In de kijker: Marc Tarabella

Hij is een PS’er en hij wordt genoemd in een corruptieschandaal. Niemand kijkt er nog van op. Integendeel, het bezorgt velen een déjà-vugevoel. Het is een gekende, slechte en voorspelbare combinatie in dit land: socialisme en geld. Het lijkt veel gemakkelijker een hond langs een worstenkraam te leiden dan een socialist langs een hoop geld. Het is een gezegde dat altijd weer opnieuw wordt bevestigd. Dezer dagen gaat het over Marc Tarabella (59), lid van het Europees Parlement (EP), want zijn naam duikt op in het corruptieschandaal dat ondertussen als ‘Qatargate’ bekend is. Als vicevoorzitter van de Delegatie voor Betrekkingen met het Arabisch Schiereiland kwam hij in brandpunt van het onderzoek terecht.

Paul Magnette kon niet anders dan hem ‘voorlopig’ uit zijn partij te zetten. Hij haast zich deze keer, want Magnette wil imagoschade voor zijn partij vermijden, want 2024 komt dichterbij. De sociaaldemocratische fractie in het EP heeft hem overigens ook al aan de deur gezet. Meer nog: het Belgisch parket vraagt de parlementaire immuniteit van Tarabellla op te heffen. Tarabella zou ruim 120.000 euro hebben ontvangen van de spilfiguur, de Italiaan Panzeri, om de economische en politieke besluitvoering in het parlement te beïnvloeden ten voordele van Qatar en Marokko. Naast hem heeft men nog anderen in het vizier, waaronder Eva Kaili, de ondertussen gewezen Griekse vicevoorzitter van het EP. Grootste gemene deler: allemaal socialisten…

Van de kleine politiek…

Marc Tarabella is een typisch PS-product. Zijn grootvader was een Italiaanse gastarbeider die in onze mijnen kwam werken. Marc behoorde tot de eerste generatie die de kans kreeg om te studeren. Na een diploma van regent, behaalde hij er ook een van licentiaat in de sociologie aan de ULiège. Hij sloot zich tijdens zijn studies in de jaren ’80 aan bij de linkse studentenbeweging, waardoor hij opviel bij een aantal top-PS’ers. In 1988 haalde PS-kopstuk Guy Coëme – die zijn politieke mentor werd – hem meteen binnen op zijn kabinet, toen deze voor korte tijd Waals minister-president werd. Nadien verhuisde hij tot 1990 naar het kabinet van PS-minister Bernard Anselme. Van 1990 tot 1994 werkte hij achtereenvolgens als bankbediende bij de ASLK, de Generale Bank en Fortis, waardoor hij in de wereld van het geld terecht kwam. Ook werd hij in 1988 verkozen in de gemeenteraad van Anthisnes, waar hij vanaf 1995 ononderbroken burgemeester zal zijn en zijn partij laat regeren met absolute meerderheden en persoonlijke monsterscores. In zijn gemeente is hij wereldberoemd, mist er geen enkel jubileum of teerfeest, supportert bij het voetbal en wil dat al zijn burgers hem persoonlijk kennen en kunnen aanspreken. Hij is een ‘man van en voor het volk’. De tapkranen stromen op zijn kosten.

… naar de grote politiek

In 2004 volgde hij in het EP Michel Daerden op die Waals minister wil blijven. In 2007 werd de trouwe knecht nog meer beloond en mocht hij tot in 2009 zelf minister zijn in de Waalse en de Franse Gemeenschapsregering. Hij beheert de bevoegdheden Opleiding, Jeugd en Onderwijs voor Sociale Promotie. In dat jaar volgt hij opnieuw iemand op in het EP, in 2014 wordt hij zelfstandig herkozen en in 2019 mag hij alweer iemand opvolgen, deze keer Paul Magnette zelf. Hij scheerde hoge electorale toppen, kwam in de hoogste cenakels terecht en stond dicht bij de grote PS-bonzen. De bomen groeiden tot in de hemel.

Sinterklaas

Van Tarabella zijn geen grote politieke daden bekend in het EP. Als man van ‘den buiten’ volgt hij de landbouwproblematiek wat op. Maar vooral genoot hij altijd van het leven bij een goed glas en een Bourgondisch diner, en liet hij zich welwillend meedrijven op de weldadige stroom. Maar om de eentonigheid van zijn bestaan wat te doorbreken, ontving hij persoonlijk dikwijls busladingen bezoekers/kiezers in het EP. En als jaarlijks hoogtepunt stak hij rond 6 december iemand in een sinterklaaspak en deed er hoogstpersoonlijk een rondgang mee bij het personeel van het EP, waardoor hij zich geweldig populair maakte bij de diensten, maar ook bij de medewerkers van de EP-leden. Hij kondigde de komst van de heilige man telkens aan via mail: “It will also be a chance to share with our colleagues from all across Europe an important tradition here in Belgium.” En ja, hij deelde lekkers uit…

Het was zijn jaarlijkse ‘moment de gloire’ en niemand kon over de Waalse goedzak iets kwaads vertellen. Nadat Qatargate losbarstte, wordt grinnikend gezegd: “Nu is het duidelijk wie de zak van de Sint elk jaar vulde!”