Allochtone studenten geneeskunde willen meer diversiteit in opleiding

Artsenkrant ging in gesprek met Bella Manirambona en Rosalien van der Vorst, studentes geneeskunde aan de Universiteit Gent en Universiteit Antwerpen. Zij stichtten de organisatie AfroMedica die aandacht wil vestigen op diversiteit in de gezondheidszorg en bij medische opleidingen. “In navolging van de internationale Black Lives Matter beweging, wilden we in ons land graag iets op poten zetten om een licht te werpen op discriminatie en diversiteit in de gezondheidszorg.”

“Wanneer het over symptomen gaat bij bepaalde aandoeningen, klinkt het wel dat ‘de patiënt bleek wordt’, ‘rood’ dan wel ‘blauw’. Ik stak mijn hand op. Hoe uit zich dat bij patiënten met een donkere huidskleur?”, zei studente van der Vorst. “Ik vond het gek dat ik daar specifiek naar moest vragen. In een regio als Antwerpen heeft immers een belangrijk deel van de patiëntenpopulatie een donkere huidskleur.” Manirambona zat met gelijkaardige vragen. “Ik had hoge verwachtingen over de cursus dermatologie. Ik dacht: hier gaan we zien hoe verschillende huidaandoeningen zich manifesteren bij verschillende huidtypes. Maar in totaal waren er misschien tien foto’s van niet-blanke patiënten.”

Professoren van kleur

De studentes willen meer aandacht voor de manifestatie van verschillende aandoeningen bij niet-blanke patiënten. “Onze maatschappij wordt steeds diverser. Als onze generatie afstudeert, zal dat nog meer het geval zijn. Dus is het voor ons, als toekomstige artsen, belangrijk dat we weten hoe een bepaalde aandoening zich uit bij patiënten die niet blank zijn om misdiagnoses of te late diagnoses te voorkomen”, zei van der Vorst. Manirambona denkt ook dat het een goed idee is om ook “professoren en artsen van kleur” les te laten geven over bepaalde thema’s.

Microagressies

Het gaat niet alleen over behandeling, maar ook de communicatie met de patiënt. “Zo kennen we verhalen waarbij zorgverleners niet voldoende informatie geven over de behandeling omdat er bij de patiënt een taalbarrière bestaat. Als er geen taalbarrière is, wordt het wel breder verteld waardoor die patiënt beter snapt wat er gaat gebeuren”, preciseerde van der Vorst. “In veel gevallen gaat het niet om uitgesproken discriminatie of racisme, maar eerder om verschillende microagressies”, duidde Manirambona, “al dan niet voortkomende uit communicatieproblemen. Die subtiliteit maakt het vaak moeilijk voor de desbetreffende patiënten om dit open en duidelijk aan te kaarten.”