De gebeurtenissen in Frankrijk, waarbij een leerkracht brutaal werd onthoofd, veroorzaken een schokgolf. Niet alleen in Frankrijk zelf, maar ook bij ons. Theo Francken kroop in zijn pen en vraagt om een grondig debat. “Ook bij ons kan een leerkracht onthoofd worden omdat hij zich niet houdt aan de religieuze taboes en oekazes van de radicale islam.”
De onthoofding van de Franse geschiedenisleraar Samuel Paty zet Frankrijk op stelten. Een radicale moslim gaf gehoor aan een oproep (fatwa) om hem te vermoorden. Reden: de man had les gegeven over vrije meningsuiting en had het daarbij aangedurfd om tekeningen te tonen van de profeet Mohammed. Vijf jaar na #jesuischarlie zijn we nu #jesuissamuel. Opnieuw trekken massamanifestaties door de straten van Parijs. Dat heeft iets tragisch. Alle bloemen, kreten en verontwaardiging sinds die eerdere aanslag op het vrije woord blijken weinig te hebben uitgehaald. Binnen de islamitische gemeenschap bestaat er nog steeds mensen die van mening zijn dat ongelovigen voor een tekening de dood verdienen.
Tekeningen van de profeet zouden immers ‘heiligschennis’ zijn. Alle religies kennen dat begrip wel, in meer of mindere mate. Maar enkel aanhangers van de radicale islam gaan dat concept ook afdwingen over de hele maatschappij, gelovig of ongelovig. Meteen komen we bij hét pijnpunt met de radicale islam, dat tot op vandaag onopgelost blijft: zij willen noch kunnen aanvaarden dat hun eigen religieuze normen in Europa geen kracht van wet hebben. Die normen zijn immers ‘goddelijk’ en daardoor zowel ‘universeel’ als ‘superieur’ aan alle andere.
In de meeste gevallen uiten deze denkbeelden zich in vrijwillige zelf-segregatie en zelf-isolatie. Radicale moslims proberen samen te hokken in concentratiewijken, waar ze ongestoord een streng-islamitisch leven kunnen leiden. Dat fenomeen doet zich voor in heel Europa, van Marseille tot Molenbeek tot Malmö. Vaak gaan ze de islamitische wetgeving (sharia) afdwingen in de openbare ruimte van ‘hun’ wijk: moslim(a)s die minder streng in de leer zijn gaan ze aanspreken op gedrag en kledij. In sommige gevallen gaat deze neiging tot ‘zedenpolitie’ nog verder en gaat men de sharia ook opleggen aan wie duidelijk niet-islamitisch is. Dat begint met het roepen van ‘slet’ naar een ongesluierd meisje, maar het kan eindigen met onthoofding. Het zijn allemaal uitingen van hetzelfde fenomeen. En de laatste groep daders komt altijd voort uit de eerste, zo is in Parijs opnieuw gebleken.
De vraag die zich opdringt na deze zoveelste terreurdaad is dan ook of er in het moderne Europa wel plaats is voor een gemeenschap die zijn eigen religieuze normen boven de wet stelt. De Franse president Macron is al een poosje tot de conclusie gekomen van niet. Op 2 oktober al, nog voor de afschuwelijke moord op Paty dus, haalde de president in een speech reeds snoeihard uit naar wat hij omschreef als “islamistisch separatisme”. ‘Les valeurs de la République’ moeten opnieuw gelden over het hele Franse territorium. Daartoe wil hij de neutraliteit van de overheid verder versterken, verenigingen die ‘islamistisch separatisme’ promoten ontbinden, buitenlandse predikers en financiering van moskeeën verbieden en een verlichte vorm van islam promoten.
In ons land was er voor die baanbrekende speech vrijwel geen aandacht. Zelfs de moord op Paty ging relatief onopgemerkt voorbij. De Franse gemeenschap in Brussel hield voor Samuel Paty weliswaar een protestwake, maar de linkse beroepsbetogers die massaal op straat kwamen voor George Floyd bleven thuis. De ene moord is duidelijk de andere niet. Ook de Vlaamse mainstream-pers weigert vooralsnog een grondig debat hierover op te starten. Doodjammer is dat, want bij ons stellen zich dezelfde uitdagingen als in Frankrijk. Ook in Vlaanderen, Brussel en Wallonië kan een leerkracht onthoofd worden omdat hij zich niet wenst te houden aan de religieuze taboes en oekazes van de radicale islam. Ook in ons land zijn er wijken die beheerst worden door ‘islamistisch separatisme’. Ook wij moeten daarom een plan klaar hebben.
