In de kijker: Hadja Lahbib

Hadja Lahbib (52) heet ze en ze werd vorige week plots bij de gratie en de wil van slechts één man, Georges-Louis Bouchez (voorzitter MR), minister van Buitenlandse Zaken, Europese Zaken, Buitenlandse Handel en de Federale Culturele Instellingen. Lahbib vervangt Sophie Wilmès die om zeer menselijke en dus begrijpelijke redenen haar ontslag gaf.

Een gewezen RTBF-journaliste, Algerijnse roots, de islam ingeruild voor het boeddhisme, Franstalig, vrouw, wonend in Schaarbeek, actief in de voorbereiding van ‘Brussel Culturele Hoofdstad 2030’. Allemaal niks mis mee.

Niet vlot tweetalig, geen politieke ervaring, op het diplomatieke vlak een absolute leek, geboren in de gemeente waar Bouchez voorzitter van de voetbalclub is, nooit op een kieslijst gestaan – dus niet verkozen. Daar is toch wél wat mis mee, want de burger die ondertussen zijn buik vol heeft van ‘de politiek’ en de willekeur begrijpt zoiets al lang niet meer. Strikt genomen moeten een minister niet verkozen zijn, maar het democratisch gehalte van zo iemand is een stuk groter als dat wel zo is. Een derde van de Vivaldi-regeringsleden is echter niet verkozen en enkelen figureerden zelfs niet op een kieslijst. Ze volgt in het rijtje van Nicole de Moor (cd&v), Eva De Bleeker (Open Vld), Frank Vandenbroucke (Vooruit), Annelies Verlinden (cd&v) en Thomas Dermine (PS).

‘Buitenlandspecialist’

Hadja Lahbib behaalde een diploma journalistiek en communicatie aan de ULB. In 1997 komt ze bij de RTBF terecht, waar ze aanvankelijk werkt aan maatschappelijke reportages. Na enige tijd wordt ze wereldberoemd in Wallonië doordat ze het nieuws gaat presenteren. Dat doet ze tot in 2019, wanneer ze ‘verlof’ neemt om het eerder genoemde Brusselse project uit de grond te stampen. Naast haar werk als nieuwsanker, maakt ze ook enkele reportages en documentaires in oorlogsgebieden als Afghanistan en het Midden-Oosten. Dat is voor Bouchez klaarblijkelijk genoeg om ‘buitenlandspecialist’ te zijn en de politieke dimensie ervan aan te kunnen. Terwijl een gewone burger vaak loodzware selectieproeven moet doorlopen om een job te vinden, kan het op dat niveau klaarblijkelijk zonder expertise en gewoon op basis van de sympathieën van een partijvoorzitter. Hoewel ze zegt niet links en ook niet rechts te zijn, zweert ze het gebruik van de auto af en voelt ze zich thuis in de wereld van de ‘culturo’s’, de culturele ‘bobo’s’ van de hoofdstad, wat niet bepaald rechtse kringen zijn…

Pion in een strategie

Het is bekend dat er in de MR en meer bepaald rond de voorzitter heel wat turbulentie is, zeker omdat hij vaak eigenzinnig uit de hoek komt, waardoor er voor- en tegenstand naar boven komt. Denken we maar aan de recente aanduiding van een rechter in het Grondwettelijk Hof en de houding van zijn ‘boezemvijand’ Jean-Luc Crucke die zegt in de politiek te willen blijven. Dat is niet anders bij de aanstelling van Lahbib, waardoor anderen met bakken meer ervaring zich gepasseerd voelen. Maar Bouchez is een strateeg die altijd enkele stappen vooruitdenkt.

Zo kan hij met het oog op 2024 met Hadja Lahbib het profiel van zijn partij verbreden, zeker in Brussel, want daar verloor de MR bij de laatste verkiezingen fors aan Ecolo, dat veel gegoede kiezers naar zich wist te lokken. Lahbib is dus interessant om wat rijkere progressieve stemmen in de hoofdstad te doen terugkeren en het gewicht van de MR tegenover de PS te vergroten. Het zou niemand verbazen mocht dát voor Bouchez belangrijker zijn dan Buitenlandse Zaken in handen te hebben.

In de politieke wildernis

Hadja Lahbib wacht een zware opdracht, ook al zal Alexander De Croo, die al lang naar een buitenlandse job lonkt, over haar schouder meekijken. Zeker zal ze zwaar moeten gaan studeren en zich daartoe laten bijstaan door een leger van medewerkers dat wel politiek en diplomatiek op de hoogte is van welke houding ons land moet aannemen in het buitenland, waar tal van problemen en conflicten ook op ons afstralen.

Het hert is in het boeddhisme een symbool van onschuld en terugkeer naar de wildernis. Boeddha hield zijn eerste lering in een hertenpark. Dat Lahbib met het aanvaarden van dit ministerschap in de politieke Vivaldi-wildernis is terechtgekomen, is een zekerheid. Of ze haar onschuld zal kunnen behouden in deze wereld van intriges, wantrouwen, vijandigheid en bedrog, zal een ander paar mouwen zijn. “Ze is de beste keus voor de partij en voor het land”, zei Bouchez. Dat eerste kan best waar zijn, maar over het tweede mag redelijke twijfel bestaan.