Het rijtje beste sporters van het jaar is al flink aangevuld. Grote verrassingen zijn zeldzaam en ook kleinere komen slechts mondjesmaat voor. Gewoonlijk verrast zo’n uitslag de laureaat zelf nog het meest. Zoals tijdrijder Victor Campenaerts, winnaar van de kristallen fiets, want als beste Belgische wielrenner anno 2018 gekozen.
We gunnen Victor zijn trofee van harte. Hij werd Europees en Belgisch kampioen tijdrijden en pakte brons op het wereldkampioenschap. Campenaerts was de eerste om toe te geven dat de grootste namen in zijn discipline op het EK ontbraken. Maar op het WK waren die kleppers wel aanwezig, waardoor hij “slechts” derde werd na de Australische wereldkampioen Rohan Dennis en de Nederlander Tom Dumoulin. Niet elke topsporter getuigt van veel eenvoud en besef van eigen limieten. Campenaerts blijkbaar wel. Vandaar dat hij overtuigd was dat nationaal kampioen op de weg Yves Lampaert zou winnen. Zelf zou hij, naar eigen zeggen, “schrik” gehad hebben om naar het gala te komen, had men hem op voorhand gezegd dat werelduurrecordhouder “sir” Bradley Wiggins, zijn idool, de trofee zou komen overhandigen. Enigszins verontschuldigend voegde hij eraan toe dat hij voor een dag fan van zichzelf zou zijn.
Besef en ambitie
Het zegt veel over de plaats die Campenaerts zich toemeet op het internationale wielerplatform. Dat oogt vandaag niet echt indrukwekkend meer, en dat droeg er allicht toe bij dat de Belgische specialist tijdrijden werd verkozen als beste wielrenner 2018. De altijd nederige Campenaerts beseft dat. Besef van de eigen limieten mag sportieve ambities echter niet in de weg staan. Ook in die zin scoort Victor hoog. Na winst van een trofee nog meer dan voordien.
Want al fietste Bradley Wiggins in 2015 binnen een uur liefst 54,526 kilometer bij elkaar, de jongste laureaat van de kristallen fiets hoopt toch nog iets beter te kunnen. Daarom trekt hij begin januari twee maanden naar Namibië op hoogtestage, en plant hij kort daarna een aanval tegen het prestigieuze record van zijn idool. Alleen al voor de manier waarop hij zijn trofee beoordeelt en ermee omgaat, hopen we dat Campenaerts werelduurrecordhouder wordt. Dat zou hem voor altijd een plaats opleveren in de galerij van wielergrootheden.
Gokindustrie
Alleen Het Nieuwsblad besteedde aandacht aan de bespreking in het Vlaams Parlement over een verdere inperking van gokreclame. Dat oogt, met de zaak-Ye in het achterhoofd, en met de actuele “propere handen”-actie, zeer merkwaardig. De zaak-Ye tastte de geloofwaardigheid van ons nationaal voetbal jaren geleden al sterk aan, en die geloofwaardigheid staat vandaag nog nadrukkelijker op de helling. De media hadden in deze veel beter moeten doen. Zeker in de wetenschap dat van de zestien ploegen in 1A, veertien ervan, én samen met de Pro League, sponsorgeld van de gokindustrie krijgen toegeschoven. Alleen Cercle Brugge om ethische en Eupen om verbodsredenen van eigenaar Qatar doen niet mee.
Wie op televisie de reclamespot “door spelers voor spelers” van gokkantoor Unibet nog niet heeft gezien, mag zijn vinger opsteken. Tot vervelens toe te zien. Het gezegde de kat bij de melk zetten kan niet beter geïllustreerd worden dan door het soort sponsoring waarvan op twee na alle clubs uit 1A én de overkoepelende Pro League genieten. Je bijt niet in de hand die je voedt, is kennelijk hun lijfspreuk. Of ze die al dan niet terecht gebruiken, bepalen ze zelf. Wedden dat hun mening daarover afwijkt van de onze?
