De vier hoofdzonden van Bart De Wever

Veel mensen becommentariëren politiek door het emotionele en het rationele te vermengen. Mensen raken gehecht aan bepaalde politieke figuren op dezelfde manier als aan acteurs of talkshows. De vaderfiguur van Bart De Wever profiteert volop van dit effect. In Vlaanderen houden velen van ‘onze Bart’. Ik ben de eerste om dat toe te geven.

Maar ik weet dat mijn gevoelens in dit geval niet van belang zijn. Als we nog enige rationaliteit en fatsoen in ons hebben als belastingbetalers en burgers, moeten we politici beoordelen op hun resultaten, uitsluitend op hun resultaten. Dus als ik steeds hoor dat ‘onze Bart’ natuurlijk niet veel resultaten boekt, maar ‘hij doet wat hij kan’, moet ik toegeven dat hij niet veel kan.

In werkelijkheid is Bart De Wever geen intellectueel: hij redeneert met zijn emoties

Bovenal maakt Bart De Wever ernstige tactische en strategische fouten, die de afgelopen tien jaar rechtstreeks hebben bijgedragen tot de deplorabele situatie waarin Vlaanderen zich nu binnen België bevindt (Wallonië kan alleen zichzelf de schuld geven, dit is niet mijn onderwerp). Ik zou er vier willen noemen om er, misschien op bescheiden wijze, toe bij te dragen dat deze fouten in de toekomst niet worden herhaald. Ik zal ze de hoofdzonden van ‘onze Bart’ noemen.

Hoofdzonde 1: Niet het voortouw nemen in 2014

De eerste hoofdzonde van Bart De Wever was de oprichting van een federale coalitie in 2014 toe te laten zonder het voortouw te nemen. De andere partijen waren toen allemaal dwergen in vergelijking met de N-VA. Hierdoor kon een zwakke, links-liberale, nepotistische figuur – Charles Michel – in de federale regering regeren en zijn Weltanschauung(die van papa) opleggen wanneer er onenigheid ontstond tussen de regeringspartners. Ik ben niet de enige die dit denkt: Bart De Wever heeft hierover zelf de hele Zweedse periode geklaagd.

‘Onze Bart’ is een romanticus. Een sentimentalist, zoals veel nationalisten. Hij houdt niet van België – om het zacht uit te drukken -, heel begrijpelijk. Maar dat is geen reden om irrationeel te handelen. Het regeringshoofd had een N-VA’er moeten zijn. En als Bart De Wever het zelf niet wilde doen, wel, dan hadden anderen binnen de N-VA wel de juiste kwaliteiten. Een tragische en vermijdbare fout.

Hoofdzonde 2: De regering laten vallen

De tweede hoofdzonde van Bart De Wever was dat hij als een schurk de federale regering verliet toen hij voor het eerst probeerde zijn voorrecht als eerste partij op te leggen tegenover de waanideeën van Charles Michel. Het Marrakesh-pact werd goedgekeurd. Als Bart De Wever bij zijn weigering was gebleven om in de regering te stappen, was iedereen hem dankbaar geweest. Maar nee! Hij wilde de zaken op de spits drijven en de regering verlaten. We zien Bart De Wever nog tegen de pers zeggen dat Charles Michel voortaan naar Antwerpen zou komen om zijn akkoord af te smeken! (Duimen omhoog, duimen omlaag: onze Bart houdt van keizerlijke verwijzingen). Nu, het tegenovergestelde gebeurde en Charles werd nooit meer gezien in Antwerpen. De overgebleven federale regering besloot immers te werken met alternatieve meerderheden, van links en extreemlinks, in het federale parlement.

Hoofdzonde 3: Een geheim akkoord met de PS

In 2019 mag de N-VA dan wel verzwakt zijn, de partij werd opnieuw de winnaar van de verkiezingen en er zal duidelijk een rechtse parlementaire meerderheid in de Kamer ontstaan. Zozeer zelfs dat er een nieuwe ‘Zweedse regering’ op komst is. Het akkoord werd afgerond toen Bart De Wever in zijn eentje besloot een van zijn geheime manoeuvres uit te voeren: een alternatief akkoord met de Parti Socialiste bereiken. Want zo is Bart: hij bedenkt allerlei strategieën en acties, en uiteindelijk belt hij altijd naar de PS voor een gróót institutioneel akkoord.

In een sublieme biljartzet met zeven kaatsen verzekerde Bart De Wever de PS er snel van dat hij klaar was om de MR te lossen. Toen men dit hoorde, stemde de MR binnen het uur in met Vivaldi. ExitBart De Wever, exitde N-VA, exithet institutionele akkoord. Welkom bij de Vivaldi-regering, gedomineerd door socialistisch links en ecologisch radicaal-links. Wat een succes!

Hoofdzonde 4: Niet leren van zijn fouten

Waarschijnlijk de ergste zonde van onze Bart is dat hij niet leert van zijn fouten. Wat is zijn masterplan voor 2024? Bart maakt er geen geheim van: een groot institutioneel akkoord met de PS. Het probleem is dat de PS, die doordrenkt is van corruptie, tussen 20 en 25 procent van de zetels zal vertegenwoordigen, net als de N-VA. Dus tussen die twee, tussen de 20 en 25 procent van de zetels in de Kamer in totaal. Voor een constitutionele hervorming is 66 procent nodig, zoals Hendrik Vuye, waarschijnlijk de beste constitutionalist van het land, ons schalks in herinnering bracht. Een akkoord tussen een falende PS (Marcourt, Tarabella, Arena) en de N-VA op een hellend vlak zou ongeveer evenveel doorslaggevende waarde hebben als een gesprek in een estaminet in de Wetstraat tussen de voorzitter van de racistische ‘flamandofobe’ partij DéFI en Tom Van Grieken van het Vlaams Belang.

Ter plekke trappelen

Laten we duidelijk zijn: de doelstellingen van onze Bart staan niet ter discussie. Maximale autonomie voor Vlaanderen, want anders dan Catalonië is de Vlaming te slim om eenzijdig de onafhankelijkheid uit te roepen, de EU te verlaten, de eurozone te verlaten. Ik teken met beide handen. Uit de lelijke Waalse politieke beerput geraken? Mijn handen zijn rood van het applaus! ‘Zuid-Nederlands’ worden (copyright Bart De Wever), daarentegen, zal zonder mij zijn. Ik geef nog steeds de voorkeur aan ‘West-Duits’! Het probleem is niet het doel, waarover de meeste lezers van ’t Pallieterkehet wellicht makkelijk eens zullen zijn, het probleem is dat Bart al tien jaar worstelt om ook maar een komma dichterbij te komen (mede ondertekend door de PS).

Bart De Wever maakt ernstige tactische en strategische fouten die rechtstreeks hebben bijgedragen tot de deplorabele situatie waarin Vlaanderen zich nu bevindt

Emotioneel

Bart De Wever blijkt alleen de ‘intellectueel van de Belgische politiek’ te zijn in vergelijking met de gemiddelde Belgische politicus die ver onder het niveau van een goede middelbareschoolleraar zit. In werkelijkheid is Bart De Wever geen intellectueel. Hij redeneert met zijn emoties. Bart De Wever heeft zijn doctoraat niet afgemaakt, wat de ultieme schande is in de academische wereld. Omdat hij “geen tijd” had. Ocharme. Ik werkte 12 uur per dag en voltooide tegelijkertijd mijn doctoraat aan de Sorbonne. Puur kwestie van discipline en wilskracht. Genoeg van deze onzin: ‘onze Bart’ is geen afmaker.