Het verhaal van België

Er zijn nog zekerheden in dit land. Een zoveelste staking van de cipiers is er zo eentje. De eerste staking van 2023 is een feit, na een aantal stakingsdagen in november vorig jaar. Nog een zekerheid: iemand van de koninklijke familie krijgt een eredoctoraat.

20 jaar geleden ontving prins Filip een eredoctoraat van de KU Leuven, omwille van “de waarden die hij belichaamt, zoals zijn actieve inzet voor de bevordering van de wereldvrede, het groot belang dat hij hecht aan de samenwerking tussen de gemeenschappen in ons land, aan de rol van het gezin en aan nationale en internationale solidariteit”. De keuze om prins Filip een eredoctoraat toe te kennen, ging gepaard met hoongelach en een grote groep wetenschappers van de KU Leuven ondertekende een protestbrief. Of zoals KU Leuven-hoogleraar Paul De Grauwe het toen vertolkte: “De titel toekennen op basis van afkomst kan niet de bedoeling zijn van een eredoctoraat. Men had moeten wachten tot Filip iets bewezen had”, aldus De Grauwe.

Mathilde

Koning Boudewijn kreeg in 1951 al een eredoctoraat in Leuven en in 1961 was het de beurt aan zijn broer prins Albert. Diezelfde Boudewijn ontving ook een eredoctoraat in 1967 aan de ULiège (Luik) en in 1956 van de UGent. En in 1990 ontving koning Boudewijn een eredoctoraat aan de UIA/Ufsia. Mijn vader was toen vicerector van de UIA en stond toen in voor de praktische organisatie van de uitreiking van de eredoctoraten. Ik kan u dus gerust zeggen: de keuze om Boudewijn een eredoctoraat te geven was enkel ingegeven als mediastunt. Het doel was dubbel: enerzijds zoveel mogelijk journalisten lokken en zo de pers halen en anderzijds de andere universiteiten een neus zetten. En zo geschiedde. De drie andere genomineerden – echte wetenschappers – kregen nauwelijks of geen aandacht in de pers.

De UHasselt gaat koningin Mathilde een eredoctoraat ovehandigen. Niet de verdienste (welke?) van de koningin is van enige tel, enkel haar aanwezigheid is belangrijk als publiciteitsstunt. In feite is het bedroevend dat een wetenschappelijke instelling zich verlaagt tot populistische reclamemethoden. Meer nog heb ik medelijden met Mathilde die in opdracht van het hof moet meespelen in die poppenkast, enkel om de populariteit van haarzelf en het koningshuis wat op te krikken. En het is een blamage voor de echte wetenschappers die meer dan terecht wél een eredoctoraat verdienen.

Alarm

Ja, er zijn nog zekerheden. Zo konden we nogmaals vernemen dat er een groot verschil bestaat tussen Wallonië en Vlaanderen inzake werkloosheid en werkzaamheidsgraad. In het algemeen wordt er gestreefd naar een werkzaamheidsgraad van 80 procent. Vlaanderen is met 77 procent al goed op weg, maar het gemiddelde in België bedraagt zo’n 73 procent. Zelfs zonder eredoctoraat gekregen te hebben, begrijpt iedereen dat het Belgische gemiddelde naar beneden wordt getrokken door de cijfers in Wallonië en Brussel. En nog een feit: economen waarschuwen ons voor een stijging van het aantal werklozen in het komende jaar, ook in Vlaanderen, maar vooral – én alarmerend – in Wallonië. “Hoe je het ook draait of keert, de taalgrens is en blijft een arbeidsmarktgegeven”, aldus Stijn Baert, professor arbeidseconomie. En wie zijn wij om de professor tegen te spreken…