In de kijker: Sammy Mahdi

Sommigen dachten dat hij de geschiedenis zou ingaan als een cd&v’er met ruggengraat, waar Joachim Coens nog iets van had kunnen leren. Zijn gespierde uitspraak vorige week “Ik ben geen voorzitter die zijn broek afsteekt voor van alles en nog wat” was taal die men niet gauw uit de mond van een tsjeef hoort. Het leek dus menens toen Sammy Mahdi (34) als partijvoorzitter zijn onderhandelende ministers in de Vlaamse regering de opdracht gaf niet te plooien om alsnog het kindergeld aan de spilindex gekoppeld te krijgen. Hij was echter iets te voortvarend en het resultaat was navenant. Hij bleef uiteindelijk als een gepluimde kip achter, kaalgeplukt door ervaren hanen uit de coalitie.

Zijn partij beleeft barre tijden. Elke dag opnieuw wordt bewezen dat ze niet alleen een overbodig wiel is aan de Vivaldi-kar, maar ook dat ze in de Vlaamse regering een stuurloos en sputterend vehikel is. En daarbij komen dan nog de ongenadige meppen die de partij bij elke nieuwe opiniepeiling krijgt. Voor de overgebleven getrouwen is het meer dan frustrerend en dus gaat men zich intern ook meer dan gewoon roeren over de te varen koers. Want dat het ook binnenskamers rommelt, is nog zacht uitgedrukt. Bovendien bleek heel duidelijk dat Hilde Crevits zelfs vanop haar ziekbed de grote baas is en gesteund wordt door de oude garde. Zij was het immers die hem in een houdgreep legde en hem zijn harde indexstandpunt publiek deed inslikken. Crevits beseft als geen ander dat een mogelijke, al dan niet gedwongen exit uit de Vlaamse regering finaal het einde zou betekenen voor deelname aan de macht ‘tout court’, alsook het einde van de carrière van zowel politici als cabinetards. Straffe praat is wel eens goed, dacht ze, maar er moet niet overdreven worden. Zeker nu niet.

De nieuwe oppertsjeef

Het werd voor Sammy Mahdi een week om nooit te vergeten. Hij overspeelde zijn hand, schoot in zijn eigen voet en schond zijn aangezicht in een iets te verheven poging om met wat spierballengerol zijn partij weer wat kleur te geven door te proberen een ‘fout’ uit het verleden recht te zetten. Bij de vorming van Jambon I in 2019 werd immers beslist om het Groeipakket (de kinderbijslag) niet meer te linken aan de index, maar te werken met een vaste verhoging van 2 procent per jaar. In september vorig jaar schroefde toenmalig Welzijnsminister Wouter Beke (cd&v) dit dan terug naar 1 procent. Een pil die in cd&v-rangen nooit werd verteerd.

In zijn poging om dit nu terug te draaien met de hete adem van de oppositie in de nek, kreeg hij evenwel nul op het rekest van de N-VA-oorlogsmachine en een gehaaide Bart Somers van Open Vld die prompt aan de kant van Jambon ging staan. Hij had niet eens zijn broek moeten afsteken, want de anderen hadden die voor hem al uitgetrokken. Daar stond hij dan, uitgelachen door zowat iedereen. De tsjeven waren helemaal zichzelf gebleven door bochten te nemen en toe te geven, en heilige principes te laten varen.

Zorgen voor de toekomst

Het staat buiten kijf dat Sammy Mahdi, die de saaie en al te voorzichtige Joachim Coens moest doen vergeten, zijn partij nu aan de rand van de geloofwaardigheid en de politieke afgrond heeft gebracht.

Technocraten en saaie pieten als Koen Van den Heuvel en Peter Van Rompuy stonden in de Vlaams Parlementsfractie op de rem, gesteund door de onervaren ministers Brouns en Dalle, en natuurlijk Crevits, om te redden wat er te redden viel. Het zou voor hen een nachtmerrie zijn, als ze door de nieuwe vrienden van Bart De Wever – Conner Rousseau en de zijnen – vervangen werden in de regering. Bovendien zou hun uittocht hun nutteloosheid in Vivaldi nog meer benadrukt hebben. En natuurlijk mag ook het gemor bij de landelijke achterban niet vergeten worden, waar velen al hardop zeggen niet meer onder te partijvlag te willen opkomen om collaterale schade te vermijden.

Ondertussen wordt de adem ook ingehouden omdat het einde van de ellende nog niet in zicht is. Het stikstofdossier en Ventilus (de afleiding van elektriciteit van de windmolens uit de zee naar West-Vlaanderen) hangen nog als zwaarden van Damocles boven de hoofden van cd&v’ers met verschillende visies daarover, ook al maakte de Vlaamse regering daarin al keuzes. En tel daar nog het afschaffen van de stemplicht bij de gemeenteraadsverkiezingen bij, wat de partij tegen beter weten en de eigen achterban in mee goedkeurde, en het plaatje is compleet. Straks wordt Sammy Mahdi nog de doodgraver van de partij die hij eigenlijk wilde opstuwen in de vaart der volkeren…