Acteur Rowan Atkinson bekritiseert woke: “Elke mop kent een slachtoffer”

Dat van die druiven is allang ontkracht hoor. Het was destijds Christoph Luxenberg die opperde dat de 72 maagden die de djihaadstrijder in de hemel opwachten eigenlijk witte druiven zouden zijn. In het klassiek Arabisch geldt dat een zakelijk of onzijdig meervoud als een vrouwelijk enkelvoud behandeld wordt (onder Griekse invloed?), zodat een meervoudsvorm alleszins personen aanduidde, nooit zaken. In het Koran-Arabisch echter gold die regel nog niet. Latere Koran-commentatoren lazen soms Koran-Arabisch alsof het klassiek Arabisch was, wat verwarring kon veroorzaken tussen persoons- en zaakaanduidingen. Bovendien geldt in opsommingen of waar de context verwarring uitsluit (althans als de lezer dezelfde taalvariant volgt als de schrijver), dat een bijvoeglijk naamwoord soms gebruikt wordt zonder het bijbehorend zelfstandig naamwoord en zelf verzelfstandigd wordt, net als in het Nederlands “een Arabische volbloed” of “een Perzisch tapijt” wel eens tot “een Arabier” of “een Pers” afgekort wordt. Men moet dan uit de context afleiden of een Perzische man danwel een Perzisch tapijt bedoeld wordt, allebei immers “een Pers”. In het klassiek Arabisch krijgen we wel hulp van de genoemde regel dat bv. “witte” in het meervoud alleszins naar mensen verwijst, omdat witte dingen met een enkelvoudsvorm zouden uitgedrukt worden. In het Koran-Arabisch daarentegen kan die meervoudsvorm “witte” met verzwegen zelfstandig naamwoord evenzeer “witte (vrouwen)” beduiden als “witte (dingen)”, bijvoorbeeld “witte (druiven)”. Probleem is echter dat de dames nog in andere paradijsverzen vermeld worden, waar de druivenlezing totaal niet opgaat, met name 2:25, 3:15, 4:57, 37:48, 38:52, 55:70-74, 56:22, 56:36-37, en 78:33, dat “gezellinnen met geronde boezem” voorspiegelt. Of nog: voor de djihaadstrijders zijn er daar “kuise (gezellinnen) die hun blik neerslaan, die geen mens noch djinn vóór hen heeft bezoedeld”. (55:56)