Uncategorized

Sneeuw, ik haat het

Gille Van Binst

Dat ik dat nog moet meemaken op mijn gezegende leeftijd! Een hittegolf enkele maanden geleden, een afschuwelijk coronavirus en nu nog sneeuw ook. Het is duidelijk, we zullen de kelk tot op de bodem moeten ledigen.

Bij onze Noorderburen sprak men zelfs van een afgelasting van de wedstrijden in de eredivisie, met of zonder publiek, dat was nog niet duidelijk. Lege tribunes en sneeuw, ik ben al voor minder depressief geworden. Ik haat sneeuw, vooral als men er moet op voetballen.

Ik durf het bijna niet zeggen, maar ik heb nog nooit samen met mijn zoon Sven een sneeuwman gemaakt. Op wintersportvakantie trekken was er voor mij niet bij, ik ging nog liever te voet naar Scherpenheuvel. Een keer liet ik mij toch overhalen door mijn ex, maar ik vertikte het om op die latten te gaan staan. Ik bracht mijn tijd hoofdzakelijk door aan de bar van het hotel. Gelukkig vond ik er een paar soortgenoten zodat we tenminste al kaartend onze dag konden doorkomen.

Bij onze terugkomst in Anderlecht waren alle terreinen ondergesneeuwd, trainen was onmogelijk. Om ons bezig te houden liet trainer Hans Croon ons de sneeuw ruimen op het hoofdveld. Het was wel speciaal om Robby Rensenbrink met een kruiwagen te zien rondjsouwen en Ludo Coeck met een schop te zien rondhollen. Ik zei tegen Croon dat ik allergisch was voor sneeuw – wat in zekere zin waar was – maar het hielp niet. Daar werd mijn haat voor sneeuw nog aangewakkerd.

Mijn debuut in eerste klasse, een uitwedstrijd bij Malinois, werd op een sneeuwveld gespeeld. Ik was pas achttien geworden en speelde rechtsbuiten. Wij droegen handschoenen en beenstukken. De ganse match werden we door de Mechelse supporters uitgescholden voor ‘janetten’. Daar bleek al dat ik geen goede schaatser zou worden, ik raakte geen bal en had meteen door dat sneeuw en ikzelf nooit goede vrienden zouden worden.

Ik heb daar veel zwarte sneeuw gezien en met sneeuwruimen hadden de maneblussers zich niet beziggehouden. Bovendien werd de match verloren met 1-0. Als er volgend jaar hopelijk geen coronavirus meer is, dan breek ik gegarandeerd mijn spaarvarken open en boek ik een reis naar Benidorm. Gezien mijn leeftijd zal ik daar niet opvallen. Maar het zou mij niet verwonderen dat het daar ook begint te sneeuwen als ik daar aankom.

PAL Nieuwsbrief

schrijf je gratis in

Blijf op de hoogte met onze dagelijkse nieuwsbrief




Deze Vlaams-Brabander heeft meer dan 10 seizoenen RSC Anderlecht op de teller, maar kende ook rijkgevulde jaren bij Club Brugge en Toulouse. Een trofeekast met nationale en internationale prijzen, nooit verlegen om een straf verhaal en vandaag een pen zo scherp als diens rechterbeen in de jaren '70.

Plaats een reactie

Delen