La vie sexuelle des premiers

Exclusief, een Franse kop in het Pallieterke

Heeft premier De Croo vuile manieren gedaan met een Italiaanse pornoactrice achter de rug van zijn mama? Zette dat zijn kansen op het Belgisch premierschap op de helling? Klopt het dat hij de machtigste mediaman van Vlaanderen op zijn blote knietjes smeekte om dat vooral heel stilletjes te houden? Kocht hij het schandaal af met een bedrag van enkele tienduizenden euro’s? Prangende vragen! Er zit meer in Vivaldi dan je denkt.

Het boek ‘De doodgravers van België’ van journalist Wouter Verschelden is nu al met stip één van de meest doodgezwegen werken in de Belgische politieke geschiedenis. Het doet een beetje denken aan dat andere boek dat vooral niet gelezen mocht worden: ‘De keizer van Oostende’ van VRT journalisten Wim Van den Eynde en Luc Pauwels. Een verhalenbundel van leven en werken van Johan Vande ‘Ja, er mankeert een paar miljoen in de boekhouding van mevrouw Sihame Bakabiki maar dat is toch geen fraude?’ Lanotte. Toen was het de VRT-hoofdredacteur zelf die zijn journalisten in de rug schoot op eenvoudige vraag van keizer Johan. In het geval van ‘De doodgravers van België’ is het een zedige zelfcensuur van de Vlaamse pers. Aan de journalist Verschelden, kan het moeilijk liggen. De mens kent zijn stiel. Wouter was in een vorig leven nog hoofdredacteur van De Morgen en auteur van het voorpaginastuk: “Waarom wij het woord allochtoon niet meer in de krant gebruiken”. Daar krijg je normaal een flink aantal bonuspunten voor, maar Wouter speelde ze allemaal kwijt.

‘De doodgravers…’ is het verhaal van hoe Vivaldi tot stand kwam. En hoe het (poging tot) avontuurtje van De Croo met een pornoactrice de onderhandelingen vertraagde. We zochten ze op: schoon kind, die Eveline Dellai. U kent ze misschien van de kaskrakers ‘Ski Bums’ en ‘Are you happy to see me’. Alexander is een gezonde jongen maar dat is geheel naast de kwestie. Bron van dit alles: Gwendolyne Rutten. Ze liet daarbij ook nog eens noteren dat Alexander De Croo niet kon garanderen dat hij ‘niet chanteerbaar’ was. Nu is chantage het handelsmerk in de Belgische politiek, maar dit gaat niet over Di Rupo die nog wat Vlaams geld van doen heeft. Klinkt het al een beetje politiek relevant, dat gescharrel van Alexander? Niet iedereen is het daarmee eens. “Wie is dat? Alexander De Croo? Als we nu ook al in het seksleven moeten duiken van de assistent van premier Vandenbroucke, is het ver gekomen. Dat interesseert onze lezers niet”, stelde een politiek commentator onomwonden, “En wie heeft er al niet eens een vettig sms’sje gestuurd naar een pornogriet? Ik alvast wel hoor.”

Masjoefel

Let wel, nu gaat u mij niet horen zeggen dat Rutten een betrouwbare bron is. En misschien is ze nog boos omdat ze geen minister is geworden. Dat zijn allemaal zaken waar we rekening mee moeten houden. Hell knows no fury like a Gwendolynke. Maar het zou toch een kijkje waard kunnen zijn voor dezelfde journalisten die met veel smeuïge details de politiek compleet irrelevante relatie van Liesbeth Homans en Antwerps schepen Tom Meeuws uit de doeken deden. Of de liefde van Kris Van Dijck voor een escortmeisje. Of de favoriete gerechten van Celie Dehaene. Vettige klap, verkoopt doorgaans kranten. “En aan mij ligt het ook niet. Ik heb meer dan 100.000 volgers op Instragram”, merkt Eveline Dellai op.  En daar is geen speld van tussen te krijgen. Wij van ’t Pallieterke gingen dan maar zelf op onderzoek en kunnen na het doorwroeten van Evelines volledige oeuvre geen spoor van Alexander De Croo vinden. Dat is op zich zeer relevante informatie. Maar één zaak kunnen we wel met zekerheid poneren, naast het feit dat mevrouw Pallieter echt wel ons werk niet respecteert en daar een irrelevante mening over heeft. En dat is meer dan u zal lezen in De Standaard of De Morgen: onze premier is meer een billenman dan een borstenman. Alles wijst toch in die richting. Vergeet het niet: u las het hier eerst.