De klimaatgekkies zijn terug

De coronaperiode had ook goede kanten. We leerden vergaderen via het internet, de misdaadcijfers gingen naar beneden en we bleven een tijdje bespaard van de “klimaatgekkies”, zoals men in Nederland de activisten van het type Anuna De Wever noemt. Die laatsten zijn nu terug. Ze hebben zondag betoogd, zij het met minder volk dan ze hadden gehoopt.

25.000 is eigenlijk niet zoveel voor een betoging die ongeveer door de overheid wordt georganiseerd. Er werden extra treinen ingelegd, het openbaar vervoer in Brussel was gratis, de openbare omroep had op voorhand veel reclame gemaakt, er kwam een betogingsoproep van 80 verenigingen die zonder uitzondering leven van overheidsgeld en verschillende partijen van de Vivaldi-regering waren zelf aanwezig om daar tegen zichzelf te betogen. In 2019 waren het er nog 70.000.

De klimaatbeweging is op zoek naar een tweede adem. Het thema levert de groenen nergens in Europa verkiezingswinst op. Dat ondervonden Groen bij ons en, enkele weken geleden, Die Grünen in Duitsland.

De klimaatspijbelaars hebben hun zaak ook geen goede dienst bewezen. Anuna wil er volgende week weer mee beginnen, maar ik betwijfel of de wispelturige jongeren haar deze keer nog zullen volgen. Ben Weyts, minister van Onderwijs, zegt in elk geval dat spijbelen nooit een goed idee is. Mogen we hopen dat hij dan ook zal optreden wanneer scholen het spijbelen tolereren of, zoals twee jaar gelden, het ongeveer verplichten?

Klimaatdepressie

De heropstanding van het klimaatactivisme leverde ook al een aangenaam moment op. De dag na de betoging ging het collectief Tegengas de kantoren van Groen en Ecolo bezetten om te protesteren tegen hun plan om nieuwe gascentrales te bouwen. We weten niet of ze daar Anuna De Wever zijn tegengekomen, die vorig jaar een stage is begonnen bij Groen.

Je kan de actievoerders zelfs geen ongelijk gegeven. Je kan niet tegelijk schreeuwen dat het gebruik van fossiele brandstoffen tot een wereldbedreigende klimaatramp zal leiden en dan zelf gascentrales bijbouwen.

Die ingebeelde klimaatramp baart ook Jill Peeters zorgen. Vorige week bekende de voormalige weervrouw in het praatprogramma van Cooke en Verhulst dat ze zelfs een tijdje in een “klimaatdepressie” was terechtgekomen. Jill Peeters geeft, in tegenstelling tot Anuna De Wever, de indruk een aangename en redelijke vrouw te zijn. We willen haar dan ook graag helpen: ze zou het enkele maanden geleden uitgekomen boek “Unsettled” van Steven Koonin moeten lezen.

Koonin, natuurkundige, diende als Under Secretary voor energie onder Obama. Je kan hem er dus niet van beschuldigen een rechtse jongen te zijn. In die functie werd hij echter steeds meer geconfronteerd met de onzekerheden over wat we weten over de klimaatverandering. Hoewel hij wist dat dit hem veel vrienden en voordelen zou kosten, schreef hij er een boek over. Ook dat was een positief neveneffect van de coronaperiode. Het gaf Steven Koonin de tijd om het tot nog toe beste overzicht van onze gebrekkige kennis over klimaatverandering te schrijven. Lezen, Jill.