De jacht op Bouchez is geopend

Zeggen dat Georges-Louis Bouchez gehaat wordt aan Franstalige zijde is een understatement. Hij is ‘public enemy number one’, gehaat door journalisten die de grootste moeite hebben om hun afkeer en hun minachting te verbergen wanneer zij de stekelige Bergenaar op ‘hun’ televisieset ontvangen. Er is geen journalist, geen columnist, geen ‘humorist’ op de RTBF die het aan de kaak stellen van alles wat Bouchez is en vertegenwoordigt, niet beschouwt als een publieke taak. “Bouchez verdeelt”, “Bouchez wordt afgetroefd”, “Bouchez heeft een humeur”, “Bouchez is een extremist”, en het ergste: “Bouchez drijft af naar extreemrechts” (extreemrechts dat een ware bedreiging vormt voor het Waalse Gewest waar 60 procent op linkse, extreemlinkse en communistische partijen stemt).

Lachaert ziet Bouchez als een existentieel gevaar voor zijn partij

Bouchez wordt ook gehaat door zijn collega’s in de politiek. Om de eenvoudige reden dat hij beter is dan zij. Sneller. Alert, snel op de bal. Telegenieker. Strijdvaardig, zonder agressief te zijn. In staat om op de aanval van de tegenstander te reageren, niet door zichzelf te verdedigen, maar door direct in het kamp van de tegenstander te gaan om hem tegen te spreken.

Een groot contrast met Paul Magnette. Met de arrogantie van een doctor in de politieke wetenschappen betrad Magnette de politiek zoals Napoleon die de buit van zijn tegenstander op het slagveld van Austerlitz kwam ophalen. Het werd al snel duidelijk dat Magnette in de politiek te maken zou krijgen met tegenspraak en tegenstellingen, iets wat binnen de universiteit waar hij vandaan kwam in wezen was verdwenen. ‘Polo’ is slecht uitgerust – psychologisch, maar vooral intellectueel – om hiermee om te gaan.

Bouchez is beter dan zij. Ze weten het. Dus moet hij afgemaakt worden

Bouchez, daarentegen, geniet ervan. Wie de Bergenaar goed kent, zal zeggen dat de agonistische,conflictueuze dimensie van het publieke debat, zoals de Atheners plachten te zeggen, in de ogen van Bouchez niet alleen een noodzakelijk kwaad is. Het hoort bij de sport. Hij speelt het met plezier, soms met vreugde. Uit tegenspraak komt licht, zoals we vroeger zeiden, vóór het wokisme en decancelcultuur hun ingang vonden.

Bart, de redding van Paul

In het diepst van zijn ziel weet Magnette dat Bouchez een betere politicus is dan hij ooit zal zijn. Magnette’s enige hoop, paradoxaal genoeg, is dat Bart De Wever hem zal redden van zijn val naar 20 procent en samen met hem een nieuwe grote staatshervorming zal doorvoeren (met vanuit Waals socialistisch oogpunt een grote oogst aan Vlaams geld). Zelfs Magnette’s carrièremasterplan vervaagt. De tijd is voorbij dat de N-VA, die het minder goed dan vroeger doet in de peilingen, en de PS, die het nog minder goed doet, samen iets hadden kunnen beslissen.

Bouchez kent zijn dossiers en drukt zich duidelijk en zonder sneren uit. De perfecte tegenpool van Jean-Marc Nollet (Ecolo) bijvoorbeeld, die even kortaf als intellectueel beperkt is. Bouchez is beter dan zij. Ze weten het. Dus moet hij afgemaakt worden.

MAAKT BOUCHEZ EEN KANS IN VLAANDEREN?

Bouchez wordt niet langer gewaardeerd door Vlaamse politici. Vorige week heb ik in Brussel geluncht met Vlaamse ondernemers. Ze waren unaniem bereid om “Bouchez te stemmen”, niet ondanks zijn stijl, maar vanwege zijn strijdlust, zijn vermogen om de waarheid te vertellen over de dramatische situatie van de Belgische financiën, de niet minder catastrofale situatie waar de groenen ons naartoe leiden op het gebied van energie en ten slotte de rampzalige staat van dienst van een regering-Vivaldi zonder democratische legitimiteit in Vlaanderen.

Als Bouchez erin zou slagen ‘aansluiting te vinden’ bij de Vlaamse kiezers, zou hij ongetwijfeld een aanzienlijk aantal Vlaamse stemmen veroveren. Een Waal die de sympathie van een groot aantal rechtse Vlamingen en zelfs Vlaamse nationalisten wist te winnen, terwijl hij geen woord Nederlands sprak, dat was een hele uitdaging. Bouchez ging deze uitdaging aan. De Vlaamse stemmen voor Bouchez zouden ten koste gaan van de Open Vld. Omdat de VLD – laat ons stoppen ‘Open’ te gebruiken, alsof de anderen ‘gesloten’ zijn – vastbesloten is om Groen langs links in te halen. Ironisch, aangezien Egbert Lachaert campagne voerde als ‘rechts-liberaal’ om de linkse koers van Gwendolyn Rutten tegen te gaan.

Egbert bang voor Georges-Louis

Lachaert ziet Bouchez als een existentieel gevaar voor zijn partij. Hij heeft gelijk. Bouchez spreekt als liberaal. Alles wat Lachaert niet is. Het is een onvergetelijke en erg symbolische scène: Lachaert die wegloopt voor journalisten omdat hij zich schaamt en bang is te onthullen dat hij luncht met… Paul Magnette, met wie hij in de meerderheid zit. Het probleem is dat de lachende Egbert een lafaard is. Hij is bang. Bang voor de journalisten. Bang voor de kiezers. Maar hij is vooral bang voor Bouchez die alles is wat hij die nergens een uitgesproken mening over heeft, nooit zal zijn.

Enige obstakel voor links in Wallonië

“Wat kan men doen tegenover zoveel haat?” vraagt de koning omringd door orks aan het eind van ‘De Twee Torens’ (het tweede boek van ‘In de Ban van de Ring’), alvorens te triomferen. In Wallonië, en zelfs binnen ‘Vivaldi’, is Bouchez inderdaad omringd. Wat als deze haat voor Bouchez net een grote kans was? Bouchez is immers de enige dissonante politieke stem in Wallonië. Bouchez is de enige Waalse politicus, samen met zijn trouwe steun uit de Ardennen, vicepremier David Clarinval, en de zeer strijdlustige Doornikse Marie-Christine Marghem, die weigert te buigen voor de dictaten van links, waarvan de illusie van de macht haar intellectuele kwetsbaarheid slecht verbergt.

MR of marxisme

In 2024 wordt het voor Wallonië of de MR van Bouchez en Clarinval, of het communisme. PS, Ecolo en de PTB schommelen samen tussen 55 procent en 60 procent in de peilingen en houden nooit op met hun vurige wens om samen het bloedrode lot van hun regio in handen te hebben. Het enige objectieve obstakel op weg naar een grote marxistische feestavond – een petite soirée – heet Georges-Louis.

Bouchez is de enige Waalse politicus die weigert te buigen voor de dictaten van links