Welk nut heeft de EU? In tegenstelling tot heel wat andere landen is het bijna een onfatsoenlijke vraag in België Het debat daarover mag nochtans stilaan loskomen, zeker na het parcours van inschattingsfouten, beleidsmissers en regelrechte blunders bij de aanpak van de coronacrisis.
De lusteloosheid en lamlendigheid van de EU in de eerste maanden bleek nog haar beste moment. Nu de instelling het vaccinatiebeleid naar zich toe heeft getrokken, tonen de fundamentele gebreken van het systeem zich pas in al hun glorie.
Deze week flaterde de commissie opnieuw. In haar oorlog tegen de vaccinleveranciers nam iemand daar de beslissing om (op grond van artikel 16 van het Ierland-protocol bij het Brexitakkoord) de grens tussen Ierland en Noord-Ierland te sluiten. Dit gebeurde zonder enig overleg met de betrokkenen, de Britse en Ierse regering. De kritiek in beide landen was algemeen, ongenadig en, vooral, terecht.
De lezer hoeft zich niet te verdiepen in het Brexitakkoord of in de contracten van de EU met de vaccinproducenten, om in te schatten hoe dom die actie was. Het volstaat te weten dat de beslissing snel ongedaan werd gemaakt, dat er excuses kwamen, dat zelfs de grootste fans van de EU toegeven dat er zwaar werd geflaterd (De Morgen: “Brussel geeft blunder toe in ‘vaccinoorlog’ met AstraZeneca”; Trouw: “Verbijstering alom over Brusselse brexit-blunder”) en dat commissievoorzitter Ursula Von der Leyen sindsdien ondergedoken is. Zelfs Guy Verhofstadt, nochtans hogepriester van de Euromanie, noemde de beslissing “een vergissing”.
In het verleden hebben we vaker kritiek geuit op de passiviteit van de EU bij de grootste crisis die dit continent (en de rest van de wereld) heeft getroffen sinds de eeuwwisseling. We betreuren die woorden nu. Bij een instelling als de EU is passiviteit goed. De reeks van beleidsfouten die zich hebben voorgedaan sinds men daar besloten heeft om de vaccinatiestrategie weg te nemen bij de nationale staten hebben grote schade tot gevolg voor de Europese economie en volksgezondheid.
Lees verder:
