Vlaamse pers weigert kritische vierde macht te zijn

Mark Eyskens zei ooit dat twee diersoorten sterven door de mep van een krant: een vlieg en een politicus. Als een bevolking de politici krijgt die ze verdient, is dat dus niet door verkiezingen die slechts om de zoveel jaar gehouden worden, maar wel door het kopen van kranten die weigeren op incompetente politici te meppen.

Het politieke schouwspel op het federale niveau van de laatste weken kan alleen maar tot sombere conclusies leiden over de Belgische bevolking. Daarbij kunnen we ons als Vlamingen deze keer niet troosten met de vaststelling dat het alweer de Franstaligen zijn die voor surrealistische fratsen hebben gezorgd. Een staatssecretaris die zo dom is om de waarheid op papier te zetten, neemt ontslag ‘om de sereniteit te doen weerkeren’, terwijl een minister die staalhard zit te liegen in een Kamercommissie en in de pers gewoon blijft zitten. Vooral dat laatste puntje is van belang: als een minister met zijn leugens wegkomt in de pers, dan is dat enkel en alleen omdat die pers hem laat begaan, en die pers ook weet dat ze hem kan laten begaan zonder te veel lezers te verliezen.

Geloofwaardige begrotingen verdragen enkele “materiële fouten”

Laat het duidelijk zijn: Eva De Bleeker werd niet door de pers geveld, maar door haar partijgenoten Egbert Lachaert en Alexander De Croo. In de hele heisa over de zogenaamde “materiële fouten” hebben we niemand het ontslag van Eva De Bleeker horen vragen, en al zeker de pers niet. Haar ontslag was de rotte kers op een bedorven taart die aantoont wat voor een leugenpaleis de Open Vld vandaag geworden is. Bij de oppositie hoorden we stemden die smalend opmerkten dat niet Eva De Bleeker, maar wel Alexander De Croo zijn ontslag had moeten indienen, maar opnieuw: niets daarvan in de pers.

Eva De Bleeker is nooit het meest competente lid van deze federale regering geweest. Dat ze uiteindelijk struikelde, is dus niet zo verwonderlijk. Maar met een degelijke, geloofwaardige en duidelijke begroting zou de kans op fouten in enkele tabellen miniem geweest zijn. Met een degelijke, geloofwaardige en duidelijke begroting zouden enkele materiële fouten ook geen enkel probleem gevormd hebben. Niet de documentatie was het probleem, wel de begroting zelf. Maar opnieuw: de pers weigerde het echte probleem aan te klagen, al was het maar om de N-VA niet in de kaart te spelen, en legde in de plaats daarvan de focus op enkele bijkomstigheden.

Meer zelfs, De Standaard slaagde erin om de essentiële problemen in de begroting bij zijn lezers af te doen als de normaalste zaak van de wereld. Begrotingen zijn nu eenmaal altijd sciencefiction, zeker naarmate de verkiezingen naderen, zo schreef de krant in een commentaar. Klopt tot op zekere hoogte, maar de Vivaldi-regering drijft het ondertussen wel zover dat zo’n vergelijking een regelrechte belediging aan het adres van alle sciencefictionschrijvers is.

‘Q’ en Yassine Mahi, de echte slachtoffers?

Even verwonderlijk was het om in Het Laatste Nieuws een interview te lezen waarin Vincent Van Quickenborne vertelt dat hij nachtenlang wakker heeft gelegen van de voorlopig laatste aanslag in Brussel. Zou iemand het aandurven om dat artikel voor te leggen aan de familie van de 29-jarige politieagent Thomas Montjoie of een Brusselse politieagent?

Het valt trouwens op hoe snel het in de pers oorverdovend stil werd rond die aanslag. Dat Vincent Van Quickenborne nog steeds federale minister is, heeft hij aan de pers te danken, die weigerde om de aanslag in de actualiteit te houden. Twee elementen speelden daarbij ontegensprekelijk een rol. Ten eerste is er de achtergrond van de dader, die om de gekende redenen bij de pers ‘moeilijk’ lag. En ten tweede liep de paars-groene pers natuurlijk liever niet het risico met het ontslag van ‘Q’ de hele Vivaldi-regering aan het wankelen te brengen. De harde waarheid is dus niet alleen dat de dood van Thomas Montjoie volledig vermijdbaar was, maar ook dat ze volledig vergeefs was.

Meer zelfs, Vincent Van Quickenborne bestaat het om in het interview met Het Laatste Nieuws te stellen dat hij lessen getrokken heeft uit die aanslag. Eén daarvan is “een collectief falen over hoe wij, als maatschappij, omgaan met psychiatrische patiënten die een risico vormen”. Of hoe Yassine Mahi volgens de federale minister van Justitie een slachtoffer van de maatschappij blijkt te zijn.

Wie blijft die kranten kopen?

Kwartaal na kwartaal blijkt het aantal lezers van de Vlaamse kranten in vrije val te zijn. Maar niet dat ze zo dramatisch zakken is zo verwonderlijk, wel dat er überhaupt nog abonnees achterblijven die jaar na jaar willen blijven betalen voor zo’n leugenpers. Zijn te veel Vlamingen te lui om hun abonnement op te zeggen? Of zijn ze het ondertussen zo gewoon voorgelogen te worden dat ze er zelfs voor willen blijven betalen? Misschien klopt het dan toch dat de Vlamingen niet beter verdienen dan politici zoals Vincent Van Quickenborne en de rest van de ploeg van Alexander de Croo.