Club Brugge pakte in Dortmund een punt. “Dit gaat Europa rond”, blokletterde Het Nieuwsblad. We hopen van niet. Tenzij om onze anti-jubelconclusie kracht bij te zetten; die luidt dat die match van het zogeheten kampioenenbal negentig minuten lang een demonstratie was van wat voetbal nooit mag zijn.
Liefst 66.000 toeschouwers moesten lijdzaam toezien hoe Brugge onverpoosd alles uit de kast haalde om Dortmund het scoren te beletten, zonder zelf aan scoren te denken. Aanvoerder Ruud Vormer vond die prestatie “fantastisch”, en flapte zonder blozen eruit: “Dit zouden we meer moeten doen.” Coach Ivan Leko vond zelfs dat de vertoning de quotering “historisch” verdiende.
Als flop, ongetwijfeld. Dat was duidelijk ook de mening van een groot deel van de 66.000 bedrogen fans die het Westfalenstadion minuten voor affluiten al hadden verlaten. Duitsers blijven nu eenmaal sportkenners en sportminnaars die totaal geen boodschap hebben aan historische flops.
Bij onze media overheerste begrip en bewondering voor dat “fantastische” resultaat. Geen “kenner” die zich afvroeg of de vertoning geen regelrechte mismeestering was van alles waaraan voetbal zijn reputatie van populairste sport ter wereld dankt: spektakel brengen en doelpunten scoren.
In een tv-studio verwoordde analist Johan Boskamp het stuitende gebrek aan spektakel met een alleszeggende dooddoener: “Die match duurde wel héél erg lang.” De Duitse media sloten zich daar unisono bij aan: “Dat het met 75 procent Duits balbezit met een vergrootglas zoeken was naar dat ene gaatje in de bezoekende muur, maakte het spelletje met de minuut minder begeesterend.” We willen de allerlaatsten zijn om dat tegen te spreken. En het goede nieuws? Dat is dat Club Brugge Europees overleeft. Met de nadruk op overleven.
Hoopgevend
Als het goed is, zegt dit krantje het ook. Voor zover het van Sporting Anderlecht en zijn voorzitter afhangt, is het in tijden van nationale schandalen nog niet al kommer en kwel. De veelvoudige landskampioen wil voortrekker worden van een broodnodige ommekeer naast en op het speelveld. Eerst met een vorm van tabula rasa in eigen rangen, en in een latere fase als lichtend voorbeeld op het nationale, zelfs internationale platform. De persconferentie waarop de zoon van “mister Michel” als “mister Michael” en nieuwe sportieve baas werd voorgesteld, liet daar weinig twijfel over bestaan. Plannen wereldkundig maken is één ding, die waarmaken is iets anders. Veel moeilijker.
Met die eenvoudige waarheid voor ogen is het hoopgevend dat Marc Coucke en consorten al voluit de kaart van de eigen jeugd gaan trekken, en in één moeite de veel te grote macht van de makelaars willen beknotten.
Dat het niet bij woorden blijft, bewees de ongeziene inbreng van zes tieners uit de eigen jeugdacademie in de match op Stayen tegen Sint-Truiden; die werd verloren, maar door de media bestempeld als “zieltjesveroverend” voor de fans. Dat het menens is met die in het Astridpark opgestoken nieuwe wind werd onderstreept in de voorbije thuiswedstrijden: Europees tegen Spartak Trnava en in de competitie tegen leider Racing Genk. Resultaten ondergeschikt aan (nieuwe) doelstellingen? Het mag wel eens. Bij Royal Antwerp, fiere stamnummer één, zal Geoffrey Hairemans ons niet tegenspreken. De bij de rood-witte aanhang immens populaire nummer tien wordt daar als laatste van de ploeg die Antwerp naar 1A bracht, blijkbaar geleidelijk naar de uitgang gemanoeuvreerd. Misschien solliciteren bij Anderlecht, zonder tussenkomst van makelaars? Hairemans kan probleemloos mee bij paars-wit.
