Het marxisme is geen politiek- wetenschappelijke theorie, maar een intellectueel luchtkasteel, dat helemaal losstaat van de realiteit. Maar juist daardoor oefent het een griezelige fascinatie uit op intellectuelen, die verzot zijn op zulke mooie theoretische constructies. Het doorgronden van de complexiteit van de échte wereld is voor hen immers te moeilijk en te weinig spectaculair.
De echte arbeider wilde het privébezit niet afschaffen. Integendeel, hij wilde er zelf een beetje van. Een huisje met een tuintje bijvoorbeeld. Maar voor intellectuelen als Marx en consorten was dat te eenvoudig, te prozaïsch. Daarom is het marxisme een psychische afwijking die vooral intellectuelen treft. Eén van de cynische grappen die in de Sovjet-Unie circuleerde, ging over Ivan en Igor, twee boeren in een kolchoz die ’s avonds na een verplichte lezing over het marxisme-leninisme naar huis gingen. Ivan polst heel voorzichtig: “Igor, gelooft gij nu dat het marxisme een wetenschappelijk systeem is?” “Maar nee,” zegt Igor, “als het wetenschappelijk was, dan hadden ze het eerst wel met beesten geprobeerd.” Een oude, bittere grap die de vinger legt op een pijnlijke waarheid.
Hersenspinsels, luchtkastelen en idées fixes
De zogezegd wetenschappelijke theorieën van Marx zijn slechts een verzameling hersenspinsels, luchtkastelen en idées fixes, die nauwelijks raakpunten hebben met de realiteit. Als men heel mild en vergevingsgezind is, kan men ze op zijn best hypothesen noemen. Maar ze vormen zeker geen wetenschappelijke theorie. In de wetenschappelijke theorie die naam waardig, moeten hypothesen eerst bevestigd worden door metingen, feiten en proefnemingen die objectief en reproduceerbaar zijn. Als een andere wetenschapper de proefneming herhaalt, moet hij dezelfde resultaten vinden. Een goede theorie moet verschijnselen verklaren, die voorheen onverklaarbaar leken.
De oude hypothese dat cholera verspreid werd door “kwade dampen” leidde tot niets. De snavelachtige maskers vol kruiden die dokters gedurende decennia hadden gebruikt, waren nutteloos. Pas toen men tijdens een plaatselijke uitbraak de cholerabesmettingen in een Londense wijk zorgvuldig op een stadskaart aanduidde, ontdekte men dat alle besmette personen water hadden afgetapt van dezelfde publieke pomp. En men kwam tot een betere en juiste theorie: cholera verspreidde zich door besmet water. En men kon de beginnende epidemie stoppen door die pomp af te sluiten.
Fase van de snavelmaskers
Anders dan de échte wetenschap is het marxisme altijd blijven steken in de fase van de snavelmaskers. Er zijn massa’s feiten die bewijzen dat de luchtkastelen van Marx onzinnig zijn. Maar ze worden gewoon genegeerd. Wetenschappelijke theorieën worden overboord gegooid of bijgesteld als ze fout blijken te zijn. Behalve enkele zonderlingen is er niemand die nog denkt dat cholera door dampen in de lucht wordt verspreid, dat de zon rond de aarde draait, dat de aarde een platte schijf is, of dat kinderen tegen wie men nooit een woord spreekt, vanzelf Latijn en Grieks zullen kennen. Echt waar, dat heeft men ooit geloofd en zelfs uitgeprobeerd.
Terzijde: al die kinderen stierven. Net zoals de mensen die als proefkonijnen voor het marxisme dienden bij miljoenen stierven. Maar ondanks alle bewijzen van het tegendeel blijft men de ideeën van Marx met dierlijke ernst bestuderen, analyseren en onderwijzen, zelfs aan universiteiten.
