Een belangrijk element van de marxistische psychopathie dat Boekovski niet vernoemde, misschien omdat hij het vanzelfsprekend vond, was de marxistische visie op de staat.
Ik ben geen aanhanger of bewonderaar van Nietzsche, maar hij had zeker gelijk toen hij in Also sprach Zarathustra de staat “het kilste van alle monsters” noemde. In dezelfde paragraaf schreef hij trouwens ook dat de ergste leugen die uit de muil van dit monster kruipt – zijn woord! – deze is: “Ik, de staat, ben het volk.” En juist die leugen is de essentie, de harde kern van iedere marxistische staat.
Natuurlijk hebben de anarchisten ongelijk. Men kan geen menselijke samenleving opbouwen zonder één of andere vorm van staatsgezag. Dat is volkomen utopisch. Maar houdt die staat in godsnaam klein. Ik bedoel hier niet de oppervlakte van het land waarover die staat regeert. Kleine staatjes als de DDR, Albanië en Cambodja waren onder het communisme bloedige dictaturen, omdat de staat er almachtig was en door geen enkele tegenkracht in toom gehouden kon worden.
Mars door de instellingen
Veel grotere landen als de VS, Groot-Brittannië en West-Duitsland waren vrije landen, omdat de macht van de staat er “klein” en ingeperkt was en gecontroleerd werd door onafhankelijke rechters, een vrije pers – ja, die bestonden toen nog! – en verkozen parlementen. Intussen zijn al die controlemechanismen ernstig verzwakt en ondermijnd, vooral – maar niet uitsluitend – door de “mars door de instellingen” van openlijke en verdoken marxisten, die nu in de meeste westerse landen een dikke vinger in de pap hebben in de media, het gerechtelijke apparaat, het onderwijs en wereld van het entertainment. Staten zijn een noodzakelijk kwaad, maar geef ze niet meer macht dan noodzakelijk is om het land beschermen tegen natuurrampen, epidemieën en buitenlandse agressie.
De Fransen en de Russen geloofden al vóór het marxisme bestond in sterk gecentraliseerde staten die overal hun tentakels hadden, maar in het Angelsaksische en Poolse – ja, heel zeker, het Poolse! – politieke denken is het principe van de “kleine staat” en de vrees voor een overheersing door het “kilste van alle monsters” altijd uitdrukkelijk aanwezig geweest. Dit komt het best tot uiting in het citaat dat aan Thomas Jefferson wordt toegeschreven:
“Als regeringen het volk vrezen, dan is er vrijheid. Als het volk de regering vreest, dan is er tirannie. Het sterkste argument voor het volk om vast te houden aan het recht wapens te bezitten en te dragen, is als een laatste toevlucht om zichzelf te beschermen tegen een tirannieke regering […] De federale regering is onze dienaar, niet onze meester!”
Zelfs als u uw twijfels heeft over de passage over de wapens – ik vind die schitterend! – dan nog biedt dit citaat ons een heel bruikbaar criterium om vast te stellen hoezeer de democratie en de vrijheid in onze westerse samenleving al door het cultuurmarxisme en door Gramsci’s “mars door de instellingen” zijn uitgehold.
“Het marxisme is de duistere tegenpool van de vrijheidsgedachte”
Het “kilste van alle monsters” is in enkele decennia tijd veel en veel sterker geworden en dat geldt natuurlijk vooral voor het grootste monster van allemaal, de Europese Unie. Het marxisme is de duistere tegenpool van de vrijheidsgedachte die Thomas Jefferson zo uitdagend formuleerde. In marxistische staten heeft de staat letterlijk álles opgeslokt en geperverteerd: alle privéwoningen, alle bedrijven, bijna alle landbouwgrond, het gerechtelijk apparaat inclusief de advocatuur, de politiediensten, de strijdkrachten, de media, de uitgeverijen, de jeugdbewegingen en sportverenigingen, alle vormen van cultuur en zelfs alle herinneringen aan het verleden… De kerken werden gedecimeerd door executies en deportaties en de schamele restanten werden gereduceerd tot marionetten van de staat. De staat was de enige rechter, de enige werkgever, de enige leraar, het enige morele en politieke gezag. Macht corrumpteert en totale macht corrumpeert totaal.
De zuiveringen van Stalin, de Goelagarchipel, de “killing fields” van de Rode Khmer de tientallen miljoenen doden van Mao’s maatschappelijke experimenten… het waren geen excessen, geen incidenten, maar onvermijdelijke gevolgen van de extreme machtsconcentratie die onlosmakelijk verbonden is met het marxistische maatschappijmodel.
Lees ook het finale stuk: “Westerse aanhangers cultuurmarxisme beseffen niet wat ze steunen“
