De gevolgen van een zoveelste PS-schandaal

De betrokkenheid van een PS-verkozene bij een omkoopschandaal in het Europees Parlement deed partijvoorzitter Paul Magnette vliegensvlug optreden. De betrokkene, Marc Tarabella, werd tijdelijk uit de partij gezet. Ook al is het van een minder grote omvang dan vroegere schandalen, deze affaire heeft gevolgen voor wat er in de Wetstraat gebeurt.

Het is niet te vergelijken met de Agusta-affaire, de moord op André Cools, de graaicultuur bij bestuurders in Charleroi of bij een intercommunale in Luik. Maar toch is Qatargate geen detail voor de PS. Europarlementslid Marc Tarabella zou één van de verkozenen zijn die smeergeld heeft ontvangen van het oliestaatje met als doel de belangen van Qatar in het halfrond te verdedigen. Ook Marokko zou hem financieel hebben benaderd.

Het schandaal beperkt zich vooral tot de microkosmos van de Europese Wijk. Het leek de Wetstraat niet te veel te beroeren. Een schandaal meer of minder, en zeker bij een Waalse socialist. Wie kijkt daar nog van op? En toch. De PS zette Tarabella uit de partij. Nog voor er een veroordeling of wat dan ook is. Met weliswaar als boodschap: “Als blijkt dat de feiten niet bewezen worden, kan Marc Tarabella vragen om opnieuw in de partij te worden opgenomen. Het is aan het gerecht om de feiten aan te tonen, partijen beschikken niet over de mogelijkheden om een onderzoek te voeren.”

Voorzitter Paul Magnette wou snel handelen. Hij deed het ook en dat heeft verschillende redenen. De Waalse socialist vreest immers nationale politieke schade.

Er is eigenlijk niemand die nog spreekt van vervroegde verkiezingen

Maffiasfeer in Waals Parlement

Ten eerste leidt de affaire-Tarabella sowieso tot vervelende vergelijkingen met recente andere onfrisse zaken. Zoals de snoepreisjes van een aantal Waalse parlementsleden naar Dubai, voormalig parlementsvoorzitter Jean-Claude Marcourt voorop. Hij is ondertussen opgevolgd door partijgenoot André Frédéric. Maar de manier waarop dat gebeurde blijft aan de PS plakken. Er zijn beelden opgedoken waarbij Marcourt op het spreekgestoelte zijn papieren bijeenraapt, geen vragen van journalisten beantwoordt en geërgerd vertrekt. En vooral met een zeker desinteresse een aantal woorden uitwisselt met zijn opvolger die vlakbij staat. Frédéric, net als Marcourt overigens wat corpulent, excuseert zich bijna bij zijn voorganger dat hij nu diens functie zal bekleden. Het heeft wat weg van de sfeer in een maffiafilm. De beelden werden in Wallonië druk becommentarieerd op sociale media. De indruk overheerst dat er bij de Waalse socialisten geen schuldbesef is en inderdaad een maffiacultuur heerst. Pijnlijk voor de reputatie van Magnette, want Marcourt durft hij niet zo hard aan te pakken als de Europese backbencher die Tarabella is.

De indruk overheerst dat er bij de Waalse socialisten geen schuldbesef is en een maffiacultuur heerst

Een droom voor Hedebouw

Dat is natuurlijk een cadeau voor de neocommunisten van de PTB/PVDA. Nu is het wel zo dat voorzitter Raoul Hedebouw en zijn kornuiten eerder kiezen voor een ander populistisch discours dan dat van politici als een bende zakkenvullers. De vijand is en blijft de wereld van de bedrijven. En de superrijken natuurlijk. Maar Hedebouw heeft zijn munitie klaar. Van zodra de PS in debatten te veel chargeert tegen de communisten die volgens hen “vooral langs de zijlijn roepen”, zal Hedebouw over de schandalen beginnen. De hoop van de PTB is dat de partij richting de derde plaats in de ranking van de politieke formaties opklimt, na de PS en de liberale MR. Dat alleen is al een reden voor Magnette om ervoor te zorgen dat de federale regering de rit uitzit tot mei volgend jaar. Er is eigenlijk niemand die nog spreekt van vervroegde verkiezingen.

Het succes van de PTB is echt een obsessie voor Paul Magnette, goed beseffende dat zo’n radicaal alternatief op links in het verleden andere klassieke linkse partijen veel pijn heeft gedaan. Het enige positieve aan de opgang van de partij van Hedebouw is dat een sterke score bij de verkiezingen en een zege van het Vlaams Belang in Vlaanderen de gemakkelijkste weg is richting een regering-De Croo II.

Aandacht voor het Waalse failliet

Al is bij de Waalse socialisten te horen dat het vormen van een federale regering na 2024 geen prioriteit is. Men kan gerust gedurende een hele periode in lopende zaken gaan. “Dat heeft gewerkt met vorige regeringen en na vorige verkiezingen. Waarom nu niet?” redeneert Magnette. Een andere reden waarom er geen haast is, is de situatie in Wallonië. De budgettaire toestand is er dramatisch. En vorige week kwam de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven nog met cijfers over de te hoge uitgaven bij een aantal overheden, en daar hoort uiteraard de Waalse bij. Magnette wil na de verkiezingen eerst proberen om eigenhandig de rekeningen op orde te krijgen, en daarvoor heeft hij een stabiele partij nodig met sterke Waalse ministers. Een schandaalsfeer is daarvoor zeer hinderlijk. Vandaar de snelle defenestratie van Tarabella, zodat dit de partij tijdens regeringsonderhandelingen in 2024 niet blijft achtervolgen en de PS verzwakt. Want gezien de trage juridische mallemolen is de kans reëel dat Qatargate over 16 maanden nog altijd het nieuws beheerst.

Een bedeltocht van Magnette richting de Vlaamse partijen dient zich sowieso aan na 2024

Indien Magnette en co er niet in slagen de Waalse rekeningen in de juiste richting te sturen, dan zal men bij de Vlamingen moeten aankloppen. En dat wil de voorzitter van de Waalse socialisten enkel doen indien hij geen interne kopzorgen heeft, want een bedeltocht richting de Vlaamse partijen dient zich sowieso aan na 2024. Blijkens een nieuwe studie van de Sociaaleconomische Raad voor Vlaanderen (SERV) nemen de geldstromen van de federale overheid naar de deelstaten via de Bijzondere Financieringswet sterk af. Een gevolg van de staatshervorming van 2011. Wallonië en de Franse Gemeenschap moeten het tegen 2039 met 1,74 miljard euro minder doen.