Over anonieme partijbonzen, kopstukken, keizerinnen en zatte Ben

De nieuwjaarsrecepties van de politieke partijen zijn steeds een moment van grote inspiratie voor de pers. Het is een vrijbrief om eender wat te schrijven op basis van wat ‘sommige partijleden’ vertellen aan de journalisten. Die partijleden willen immers steevast anoniem blijven, maar blijken het roerend eens te zijn met de mening van de journalist. Vooral de N-VA-receptie wordt doorgaans beschouwd als een uitgelezen buitenkansje om de partij wat te kakken te zetten en mensen tegen elkaar op te zetten. Een kleine bloemlezing.

In de aanloop naar de nieuwjaarsrecepties was de Wetstraatpers niet in de ban van de vreselijke begroting, het feit dat België geen centen krijgt van Europa vooraleer het met deftige hervormingen komt of de onbestaande deal met Engie over de verlenging van de kerncentrales. Welnee, dat soort details boeit hen niet. Nee, ze wilden weten of Ben Weyts een maand eerder een glas te veel op had.

Relaas van een dwaas

In het Nieuwsblad klonk het zo: de onderwijsminister was die dag opgestaan met een artikel in deze krant waarin verschillende parlementsleden getuigden over een debat in het Vlaams Parlement waarin hij ‘dronken’ leek. Achter Weyts zijn rug werden er de hele avond mopjes over gemaakt. “Geef die fles champagne maar niet aan Ben”, grapte een absoluut kopstuk tegen een militant. Et voilà, met één tafereeltje dat zich uitgerekend voor de ogen van de bewuste journalist heeft afgespeeld is de bewijslast geleverd voor openbare dronkenschap en zijn er felicitaties van de hoofdredactie voor infiltrerende onderzoeksjournalistiek. “En waarom daar stoppen?”, dacht de journalist, terwijl hij nog een gauw een shotje achterover sloeg op kosten van de partij. Hij flanste in zijn verbeelding er nog een kopstuk bovenop die zeer veel vertrouwen in hem stelde. Een andere betrokkene is stellig: “Ben Weyts mag het minister-presidentschap wel vergeten na zijn dronken vertoning.” Boem! Paukeslag! Nauwelijks 24 uur nadat dezelfde journalist dronkenschap had gesuggereerd, had hij ook een –  weliswaar anoniem – bewijs van het einde van zijn carrière.

Een heel jaar weigert een partij met een krant te praten wegens haar onbetrouwbare verslaggeving. Maar op een nieuwjaarsreceptie verdringen de kopstukken zich rond diezelfde krant om de vuile was buiten te hangen. Je moet het zien om te geloven. Echt waar!

Keizerin Zuzu

Een andere, populaire journalistieke bezigheid die weinig inzicht vereist en veel verbeelding beloont is ‘de applausmeter’. Hierbij wordt de volgende minister-president voorgedragen door middel van handgeklap. Voor De Morgen was Zuhal Demir de absolute nieuwe keizerin van het Vlaams-nationalisme. Na Sissi is het aan keizerin Zuzu. Of toch niet. Het Nieuwsblad had de decibelmeter elders opgesteld en hoorde het luidste applaus voor Theo Francken: Demir is immers niet de populairste N-VA’er. De hele zaal ging zowat uit haar dak toen De Wever Theo Francken roemde om zijn migratiebeleid onder de vorige regering. In beide gevallen is het niet meer dan een opstapje om opnieuw anonieme kopstukken toe te laten om hun gal te spuwen. Zo schoven ‘de partijbonzen’ aan bij De Morgen om de journaliste een voor een toe te vertrouwen dat Demir niet genoeg compromissen kon sluiten. En eenmaal de journaliste zo’n partijbons kan ontvangen voor haar verhaal, begint die prompt – ziet u het tafereeltje al in de danszaal – te … fluisteren. Partijvoorzitter, wordt gefluisterd in de hoogste regionen van de partij, dat zou wat zijn voor haar, net omdat ze zo populair is bij de achterban. Eenmaal uitgefluisterd tegen De Morgen maakt de colonne partijbonzen rechtsomkeer om tegen het Nieuwsblad te fluisteren dat het eigenlijk net zo goed Theo zou kunnen zijn die keizer van de partij wordt. Een en ander doet dan ook vermoeden dat die mannen te veel drinken.

Op maandag worden dan al die krantenartikels vol van verzinsels samengelegd op de redactietafels om in opinies te concluderen dat de N-VA hopeloos verdeeld is over het leiderschap van de partij. En daar moeten ze dan dringend een stuk aan wijden. De anonieme partijkopstukken mogen zich warmlopen.