Na het behalen van 4 punten op 21 ontsloeg KV Oostende na 60 dagen zijn trainer Dennis van Wijk. Het was een publiek geheim dat het al een tijdje niet meer boterde tussen de coach en de spelersgroep. De Nederlander koos voor de harde aanpak. Voor het minste werden de spelers uitgekafferd, zowel tijdens de match als op training.
Men speelde met de daver op het lijf en het vertrouwen was ver te zoeken. Faes, Skulason en Akpala waren Dennis vlug beu en brachten het bestuur op de hoogte dat het zo niet verder kon. Eindelijk werd de gewezen speler van Club Brugge aan de deur gezet. Hopelijk is het niet te laat voor KVO.
Ook bij Anderlecht had de spelersgroep een hekel aan te strenge trainers. In 1971 zorgde de komst van ‘den Duits’, George Kessler, voor een kleine revolutie bij paars-wit. Spelers van de oudere generatie, zoals Paul Van Himst, Georges Heylens, Jean Plaskie, Julien Kialunda en anderen, moesten zich aanpassen aan de ijzeren discipline van de nieuwe trainer. Ze waren Sinibaldi gewoon, een charmante, sympathieke, zachtzinnige man.
Kessler paste zich aan
We gingen voor het nieuwe seizoen op trainingskamp naar Nederland, in Papendal, een soort sportschool. Er werd keihard getraind, maar ‘den Duits’ moeide zich met alles. Zelfs onze tafelmanieren werden duchtig aangepakt. Vroeger kwamen wij nogal luidruchtig de eetzaal binnen en dan stortten we ons op het eten. Bij onze nieuwe trainer moest iedereen stil achter zijn stoel blijven staan tot hij zelf arriveerde en we de toelating kregen om te gaan zitten. Na de woorden “Eet smakelijk!” mochten we eraan beginnen. Van Himst had daar zo zijn bedenkingen bij. “Discipline moet, maar men mag niet overdrijven,” waren zijn wijze woorden. De loopbaan van een trainer bij Anderlecht was gewoonlijk vrij kort als ‘Polle’ zijn twijfels had. Het waren vooral de oudere spelers, zoals Jan Mulder, Georges Heylens en Jean Plaskie die het niet meer zagen zitten met ‘den Duits’.
Het gemor in de kleedkamer nam toe. Er werd onder impuls van Paul Van Himst en Georges Heylens een vergadering georganiseerd aan de andere kant van het stadion, in de kleedkamers van de jeugd. We verschoten ons een bult toen Kessler daar verscheen. Lachend vroeg hij: “Ben ik niet uitgenodigd?” Het kwam allemaal nog goed! Kessler deed iets wat Dennis van Wijk vertikte te doen, hij paste zich aan. Ik herinner mij nog de woorden van Jan Mulder op het einde van het seizoen, nadat we kampioen waren geworden en de beker hadden gewonnen: “Vrienden zullen ik en Kessler waarschijnlijk nooit worden, maar dat hij het slecht gedaan heeft, dat zal je van mij nooit horen!”
