waarbij jammer genoeg in de korte maar hevige chaos enkele doden vielen. Voor de Democraten was het het ultieme bewijs dat Trump niet vredevol zou opstappen. Maar enkele uren nadat het Amerikaanse Congres de verkiezing van Joe Biden tot 46e president van de Verenigde Staten had goedgekeurd, aanvaardde Trump reeds de definitieve uitslag. Ook de rellen en bestorming van het Capitool veroordeelde hij duidelijk, waarbij hij nog eens een oproep had gedaan op de verantwoordelijkheidszin van de eigen aanhang.
Maandenlang had de progressieve media, in binnen- en buitenland, gewaarschuwd dat Trump niet zou opstappen, maar binnen een week wordt Biden gewoon zonder vertraging ingezworen als 46e president van de VS. Het toonde nog maar eens aan dat het gezond verstand, de kennis en de nuchtere kijk op de feiten bij de zelfverklaarde kwaliteitspers de laatste jaren het onderspit heeft moeten delven ten opzichte van hun hevige negatieve emoties die de stijl van Trump bij hen opriep.
Stalinistische zuiveringen
Trump was echter niet veel minder betrouwbaar en waarheidsgetrouw dan degenen die hem ervan beschuldigen nepnieuws te verkondigen, maar hij deed het wel zonder gêne. Politici zullen altijd liegen, en de media selecteert niet alleen het nieuws voor de burger, ze kiezen ook vanuit welk perspectief u er naar zal kijken. De perfecte democratie zal echter nooit bestaan, en er is ook geen alternatief. Niemand heeft baat bij een burgeroorlog of een revolutie, van welke politieke kleur dan ook.
‘Liberals’ en Trump-aanhangers verschillen in sé ook niet veel van elkaar. Terwijl de ene het woord van Trump blindelings gelooft, denkt de ander dat CNN of The Washington Post de waarheid in pacht hebben. Het wordt echter problematisch wanneer de ene groep de ander als vijand beschouwd, en niet als tegenstander, en ze na de overname van de macht begint te vervolgen. De verbanning van Trump en veel van zijn aanhangers op bekende sociale media-kanalen is daarvan een eerste stap.
Het leek de voorbije dagen wel of ‘Big Tech’ de nieuwe Democratische machthebbers wou paaien door hun mediaplatformen op Stalinistische wijze te zuiveren van alles wat te maken had met het verliezende kamp. Progressief zwaait dan wel met waarden als vrijheid, open debat en democratie, maar juichte net iets te luid bij de censuur van Apple, Amazon en Google om hierover nog geloofwaardig te zijn.
De laatste Amerikaanse verkiezingen gingen jammer genoeg niet over een politieke visie of maatschappelijke idealen, maar over de persoon Trump zelf en over het veroveren van de macht op de vijand. The Donald is dan wel verslagen, toch zullen de thema’s die hij weer op de politieke agenda plaatste, zoals de Amerikaanse identiteit, de isolationistische tendens, de financiering van de NAVO, de vrijheid van meningsuiting, de overheid als dienaar van de burger, de terechte bezorgdheid ten opzichte van de groeiende Chinese macht en invloed, politiek actueel blijven.
China
Twintig jaar geleden werd Amerika verrast door de aanval op de Twin Towers, woensdag 6 januari was Amerika verrast door de aanval op het Congres. Beide gebeurtenissen zijn dan misschien van groot symbolisch belang, maar in feite zijn het handige bliksemafleiders van datgene dat het Westen, de EU incluis, de komende decennia eigenlijk het meest zou moeten bezighouden: de economische, technologische, politieke en militaire dominantie van de wereld door de niet-democratische wereldmacht genaamd China.
De reactie van de progressieve machthebbers, media en intellectuelen was na de aanhouding door de Chinese autoriteiten van de bijna voltallige oppositie in Hong Kong oorverdovend stil in vergelijking met hun gejuich toen Trump werd verbannen van Twitter. Hopelijk wordt de passie waarmee ze vier jaar lang fulmineerden tegen elke tweet nu terug gebruikt voor zaken die er wel toe doen, namelijk het behoud van een wereld waarin democratie en vrijheid de dominante krachten blijven.
