De Duitse Bondskanselier Olaf Scholz heeft in een speciale zitting van het parlement een enorme ommezwaai gemaakt in het Duitse Defensiebeleid. Het land, dat zich sinds de Tweede Wereldoorlog op militair gebied heel terughoudend heeft opgesteld, gaat met het oog op de oorlog in Oekraïne 100 miljard euro in het leger investeren, en zal voortaan elk jaar 2 procent van zijn BNP aan Defensie afstaan.
“De Russische aanval op Oekraïne betekent een keerpunt waarvoor de Bundeswehr nieuwe, sterke capaciteiten nodig heeft”, zei Scholz. De maatstaf moet volgens hem zijn dat alles wordt gedaan wat nodig is om de vrede in Europa veilig te stellen. “Eén ding is duidelijk: we moeten fors meer investeren in de veiligheid van ons land om op deze manier onze vrijheid en onze democratie te beschermen”, aldus Scholz. “Het doel is een efficiënte, zeer moderne en vooruitstrevende Bundeswehr.”
Scholz maakte duidelijk dat het nu cruciaal is om te voorkomen dat Poetins oorlog zich zou uitbreiden naar andere landen in Europa. “We nemen onze plicht om binnen de NAVO te helpen, volledig op ons. Dat heb ik ook gezegd tegen onze bondgenoten in Midden- en Oost-Europa die zich zorgen maken over hun veiligheid. Poetin mag de vastberadenheid van Duitsland om samen met onze bondgenoten elke vierkante meter van het NAVO-grondgebied te verdedigen niet onderschatten”, waarschuwde hij.
Scholz wil bovendien dat binnen de Europese Unie meer wordt samengewerkt op militair vlak, om weerbaar te zijn tegen Poetins intenties. Zo moeten de Europese landen volgens hem samen werken aan de ontwikkeling van wapens en wapensystemen.
Men kan alleen maar enorme bewondering opbrengen voor de moed en de verzetsgeest van de Oekraïners, en hun jonge president, tegen de Russische agressie, maar van de Oekraïners was dat te verwachten. Oekraïne zou een voorbeeld moeten zijn voor alle volksnationalisten die de vrijheid lief hebben en zich niet laten manipuleren door revanchistisch-imperialistische dictators. De Oekraïners voerden een eeuwenlange strijd voor nationale bevrijding, maar ze hebben daarvoor een, voor ons ondenkbare, zware prijs betaald: lijfeigenschap en meer dan twintig keer verbod van de moedertaal onder de Tsaren; de Rode Terreur, hongergenocides (de Holodomor), uitroeiing van de Oekraïense intelligentsia, behandeld als Untermenschen tijdens WOII door de Duitse nazi’s, deportaties voor en na WOII, bewuste vernietiging van het Oekraïense patrimonium, massa-repressies tegen de andersdenkenden na de dood van Stalin tot op het einde van het Brezjnjev-regime, Tsjernobyl. Het is geen toeval dat de vlag van de Oekraïense nationalisten de zwart-rode vlag is: zwart staat voor de vruchtbare Zwarte Aarde, waardoor Oekraïne de graanschuur van Rusland en Europa werd; rood voor al het bloed dat vergoten werd en wordt op dit eigenste moment. Het is dramatisch dat een volk dat dertig jaar geleden onder moeilijke omstandigheden zijn onafhankelijkheid veroverde – er waren veel Oekraïners die nooit geloofden dat ze hun land bij leven nog vrij zouden zien – zich nu weer voor zijn nationale overleving met de wapens moet verdedigen.
Het Rusland van Poetin is al sinds kort na zijn troonsbestijging het nieuwe ‘Rijk van het Kwaad’ (‘The Empire of Evil’, dixit Ronald Reagan) geworden, maar het Westen heeft de ogen dicht geknepen. Wat kon men anders verwachten van een oorlogscrimineel als Poetin? Terecht vermeldt u de door hem gecommanditeerde moorden en vergiftigingsaanslagen op tegenstanders, waaronder tal van journalisten, in binnen- en buitenland. Vandaag is het zeven jaar geleden dat opposant Boris NJEMTSOV, ooit nog gouverneur van Nizjnij Novgorod en minister onder Boris JELTSIN, vlak bij het Kremlin vermoord werd.
Men mag niet vergeten dat Poetin enkel de macht in Rusland kon grijpen dank zij de bomaanslagen tegen appartementsgebouwen in Moskou, in september 1999 georganiseerd door zijn geheime dienst FSB, opvolger van de KGB. De bomaanslagen werden dan in de schoenen geschoven van de Tsjetsjenen, die hij “tot in het schijthuis zou vervolgen en vernietigen”. Dit was het voorwendsel voor de Tweede Tsjetsjeense Oorlog, waarbij de hoofdstad Groznij er in 2000 uitzag als Stalingrad in 1943. Vóór die bomaanslagen en de Tweede Tsjetsjeense Oorlog was Poetin in de brede Russische publeke opinie praktisch onbekend. Dank zij de bomaanslagen en de oorlog schoten zijn populariteitscijfers fors de hoogte in. Russische parlementsleden, journalisten en ex-KGB-ers die onderzoek deden naar de ware opdrachtgevers van de bomaanslagen tegen appartementsgebouwen in Moskou – een typische valse vlagoperatie – moesten het allemaal met hun leven bekopen.