Kristof Calvo zoekt Nederlandse vluchtheuvel op

In de pers sloeg het nieuws verleden week in als een bom. Maar voor de trouwe lezer kwam het ontslag van Kristof Calvo als fractieleider van Groen als een donderslag bij zwaar bewolkte hemel.

Wat ons het meest verraste aan het nieuws van het ontslag van Kristof Calvo, is de manier waarop de pers reageerde. Men kan er zich over verbazen dat Kristof Calvo er nu al de brui gaf en niet eens een ernstige poging ondernam om iets van die rol van fractieleider van een regeringspartij te maken. Of zag hij meteen in dat het hoe dan ook toch niets zou worden, met Almaci’s dolk nog zichtbaar in zijn rug? Maar een complete verrassing kan je zijn ontslag niet noemen en we hebben het er moeilijk mee te geloven dat de meute Wetstraatjournalisten dit werkelijk niet zag aankomen.

Kumbaya

Er is een tijd geweest dat het bij wijze van spreken volstond dat Filip Dewinter en Gerolf Annemans een das in een verschillende kleur droegen of er volgden in de pers alweer lange analyses over de tweespalt binnen het Vlaams Blok en hoe de partij op springen stond. Idem dito wanneer het over de N-VA gaat, met de eeuwige tweestrijd tussen de strekking-Francken en de strekking-niet-Francken. Maar gaat het over Groen, dan houdt de pers ons graag het beeld voor van een eensgezinde partij waar elke vergadering afgesloten worden met het zingen van Kumbaya. Zelfs wanneer de kopstukken vechtend over straat rollen of mekaar zelfs ‘kaltstellen’ houdt men aan dat beeld vast.

In dat verband is het ook opmerkelijk hoe de pers dat bijbaantje van Kristof Calvo aan het publiek voorstelt: alsof hij af en toe de trein naar Nederland zal nemen om daar wat te zitten denken en ideetjes uit te wisselen. Ja, er was iets met dat cumuleren bij Groen, maar dat er aan dat “fellowship” bij het Wetenschappelijk Bureau van GroenLinks een reis- en onkostenvergoeding vastzit, plus een bescheiden ‘bijdrage’ voor elk ‘project’ dat Kristof Calvo ‘aflevert’, terwijl zijn wedde als federaal Kamerlid gewoon zal doorlopen, daar moet je toch een beetje dieper voor doorgraven. Kristof Calvo was uiteraard niet van plan om een boterham minder te eten om daar in Nederland af en toe een frisse neus te gaan halen.

Pers zet ook Van der Straeten uit de wind

Kristof Calvo is trouwens de enige niet die afgelopen week door de pers uit de wind werd gezet. Zo bleek de energiefactuur nog maar eens de hoogte in te gaan als gevolg van een ministerieel besluit van Federaal minister van Energie Tinne Van der Straeten. Een beslissing van de vorige regering, verdedigt de Groen-minister zich, hoewel ze dat besluit in december zelf ondertekende. Daarmee poogde ze zelfs met de vinger te wijzen naar de N-VA die ondertussen al meer dan twee jaar geleden uit de federale regering stapte. Alleen in Het Nieuwsblad (en onze zusterpublicatie SCEPTR) lazen we daarover een kort berichtje, terwijl de rest van de pers het potje netjes gedekt hield.

Straffer, Tinne van der Straeten mocht afgelopen week schitteren in de pers met de aanplanting van een paar bomen, haar voorstel voor een onderzeese elektrische interconnector met (zoals we haar op Radio 1 hoorden zeggen “buurland”) Denemarken, en – het strafste van al- , een pleidooi om elke euro van de corona-relance in meer windturbines op zee te steken. Dat laatste zonder de lastige vraag waarom we nog meer geld zouden moeten stoppen in windturbines die zopas onze energiefactuur duurder hebben gemaakt of waarom we dan een elektrische interconnector van 500 km nodig hebben om te profiteren van ‘goedkope’ Deense windenergie. Prijskaartje van die interconnector: minstens een miljard euro. Hou die energiefactuur toch maar goed in het oog!