Herman Verbruggen: “Als acteur kwam ik natuurlijk in een milieu terecht dat wat linkser is, maar politiek gezien – en dat is flauw misschien – kies ik toch vaak voor de middenweg”

FC De Kampioenen gaat de geschiedenis in als de meest succesvolle Vlaamse televisiereeks ooit. Er werden 21 seizoenen van uitgezonden en de VRT liet zo vaak herhalingen op de kijkers los dat dát op zichzelf ook al onderwerp werd voor grappen. De serie liep van 1990 tot 2011 (herhalingen niet meegeteld) en nadien volgden er nog vier bioscoopfilms. Herman Verbruggen (58) stapte als 27-jarige acteur nietsvermoedend in de rol van de klunzige Marcske Vertongen en stapte er met de slotaflevering afgelopen december weer voorgoed uit. 

Kom je eigenlijk uit een politiek bewuste familie? Je vertelde me eerder al dat je vader vroeger ook ’t Pallieterke las.

“Ja, dat was in het begin van de jaren ’70, toen de Volksunie nog opgang maakte. Maar over politiek werd er thuis niet gepraat. Wij hadden geen gesprekken over links of rechts. Wij waren van Kapellen en het enige dat ik hoorde was: ‘Lowieke De Rooy, de burgemeester, een socialist, die komt altijd met de fiets in het dorp, en als je daar iets aan vraagt dan luistert hij, dus we zullen daar dan maar op stemmen.’ En vier jaar later was het dan weer iemand anders. Dat was in die tijd de manier waarop er aan politiek werd gedaan en hoe de mensen ermee omgingen. Eigenlijk had dat lokaal niets met politiek te maken, maar echt meer met de mens die de politicus was. En over nationale, laat staan internationale politiek, werd er thuis geen woord gerept. Nu ik er over nadenk: dat was gewoon een leegte, want er werd totaal niet over politiek gesproken.”

Het was toen veel minder aanwezig. Politici kwamen wel eens op tv, maar veel minder dan nu. Tegenwoordig word je er mee doodgegooid.

“Nu je het zegt. Toen zag je nauwelijks politiekers op tv en als ze iets zegden, begreep je er meestal niets van. Ze hadden nog geen spindoctors en ze spraken een soort van geheimtaal die het volk niet begreep. (lacht) Mijn vader was een spoorwegman en ik weet nog dat hij wel eens tegen het scherm kafferde als er iets gezegd werd dat tegen de belangen van ‘het spoor ’was, maar verder ging dat niet. Later, toen ik acteur werd, kom je natuurlijk in een milieu terecht dat wat linkser is, maar politiek gezien – en dat is flauw misschien – kies ik toch vaak voor de middenweg. Als iemand zegt: het is wit en wit is belangrijk, dan is mijn eerste gedacht toch ‘waarom moet dat zo wit zijn’? Misschien heeft zwart ook valabele argumenten? En ik weet dat grijs misschien niet zo aantrekkelijk is, maar het is vaak wel werkbaar. Dat is met alles zo bij mij: ik bekijk de twee kanten en ik maak een synthese. Vaak spoort die dan niet met één partij.”

Acteurs, muzikanten en artiesten hebben klappen gehad tijdens de voorbije corona-lockdowns omdat ze niet mochten optreden. Het verbaasde mij enorm dat er weinig concreet protest kwam vanuit de sector. Stany Crets – niet gesubsidieerd – probeerde aan de kar te trekken, maar dat ging moeizaam. In Wallonië waren ze wat dat betreft sneller wakker.

“We hadden het daarnet over de zakelijke kant van ons beroep en dat je altijd mensen nodig hebt om aan die kar te trekken en initiatieven te nemen. Hier was dat eigenlijk hetzelfde. Je zag meer creativiteit bij de horeca en de evenementensector dan bij de creatieve sector en dat lijkt een contradictie. Maar het zit in de genen volgens mij. Horeca en evenementen, daar zitten de ondernemers. Acteurs zijn uitvoerende kunstenaars, die hebben een tekst nodig of ze bewegen niet. Pas op: het was ook niet eenvoudig om iets te organiseren, want de restricties waren er op straffe van boetes. Maar onze sociale zekerheid – waar ik een zeer grote voorstander van ben –  maakt soms ook een beetje lui en nodigt niet altijd uit tot initiatief. Het subtiele evenwicht tussen het vangnet en de hangmat.”

Waar vul jij nu je dagen mee?

“Ik heb minder werk, maar er is gelukkig wel geregeld iets. Ik nu doe vaak video-opdrachten. Bedrijven konden door Covid-19 geen evenementen meer organiseren en dus zoeken ze andere manieren om hun publiek te bereiken. Ik maak video’s voor organisaties en bedrijven, waarin ik zelf acteer of gewoon het script schrijf of de productie doe. En ik ben ook nog altijd bezig met het schrijven van een nieuwe sitcom: een erg moeilijk genre, want voor mij is het nieuw om zelf iets van lange adem te maken. De dingen die ik zelf heb gemaakt waren altijd kort.”

Lees het volledige interview: Herman Verbruggen: “Ik ben het niet altijd met Bart De Wever eens, maar ik kan vaak wel zijn redenering volgen.”