Het progressieve 50/50-collectief zet zich naar eigen zeggen in voor vrouwenrechten in de filmwereld. Maar een bestuurslid zou zich zelf misdragen hebben tegenover een gekleurde vrouw. Dat laatste maakt de zaak extra pijnlijk, want dergelijke organisaties zijn erg veel bezig met ras.
De raad van bestuur van 50/50 is nu opgestapt. Dit na de beschuldigingen van aanranding door actrice Nadège Beausson-Diagne tegen Juliette Favreul Renaud. Nochtans zette de feministische groep zich net in om seksisme en misbruik in de filmwereld te bestrijden. De beschuldigingen deden volgens velen de organisatie echter uitblinken in het aanhouden van dubbele standaarden.
“We beseffen dat we daar niet op voorbereid waren… Niemand is immuun voor dergelijke situaties. Het is dramatisch, het is pijnlijk en tegelijkertijd is het voor ons een oefening in nederigheid.” Op 11 maart beschuldigde Nadège Beausson-Diagne, een actrice en een feministische activiste die was uitgenodigd voor een informeel feest van het collectief, een lid van de raad van bestuur ervan een ongepast gebaar naar haar te hebben gemaakt. Sindsdien is 50/50 letterlijk aan diggelen geslagen.
#Metoo
De beweging ontstond in 2018, in volle #Metoo periode. Die periode ontstond na de onthullingen rond filmproducent Harvey Weinstein en veroorzaakte eerst en vooral veel ophef op de filmwereld. Ook in Frankrijk is de 50/50-beweging actief. Die verscheen op het mediatoneel met een foto van 82 vrouwen. Het waren actrices, regisseurs en producenten op de trappen van het filmfestival van Cannes. De organisatie verzamelde meer dan duizend leden en haalde enkele successen. Zo zijn er nu quota, zijn er bonussen voor films waar er pariteit is en kwam er een witboek over seksueel geweld en het opzetten van mentorschappen. 50/50 heeft zelfs drie medewerkers, een raad van bestuur met eenentwintig mensen en een eigen kantoor.
Maar daar lijkt nu allemaal een einde aan te zullen komen. Juliette Favreul Renaud, bestuurslid bij het collectief, zal op 14 september in de Parijse rechtbank worden berecht na beschuldigingen van aanranding. Eerder werd dit al intern aangebracht, en dat zorgde voor hoogoplopende spanningen. Meerdere bestuursleden stapten op, waaronder twee van de 3 voorzitters. Ook enkele prominente actrices zijn al vertrokken. Zij konden niet leven met het feit dat de organisatie zich schuldig maakte aan waar het zegt tegen te vechten: aanranding, een gebrek aan transparantie en de reflex om de beschuldigde te beschermen in plaats van het slachtoffer, die in een zwakke positie zit. De organisatie houdt volgens hen zo het onrecht in stand waartegen het strijdt.
Postkoloniaal paternalisme
De beschuldigde bewindvoerder werd geschorst van alle activiteiten van het collectief. Volgens meerdere getuigen was ze “in een staat van manifeste dronkenschap” op het moment van de feiten. Ze zou haar hand tussen de benen van het vermeende slachtoffer hebben gestoken en haar betast hebben. In een sms de volgende dag verontschuldigde zij zich bij klaagster. Dat het slachtoffer een zwarte vrouw is, lijkt erg zwaar door te wegen. Veel leden zien er een vertaling van racisme en postkoloniaal paternalisme in.
Een uitgelezen collectie huichelaars dus. Niets anders verwacht overigens.
Wat zijn pocowoko’s anders dan clubjes waar driftige vingertjes in de richting van rechts worden gezwaaid? Er zullen nog wel meer barsten optreden in het front van de ‘rechtvaardigen’.
Dat de handtastelijkheden gebeurden t.o.v. een zwarte vrouw zou voor feministen geen punt mogen zijn om onder gendergelijken een verschil te maken. Eens te meer een blijk van hypocrisie.
De revolutie eet eerst haar eigen kinderen op ….
Zou er als tegengewicht voor de fanatieke dolle mina’s van het fanatiek “feminisme” geen “masculisme” dienen te komen ?
Wat kunnen die vrouwen toch hopeloos ingewikkeld en moeilijk zijn. Eenheid onder vrouwen is een utopie.
Of ben ik de verkeerde?