De Paleizenstraat te Schaarbeek: het zoveelste abces van de multiculturele ontsporing

Het door asielzoekers gekraakte kantoorgebouw in de Paleizenstraat in Schaarbeek vormt het zoveelste abces van een erg explosieve, eenzijdige globalisering en van een ontredderde overheid die geen vat meer heeft op de situatie. Afpersing, drugs, geweld, segregatie, diefstal en integrisme zijn er aan de orde van de dag. Zelfs de ordediensten blijven uit het gebouw omdat zij hun eigen veiligheid niet meer kunnen garanderen. Intussen verblijven er meer dan 1.000 asielzoekers, omdat ze niet terechtkunnen in de overvolle asielcentra.

Van een spontane multiculturele synergie is er in de Paleizenstraat geen sprake. Een getuige beschrijft hoe de segregatie zich in het gebouw spontaan organiseert: “Op het gelijkvloers en de eerste verdieping zitten vooral Burundezen. Op de tweede verdieping verblijven de Afghanen. Vanaf de derde maken de Marokkanen en de Algerijnen het mooie weer. Op de zesde verdieping verblijven de bandieten en de dealers.”

Multiculturele dystopie

“Elke nacht wordt er gezopen, gesnoven, gerookt en vooral gevochten”, getuigt een asielzoeker. Niemand betreedt de aan een andere nationaliteit toegekende ruimte of verdieping. Eind december viel er nog een dode en een gewonde door een messengevecht.

De Paleizenstraat vormt een afspiegeling van een multiculturele dystopie die zich in heel wat Brusselse wijken aan het voltrekken is. De Paleizenstraat maakt deel uit van de verloedering van de buurt van het Brusselse Noordstation, door sommige ook wel ‘het Moordstation’ genoemd, aldus Lieven Van Mele. “In de 35 jaar dat ik in Schaarbeek woon, is de toestand nog nooit zo ernstig geweest als vandaag”, schrijft Van Mele.

De Brusselse overheid wil het gebouw ontruimen, maar weet niet hoe eraan te beginnen. Ook staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor zit met de handen in het haar. Een flink deel van de asielzoekers verdwijnt in het zeer uitgebreide illegaal circuit. “Wat wij willen, is werken in het zwart en wat geld opsturen”, getuigt een minderjarige Marokkaan.

Een aantal maanden geleden legde Theo Francken de vinger op de wonde wat betreft het asielplan van Nicole de Moor: “Of het de acute crisis zal oplossen is hoogst twijfelachtig, structureel lost het alvast niets op.” De aanpak van de huidige staatssecretaris leidt tot niets. Ons land wordt overspoeld door asielzoekers. “Het resultaat is dat we nog nooit zoveel secundaire asielinstroom hebben van asielzoekers die eerder in andere EU-landen verbleven dan nu. Zero impact.”

Het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen is intussen uitgegroeid tot een gigantische organisatie van meer dan 500 medewerkers en kan de instroom nauwelijks bijhouden. “België is – na Oostenrijk – het populairste asielbestemmingsland van de EU.” Theo Francken pleit daarom voor “een snelle weigering van opvang en asiel en een snelle terugkeer”.

Antiracisme wordt het middel om een strenger asiel- en migratiebeleid te cancelen

“Vol is vol”

“Vol is vol”, liet Open Vld-voorzitter Egbert Lachaert eind oktober al verstaan. “Ons land heeft meer dan voldoende plaatsen. Maar je kan niet aan elf miljoen Belgen vragen om iedereen op te vangen”, liet hij in De Afspraak optekenen. Lachaert pleitte niet alleen voor het beperken van de instroom, maar wil ook de terugkeer bevorderen. Op zich is dit een nobele gedachte, alleen merken we daar in de praktijk weinig tot niets van. Er wordt veel aangekondigd, maar weinig gerealiseerd. Het asielbeleid wordt nog steeds gedicteerd door de wallogauchistische Vivaldi-partijen.

Hoewel een flinke meerderheid van de bevolking pleit voor een strikte aanpak van de migratie- en asielpolitiek, blijft dit door de politieke en morele chantage van kosmopolitische en socialistische partijen en media onbespreekbaar. Burgemeester van Molenbeek Catherine Moureaux (PS) hekelde vorige maand “de ongepaste politieke spelletjes” over asiel en migratie. Ze vindt dat Vlaanderen veel te veel de agenda bepaalt en pleit ervoor om de bevoegdheden opnieuw onder te brengen bij Binnenlandse Zaken.

De editorialist Gerry van der List wijst erop “dat arrogante antiracisten met hun dwingelandij succes boeken”. “Het signaleren van wangedrag van Marokkaanse jongeren, het wijzen op onaangename trekjes van de islam en het pleiten voor minder immigratie worden tegenwoordig als racistisch bestempeld”, schrijft hij. Deze activistische aanpak werpt zijn vruchten af. Heel wat ‘witte mensen’ raken zo geïntimideerd dat zij gedwee meegaan in de ideologische ontsporingen van de antiracisten. Asiel en migratie worden stilaan een ‘Wiedergutmachung’ voor het Europese kolonialisme van generaties geleden en de welvaart die we de laatste decennia hebben opgebouwd. Als je daaraan twijfelt roep je een fatwa over je af. “Stop met witte mensen in de media hun mening te vragen. Hou gewoon op. Ze hoeven niks te zeggen, of vinden”, meent Seada Nourhussen, hoofdredacteur van het multicultimedium OneWorld. Antiracisme wordt het middel om een strenger asiel- en migratiebeleid te cancelen.