Een taak duurt minstens zo lang als de tijd die er is voor uitgetrokken

De wet van Parkinson

Nadat het vliegdekschip Yorktown was beschadigd bij de Slag in de Koraalzee, waren de technici van de marine van mening dat de herstellingswerken 3 maanden zouden vergen. Die tijd was er echter niet. De Yorktown werd in 72 uur opgelapt door 1.200 arbeiders die dag en nacht werkten. Het schip speelde een paar dagen later een hoofdrol in de Slag bij Midway, hét keerpunt van de oorlog in de Stille Oceaan.

Het verhaal van de Yorktown is een extreem voorbeeld van wat wijze mensen al eerder hadden opgemerkt. “Geef mij 6 uur om een boom om te hakken en ik zal de eerste 4 uur gebruiken om de bijl te slijpen”, zei Abraham Lincoln.

Het was C. Northcote Parkinson, een voormalige Britse ambtenaar, die zijn naam gaf aan deze wetmatigheid met een satirisch artikel in The Economist van 1955. Parkinson gaf onder andere het voorbeeld van het verzenden van een postkaart. Een drukbezet persoon zal die taak op enkele minuten afhaspelen, terwijl een gepensioneerde uren zal besteden aan het kiezen van de juiste kaart en het opstellen van een tekst. Daarna zal hij een rustige wandeling naar het postkantoor ondernemen om die te verzenden.

Vergaderingen

Hoeveel universiteitsstudenten hebben de wet van Parkinson niet ondergaan? Maanden rondlummelen om dan de laatste twee maanden intensief en onafgebroken te studeren? De wet van Parkinson mag echter niet alleen begrepen worden als een waarschuwing tegen uitstelgedrag. De wet heeft het ook over de neiging van organisaties, vooral bij de overheid, om de toegewezen taak steeds maar uit te breiden via allerlei activiteiten die de indruk wekken ‘bezig’ te zijn. Dit leidt tot het aanzwellen van een bureaucratie die werk voor zichzelf uitvindt.

Nergens is de wet van Parkinson zo geldig als in de wereld van de politiek. Dat was mij ook al opgevallen, bijvoorbeeld bij vergaderingen. Politieke vergaderingen kunnen soms langer uitlopen dan gepland, maar ze duren altijd minstens zo lang als gepland, hoe beperkt ook de agenda. Een anderhalf uur is in de politiek de minimale vergadertijd, hoewel onderzoek uitwijst dat de beste resultaten worden behaald in vergaderingen van 15 minuten tot een half uur. Die onderzoeken houden er natuurlijk geen rekening mee dat in de politiek tijdverspilling geen randverschijnsel is, maar de hoofdbezigheid.