Vlaams liedjesschrijver, muzikant, poëet, rebel
Kris De Bruyne is niet meer. De muzikant en liedjesschrijver van Lieve Jacoba, Vilvoorde-City, Lydia D’Ile D’Yeu en Amsterdam overleed aan de gevolgen van alzheimer.
“De tijd is te kort, nog m’n heel leven lang.” Het is een van de mooie zinnetjes uit de song “Het land aan de zee” van Kris De Bruyne. Want naast liedjesschrijver en muzikant was De Bruyne ook een authentiek Vlaamse poëet die dankzij een charmant woord of een ongeveinsde waarheid van een song een echt kunstwerkje maakte.
Kris De Bruyne werd geboren op 20 maart in 1950 als zoon van Arthur De Bruyne en Gabriëlla Van Broeck. Een warm, Vlaams nest. Vader Arthur De Bruyne kennen we natuurlijk als gewaardeerd medewerker van ’t Pallieterke (initialen E.d.V.).
Ook nonkel Hector De Bruyne was jarenlang een medewerker van ’t Pallieterke. Later werd hij verkozen tot senator en schopte het zelfs tot minister van Buitenlandse Handel voor de toenmalige Volksunie.
De familie De Bruyne was niet alleen Vlaamsgezind, maar ook bijzonder muzikaal. Twee nonkels waren pianisten, componisten en organisten. “Als kleuter al lag ik altijd luidop verzonnen melodieën te zingen in bed”, vertelde Kris De Bruyne daarover. “Ik denk dat daar mijn eigen planeet van klank en melodie is ontsprongen.”
Kris is amper 8 jaar als hij, samen met broer Koen, een piano-opleiding volgt aan de muziekacademie in Mortsel. Zijn eerste gitaar koopt hij zes jaar later, in 1964, voor 6.000 oude Belgische frank.
Studeren doet hij ook. Vanaf het derde leerjaar wordt hij naar het strenge Xaveriuscollege in Borgerhout gestuurd. Toen hij daar aan de deur werd gezet wegens ‘onbuigzaam gedrag’, gaat het richting Sint-Norbertuscollege in Antwerpen om uiteindelijk zijn hogere studies aan te vatten in Sint-Lukas in Brussel. Het is in de hoofdstad dat hij kennis maakt met Guido Van Hellemont en Wim Bulens waarmee hij het trio “Lamp, Lazerus en Kris”’ vormt. De Peulschil wordt hun grootste hit.
Vlaamse Wortels
Kris De Bruyne besluit al snel om solo te gaan. Hij slaat een brug tussen Vlaamse kleinkunst en stevige rock. Hij schrijft een geweldig oeuvre bij elkaar. Een muzikaal hoogtepunt blijkt 1998, als hij het album “30 jaar Zwervend Bestaan” opneemt, een selectie van zijn mooiste en bekendste liedjes, dit keer begeleid door het Frank Hellemont Strijkkwartet, Patrick Riguelle en Wigbert Van Lierde.
Kris De Bruyne leefde als een rebel, maar zijn Vlaamse wortels heeft hij nooit verloochend en bleef steevast in het Nederlands zingen. Hij keurde de collaboratie streng af, maar verdedigde wel zijn familie als dat nodig was. Over zijn oom Hector, die na de Tweede Wereldoorlog veroordeeld werd, vertelde hij in 2002 in Het Nieuwsblad: “Nonkel Hector heeft van alleman slaag gekregen. Na de oorlog ging hij studeren, iets wat mijn vader nooit gekund heeft omdat hij moest werken voor de rest van de familie. Oom Hector was een erudiet, geliefd man. Een levensgenieter ook. Zeker geen geborneerde of rancuneuze flamingant.”
En op de vraag of hij begrip kon opbrengen voor de mensen die hun heil zochten bij Duitsland: “Mijn vader heeft me geleerd dat je daar psychologisch inzicht in moet zien te krijgen. De mensen werden toen nauwelijks of niet deugdelijk geïnformeerd. De krant was een bijbel met de mening van je zuil, je politieke partij, je sociale groep. Nee, we moeten niet vergeten. We mogen zelfs niet vergeten. Maar het wordt wel tijd voor vergeving.”
Kris De Bruyne overleed op 3 februari, omringd door zijn familie, in het zorgcentrum waar hij al een jaar verbleef. Hij leed aan de ziekte van Alzheimer.
