Open Vld dreigt onder eigen leugens en bedrog te bezwijken

Als marktonderzoeker kwam Jan Callebaut enkele jaren reeds tot de conclusie dat de Vlaming Open Vld helemaal niet meer geloofwaardig vindt en de partij het minst associeert met eerlijkheid, “terwijl dat kenmerk heel belangrijk is voor veel Vlamingen”. De stalinistische afrekening met Eva De Bleeker en de ongeziene stoelendans met Alexia Bertrand – die uit zuiver opportunistische redenen van de MR naar de Open Vld overstapt – bevestigen dit beeld alleen maar.

De Croo voert met Vivaldi een notoir socialistisch beleid

Eva De Bleeker werd tot ontslag gedwongen nadat ze het begrotingstekort voor 2023 van 5,8 naar 6,1 procent van het bbp had bijgesteld. De gewezen staatssecretaris had de kostprijs van de verlenging van de lagere btw op energie meegeteld, waardoor het tekort met 1,5 miljard euro toenam. Premier De Croo wees er in het parlement op dat de btw-verlaging slechts tijdelijk was en dat het tekort in de loop van 2023 door accijnzen zou worden gecompenseerd.

Volgens Groen en de socialisten is dit een leugen. “Hij krijgt eerst z’n begroting niet deftig uitgelegd, en nu begint hij nog te liegen over de afspraken? Die accijnsverhogingen al volgend jaar, voor de begroting van 2023? Dat is helemaal niet de afspraak”, was bij de socialisten te horen volgens journalist Wouter Verschelden. “U begint steeds meer op Guy Verhofstadt te lijken”, liet Wouter Vermeersch zich richting premier De Croo ontvallen.

De slechtste premier ooit

Toen Guy Verhofstadt dertig jaar geleden de VLD oprichtte, had hij de ambitie om het politiek landschap te herverkavelen en een nieuwe politieke cultuur te introduceren. Verhofstadt loog zich echter een reputatie bij elkaar. Hij beloofde de hemel op aarde. De aangekondigde belastingverlagingen werden na de verkiezingen van 2003 verdraaid naar een cascade van belastingverhogingen. De budgettaire orthodoxie werd al vlug ingeruild voor verkwisting en verspilling. Verhofstadt loog op een gegeven moment de bevolking voor dat de begroting in evenwicht was.

“Zijn paarse regeringen haalden allerlei begrotingstrucs uit om op korte termijn geld in de lade te krijgen, maar die kosten ons nu miljarden: de afbouw van pensioenfondsen, de sale-and-lease-backconstructie van overheidsgebouwen, de uitverkoop van onze energiesector waardoor Engie nu met onze voeten kan rammelen”, zei econoom Geert Noels in een interview met Humo. “Verhofstadt bestuurde tijdens zeven vette jaren, maar legde geen buffers aan voor de toekomst. Hij erfde van Dehaene een land in blakende gezondheid en maakte er een puinhoop van. Hij is de slechtste premier die we ooit hebben gehad.”

“Wie gelooft die partij nog?”, vroeg Yves Leterme zich over de Vlaamse liberalen ooit af. De partij is intussen al zoveel van identiteit verandert dat een patiënt met een dissociatieve identiteitsstoornis er jaloers zou van worden. Ooit flirtte Guy Verhofstadt met het idee van de minimale staat en het primaat van de vrije markt. Vervolgens liet hij zich leiden door de Tories en tussen 1999 en 2007 koketteerde de blauwe missionaris met de ‘Derde Weg’ van Tony Blair.

Als je zijn ‘Tweede Burgermanifest’ herleest, vind je argumenten voor een Vlaams, conservatief en liberaal discours. Ook in conservatieve kringen wierp Verhofstadt zijn visnetten uit. Hij maakte daarbij gebruik van Paul Belien, de echtgenoot van Vlaams Belang-politica Alexandra Colen. Van een Forza Flandria kwam niets in huis. Open Vld schoof door het paars-groen avontuur naar links op en legde zich neer bij het belgicistische pacificatiemodel. “Het liberaal maatschappelijk project van Open Vld klinkt zo hol als een leeg olievat”, schreef Jean-Marie Dedecker onlangs.

De partij is het noorden kwijt en weet van geen hout pijlen meer te maken. Premier De Croo staat aan het roer van een land met het hoogste loonbeslag, de hoogste belastingen en de hoogste schuldgraad van de EU. Vivaldi vormt de ultieme capitulatie en besluiteloosheid van een partij die zowat al haar principes heeft opgegeven. De Croo voert met Vivaldi een notoir socialistisch beleid. Intussen stormt het land op een budgettaire catastrofe af.

Suïcidale neigingen

De doortocht van Sihame El Kaouakibi vormde het dieptepunt van de laatste jaren. Ze hekelde de particratie en zette zich af tegen de grote inkomens in de politiek. De Marokkaans-Belgische politica is intussen de incarnatie van haar eigen zwalpende partij geworden: een boulevard van gebroken beloftes, leugens en bedrog, vervreemd van eigen achterban en een langgerekte electorale afgang. De suïcidale neigingen van de partij zijn ongezien.

Over de noodzakelijke hervormingswerken van het federale huishouden blijft het muisstil. Vivaldi werd door velen gezien als de regering van de laatste kans. De resultaten van deze regering zijn desastreus. “Het ergste zou zijn dat er in 2024 nog geen uitzicht op een grondige staatshervorming of economische vernieuwing is”, zei Rik Torfs in een interview dat eerder dit jaar in dit blad verscheen. En Manu Ruys zei ooit: “Ik huiver voor een land waarin de machtigen erin slagen bedrog, bestuurlijke onbekwaamheid en wanbeheer toe te dekken.” Zijn vrees wordt helaas bewaarheid.